Ethan Johns leek lange tijd in de voetsporen van zijn vader te treden. Zijn vader, Glyn Johns, produceerde vanaf het eind van de jaren 60 platen van onder andere Bob Dylan, The Beatles, The Band, The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin, The Clash, The Small Faces, The Eagles, Emmylou Harris en genoeg andere namen om deze recensie volledig mee te vullen. Zoon Ethan drukte vanaf de jaren 90 als producer zijn stempel op platen van onder andere Kings of Leon, Paul McCartney, The Jayhawks, Ray LaMontagne, Laura Marling, The Staves, Rufus Wainwright en vooral Ryan Adams (die overigens ook eenmaal een beroep deed op vader Glyn).
Het veelvuldig achter de knoppen zitten in de studio en vooral het als muzikant op het podium staan bij muzikanten als Emmylou Harris, Ryan Adams en Ray LaMontagne inspireerde Ethan Johns tot het maken van zijn eigen muziek, wat vorig jaar resulteerde in het verassend sterke en door vader Glyn geproduceerde debuut If Not Now Then When?.
Op zijn debuut als muzikant liet Ethan Johns een verrassend sober geluid horen. Johns die als producer nog wel eens uit wilde pakken, verraste met uiterst ingetogen folksongs die herinnerden aan de folkies van weleer.
Voor zijn tweede plaat, The Reckoning, deed Ethan Johns geen beroep op zijn vader, maar wist hij Ryan Adams (!) als producer te strikken. Ook Ryan Adams drukt echter geen stempel op de muziek van Ethan Johns, want deze blijft uiterst sober. Ook op The Reckoning domineren de akoestische gitaar en het mooie stemgeluid van Ethan Johns.
Het fraaie en veelzijdige akoestische gitaarspel op de plaat wordt hier en daar bijgekleurd met donkere elektronica of mooi gearrangeerde strijkers en een enkele keer duikt een bluesy elektrische gitaar op. In de meeste gevallen regeert echter de eenvoud. De plaat komt slechts eenmaal tot een uitbarsting van gitaargeweld, maar verder moet je het doen met mooie ingetogen folksongs.
Het is niet makkelijk om je in dit genre te onderscheiden van alles wat er al is en het is zelfs niet makkelijk om de aandacht een hele plaat vast te houden. Ethan Johns heeft hier echter geen moeite mee. Totaal geen moeite. De instrumentatie is weliswaar zeer eenvoudig, maar maakt je toch steeds weer nieuwsgierig naar hetgeen dat komen gaat. Verder is Ethan Johns een uitstekend verhalenverteller (voor de liefhebbers: The Reckoning is een conceptplaat over een Amerikaanse pionier) en vertolkt hij zijn songs vol gevoel.
Net als de grote singer-songwriters uit het verleden (Dylan maar ook zeker Leonard Cohen en Nick Drake), slaagt Ethan Johns er uiteindelijk in om op het eerste gehoor eenvoudige songs te voorzien van steeds meer diepgang en lading.
Ik was vorig jaar al behoorlijk onder de indruk van If Not Now Then When?, maar The Reckoning is nog veel beter. Ethan Johns veroverde eerder al een plekje in de eregalerij van de popmuziek als producer, maar is nu als muzikant ook op de goede weg. The Reckoning kan immers concurreren met het beste dat momenteel verschijnt. Erwin Zijleman
