De serie waarin het werk van Led Zeppelin opnieuw wordt uitgebracht is inmiddels aanbeland in 1975. De Britse band had op dat moment al vijf klassiekers op haar naam staan. Na Led Zeppelin I, II, III, IV en Houses Of The Holy twijfelde niemand meer aan de band die in een paar jaar tijd was uitgegroeid tot één van de grootste rockbands allertijden.
Met name op Houses Of The Holy had Led Zeppelin nadrukkelijk haar vleugels uitgeslagen en geëxperimenteerd met meerdere genres, die allemaal perfect bij de band bleken te passen.
In 1975 was Led Zeppelin een geoliede machine met een briljant gitarist, een groots zanger en een ritmesectie waar andere bands alleen maar van konden dromen. Het wachten was op de volgende klassieker van de band, maar die liet op zich wachten. Led Zeppelin had na Houses Of The Holy een sabbatical genomen en bovendien tijd geïnvesteerd in het opzetten van een eigen platenlabel.
Bijna twee jaar na Houses Of The Holy en precies 40 jaar geleden verscheen echter Physical Graffiti. Omdat de band voor de afwisseling de tijd had genomen voor het opnemen van de nieuwe plaat, lag er een berg materiaal op de plank. Physical Graffiti werd dan ook een dubbelalbum en het is een dubbelalbum dat inmiddels bekend staat als één van de klassiekers uit de geschiedenis van de rockmuziek.
Physical Graffiti opent opvallend rauw en stevig. In de drie tracks op de eerste plaatkant domineert de bluesy hardrock waarmee de band een paar jaar eerder had gedebuteerd en ontbreken de uitstapjes richting andere genres. Daar is niks mis mee, want wat klinkt Led Zeppelin op deze eerste plaatkant hecht en gedreven. Het gitaarwerk is om van te watertanden, de ritmesectie is moddervet en Robert Plant zingt nog beter dan op de vorige platen van de band. Het levert monumentale muziek op.
De uitstapjes buiten de gebaande paden keerden terug op de tweede plaatkant waarop Led Zep experimenteert met wat lichtvoetigere rock, een flinke dosis funk en invloeden uit de Oosterse muziek. Met name die laatste invloeden maakten indruk en leverden uiteindelijk één van de beste Led Zeppelin tracks aller tijden op: Kashmir.
De critici waren destijds minder te spreken over de derde en vierde plaatkant van Physical Graffiti. Persoonlijk ben ik het daar niet mee eens. De derde en vierde plaatkant van de zesde plaat van Led Zeppelin zijn misschien wat minder overweldigend dan de eerste twee plaatkanten, maar er valt wel degelijk veel te genieten, zeker voor een ieder die Led Zeppelin graag buiten de lijntjes ziet kleuren.
Op de derde plaatkant van Physical Graffiti is er meer ruimte voor invloeden uit de folk en de psychedelica, terwijl op de laatste plaatkant de rauwe bluesy rock weer domineert.
Physical Graffiti is inmiddels veertig jaar oud, maar de plaat staat nog altijd als een huis. De geremasterde versie klinkt ook dit keer weer geweldig en voor de echte liefhebber staat er weer het nodige bonusmateriaal klaar. Zelf beperk ik me bij voorkeur tot de hoofdschotel en die klinkt fantastisch.
Met Physical Graffiti had Led Zeppelin zes klassiekers op haar naam staan en leek het klaar voor veel meer. Donkere wolken pakten zich echter samen boven de gevestigde orde van de rockmuziek en de volgende keer dat Led Zeppelin op zou duiken waren de tijden veranderd. Het niveau van Physical Graffiti zou Led Zeppelin nooit meer benaderen, maar op haar laatste meesterwerk presteert het op de toppen van haar kunnen. Het leverde een plaat op die nog altijd gekoesterd moet worden. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
 |
