No Never Alone won het wat mij betreft van de platen die Ryan Adams in dat jaar en de omliggende jaren uitbracht en Ryan Adams behoorde in 2004 tot de absolute top van de alt-country. Hierbij moet nog worden opgemerkt dat Ryan Adams geen toevallig gekozen vergelijkingsmateriaal is.
Omdat de plaat van Justin Rutledge in Europa destijds helaas niet heel veel aandacht trok, verloor ik de Canadees langzaam maar zeker uit het oog. Devil On A Bench In Stanley Park uit 2006, ook een geweldige plaat overigens, pikte ik nog wel op, maar de drie platen die zouden volgen gingen helaas volledig aan mij voorbij.
Inmiddels heeft Justin Rutledge ook zijn zesde plaat uitgebracht en Daredevil heb ik gelukkig weer wel in handen gekregen. Direct bij beluistering van de openingstrack wist ik dat het nog steeds helemaal goed zit met de muziek van Justin Rutledge. De openingstrack van Daredevil valt op door een prachtig geluid vol dynamiek, waarin gitaren en de piano om de aandacht vechten en Justin Rutledge, zoals gewoonlijk, verrast met hele mooie, emotievolle, vocalen. Deze vocalen krijgen, zoals we kennen uit het verleden, kleur en kracht door vrouwenvocalen toe te voegen. Veel bekende ingrediënten derhalve op Daredevil, dat wat mij betreft daarom een echte Justin Rutledge plaat mag worden genoemd.
Daredevil bevat een aantal meer ingetogen songs die tegen de alt-country aanleunen en een aantal meer dynamische en vol klinkende tracks die lastig in een hokje zijn te duwen, maar de kaders van de rootsmuziek meerdere keren ontstijgen. De instrumentatie is keer op keer wonderschoon en verrassend en de productie van de plaat (van de hand van de onder andere van Sarah Harmer bekende Dean Drouillard) is prachtig, maar het meest ben ik toch weer onder de indruk van de mooie songs van Justin Rutledge en vooral van de zang op de plaat.
De stem van Justin Rutledge is zoals gezegd prachtig, maar deze stem wordt pas echt naar grote hoogten getild als er mooie vrouwenstemmen tegenaan worden gezet. Deze komen dit keer van een heel contingent Canadese zangeressen, van wie Mary Margaret O'Hara en Jenn Grant de bekendste zijn, maar Julie Fader wat mij betreft de meeste indruk maakt.
Daredevil sleept zich door alle hoogstaande ingrediënten van hoogtepunt naar hoogtepunt, waarbij steeds weer wat anders in het oor springt. De ene keer een prachtige pedal steel, dan toch weer die geweldige vocalen, een poëtische tekst of veelkleurige arrangementen die het oor genadeloos strelen.
Justin Rutledge leverde tien jaar geleden een nauwelijks te evenaren debuut af, maar met al zijn nieuwe platen komt hij toch steeds weer in de buurt. Dat is knap. Meer dan knap zelfs. Daredevil mag een liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek eigenlijk niet missen. Een ieder die hem laat liggen doet Justin Rutledge en uiteindelijk toch vooral zichzelf flink te kort. Erwin Zijleman
Naschrift: Op Daredevil vertolkt Justin Rutledge uitsluitend songs van de Canadese band The Tragically Hip. Is een grote onbekende in mijn platenkast en het is me daarom volledig ontgaan.
