Dit lijstje wordt alleen maar indrukwekkender wanneer je er het lijstje met de platen die Joe Henry de afgelopen 15 jaar produceerde aan toevoegt.
Henry maakte zelf prachtplaten als Short Man’s Room, Trampoline, Scar, Tiny Voices, Civilian en Blood From Stars en produceerde ook nog eens sleutelplaten van onder andere Aimee Mann, Solomon Burke, Bettye LaVette, Carolina Chocolate Drops, Ramblin' Jack Elliott, Elvis Costello, Over the Rhine en Lisa Hannigan.
Door zijn productiewerk lijkt Joe Henry wat minder actief als muzikant, maar dat valt eigenlijk erg mee. Invisible Hour is immers al weer de zesde plaat van Joe Henry in het huidige millennium en dat is een zeer acceptabele score.
De muziek van Joe Henry wordt vooralsnog in betrekkelijk kleine kring gewaardeerd en dat zal met Invisible Hour waarschijnlijk niet gaan veranderen. Dat is aan de ene kant jammer, want de platen van Joe Henry zijn van een opvallend hoog niveau. Aan de andere kant is het ook wel goed, want Joe Henry maakt niet alleen muziek van hoog niveau, maar ook muziek die geen concessies doet.
Invisible Hour is in alle opzichten een typische Joe Henry plaat. De songs op Invisible Hour zijn uiterst ingetogen, stemmig en vaak wat weemoedig. Joe Henry is in vocaal opzicht te omschrijven als een mix van Bob Dylan, Tom Waits, Elvis Costello, Van Morrisson en Randy Newman en ook in muzikaal opzicht zijn deze vijf namen relevant.
Ook op Invisible Hour maakt Joe Henry weer muziek met vooral invloeden uit de folk, hier en daar aangevuld met invloeden uit de blues, country, rock en jazz. Het kon in het verleden nog wel eens spoken op de platen van Joe Henry, maar zijn nieuwe plaat is vooral ingetogen. Akoestische gitaar en de steeds mooier wordende stem van Joe Henry staan centraal op de nieuwe plaat van de Amerikaan, maar zoals altijd wordt het sobere geluid vervolgens prachtig ingekleurd met andere instrumenten, waarvoor ook dit keer topmuzikanten als Jay Bellerose en Greg Leisz komen opdraven. Hiernaast maakt Henry’s zoon Levon indruk door prachtige blazers toe te voegen aan het fraaie geluid op Invisble Hour.
Joe Henry is op Invisible Hour naast muzikant ook verhalenverteller en hier neemt hij de tijd voor. Als een song bijna negen minuten moet duren om het hele verhaal te vertellen duurt deze song ook bijna negen minuten. Het zijn verhalen vol emotie die de mooie songs van Joe Henry voorzien van extra diepgang en glans.
Joe Henry maakt nog altijd muziek die tegenwoordig helaas veel te weinig meer wordt gemaakt. Het is muziek waarin alle ruimte is voor muzikaal en vocaal vakmanschap, maar emotie en zeggingskracht zijn minstens even belangrijk.
Zoals altijd moest ik in eerste instantie vooral wennen aan de nieuwe plaat van Joe Henry, maar langzaam maar zeker is het weer een trouwe metgezel geworden die het vooral laat op de avond uitstekend doet. Joe Henry wordt de laatste jaren vooral geprezen als producer, maar zijn eigen platen zijn minstens net zo goed, zo niet beter. Erwin Zijleman
