Leighton Meester is niet bepaald in een modelgezin opgegroeid. Toen ze werd geboren zat haar moeder nog achter de tralies en ook haar, deels Nederlandse, vader was een gevreesd drugshandelaar. De jonge Leighton Meester werd daarom vooral opgevoed door haar grootouders en vond al op jonge leeftijd een artistieke uitlaatklep. In Nederland kennen we Leighton Meester vooral als actrice (en dan met name uit de populaire serie Gossip Girl), maar in de Verenigde Staten wordt ze ook gerespecteerd als zangeres. Haar debuut Heartstrings verscheen medio 2014 in de Verenigde Staten en is daar redelijk succesvol.
In Nederland nemen we de zoveelste zingende actrice nog niet serieus en dat is zonde. Heartstrings is namelijk een prima debuut, dat zeer in de smaak zal vallen bij de liefhebbers van lekker in het gehoor liggende Amerikaanse singer-songwriter pop.
Leighton Meester koos voor haar eerste stapjes in de muziek nog voor aanstekelijke danspop, maar heeft het roer op Heartstrings volledig omgegooid. Voor haar debuut deed de Amerikaanse een beroep op de gelouterde producer Jeff Trott, die eerder werkte met onder Colbie Caillat en Sheryl Crow. Van deze twee ligt de eerste dichter bij Leighton Meester, al kiest deze op Heartstrings gelukkig niet alleen maar voor radiovriendelijke pop.
Jeff Trott heeft het debuut van Leighton Meester voorzien van een stevige rootsinjectie, waardoor haar popliedjes zijn ontdaan van de vervelende laag plastic die zo domineert in de Amerikaanse popmuziek. Het lijkt allemaal wel wat op de popplaat die Jewel ooit maakte (0304). Nu is dat zeker niet mijn favoriete Jewel plaat, maar vergeleken met deze plaat klinkt Heartstrings ook een stuk organischer en bovendien is de muziek van Leighton Meester steviger verankerd in de singer-songwriter muziek van de jaren 70.
Alles op Heartstrings is met veel smaak gemaakt. Het geldt voor de mooie warmbloedige instrumentatie, het geldt voor de radiovriendelijke maar toch ook redelijk ingetogen productie, het geldt voor de gevarieerde maar altijd aanstekelijke popliedjes en het geldt ook zeker voor de bijzonder aangename stem van Leighton Meester.
Natuurlijk is Heartstrings geen plaat waar heel druk over moet worden gedaan, al ontstijgt het debuut van Leighton Meester de grauwe middelmaat met speels gemak. Ik heb Heartstrings zelf maanden geleden al omarmd als een ‘guilty pleasure’ en in deze categorie behoort de plaat tot mijn persoonlijke favorieten.
Nu ik de plaat heel wat keren heb gehoord hoor ik bovendien nog steeds groei en sluit ik zeker niet uit dat Leighton Meester nog eens een prachtig doorleefde rootsplaat gaat maken. Tot die tijd is Heartstrings een heerlijke ‘guilty pleasure’ en misschien zelfs wel meer dan dat. Erwin Zijleman
