De eerste platen van The Felice Brothers lieten zich stuk voor stuk beluisteren als remakes van Music From The Big Pink of The Basement Tapes, overigens zonder dat de muziek van de New Yorkers ook maar enigszins rook naar overbodige retro.
Op het precies drie jaar geleden verschenen Celebration, Florida, gooiden de broers Felice het roer opeens helemaal om. Celebration, Florida, verruilde de muziek vol rootsinvloeden uit een ver verleden voor een fris en eigentijds geluid, waarin zelfs plaats bleek voor invloeden uit de hiphop en synthpop. Ik vond en vind Celebration, Florida, een fantastische plaat, maar verlangde af en toe toch ook wel stiekem terug naar het meer roots georiënteerde geluid van The Felice Brothers.
Na Celebration, Florida, heeft drummer Simone de band verlaten, wat inmiddels twee aardige maar niet echt opzienbarende soloplaten heeft opgeleverd. Het werd zo langzamerhand echter ook wel tijd voor nieuw werk van de overgebleven broers Felice, die inmiddels nog wat extra muzikanten om zich heen hebben verzameld, onder wie violist Greg Farley, die meeschreef aan alle songs op de langverwachte nieuwe plaat.
Op Favorite Waitress laten The Felice Brothers de experimenteerdrift van Celebration, Florida, weer ver achter zich en keren ze terug naar het vertrouwde geluid van de eerste vier platen, overigens zonder dit heel nauwkeurig te reproduceren. Net als de eerste vier platen van The Felice Brothers, herinnert Favorite Waitress aan de platen van Bob Dylan en The Band (en vooral de platen die ze samen maakten), maar dit keer hoor ik ook regelmatig wat van Neil Young en van de bands die ooit aan de basis stonden van de alt-country, waaronder met name Uncle Tupelo en The Jayhawks.
Het lijkt, na het zo verrassende en vernieuwende Celebration, Florida, een stap terug voor de broers Felice, maar daarvan is geen sprake. Favorite Waitress borduurt misschien voort op de eerste vier platen van de band, maar klinkt ook een stuk eigentijdser en veelzijdiger. The Felice Brothers citeren op Favorite Waitress nadrukkelijk uit de archieven van de countryrock, maar gaan net zo makkelijk aan de haal met Ierse folkpunk (die direct zin in muziek van The Pogues opwekt) of met eigentijds klinkende Americana die nog maar zijdelings herinnert aan Music From The Big Pink of The Basement Tapes. Favorite Waitress bevat een aantal rechttoe rechtaan rocksongs, maar ook een aantal langzame en intense tracks die je langzaam maar zeker meeslepen in de wereld van The Felice Brothers.
Vergeleken met de eerste platen van de band klinkt Favorite Waitress lekker vol, waarbij de synths die Celebration, Florida, zo rijkelijk inkleurden zijn vervangen door vooral accordeon en viool, die zorgen voor een minstens even vol klankentapijt. Het past allemaal prachtig bij de rauwe strot van Ian Felice, die de afgelopen jaren alleen maar beter is gaan zingen.
Favorite Waitress is hierdoor uiteindelijk slechts ten dele een stap terug in de tijd. The Felice Brothers zetten op Favorite Waitress vooral een stap vooruit. Niet de grote stap in een totaal andere richting van de vorige plaat, maar een subtiele stap in de richting van een duidelijker eigen rootsgeluid. Favorite Waitress bevestigt de enorme klasse van The Felice Brothers en schaart de band wat mij betreft definitief onder de grote bands in het genre. Knappe plaat. Hele knappe plaat zelfs. Erwin Zijleman
