In de categorie minder bekend talent in het rootssegment zoek ik het deze week heel dicht bij huis. Point Quiet is een Nederlandse band, maar klinkt op haar nieuwe plaat eigenlijk geen noot Nederlands. Op Ways And Needs Of A Night Horse sleept de band je de woestijnen van het Zuiden van de Verenigde Staten in, zoals tot voor kort alleen bands uit de muziek scene van Tucson, Arizona, dat konden.
In de openingstrack en titeltrack van Ways And Needs Of A Night Horse verrast Point Quiet met donkere en intieme klanken die via uiteenlopende instrumenten associaties oproepen met donkere Americana, Tex Mex en Mexicaanse muziek en dan zijn er ook nog eens de strijkers die Ways And Needs Of A Night Horse een weer net wat andere kant op sleuren.
Het is een buitengewoon indrukwekkende openingstrack van een plaat die vervolgens maar blijft imponeren. Point Quiet maakt donkere en bijna verstilde muziek die vooral leunt op mooie donkere vocalen, maar kleurt deze muziek vervolgens op bijzonder fraaie wijze in. Point Quiet gebruikt hiervoor strijkers en blazers, maar zet ook veelvuldig de pedal steel, mandoline en accordeon in. Het doet allemaal wel wat denken aan het veelkleurige geluid van Calexico, maar Point Quiet klinkt toch net wat anders en wanneer hebben we Calexico voor het laatst zo goed gehoord als Point Quiet op Ways And Needs Of A Night Horse? Dat is behoorlijk lang geleden als je het mij vraagt.
Net als stadgenoten Smutfish slaagt Point Quiet er in om Amerikaanse rootsmuziek te maken die compleet is ontdaan van Nederlandse spruitjesgeur, maar toch maakt het wel degelijk Amerikaanse rootsmuziek met een eigen gezicht. Het is muziek die haar kracht voor een belangrijk deel ontleend aan de prachtige instrumentatie, maar ook de zang op de plaat is van een bijzonder hoog niveau.
Zanger Pascal Hallibert, die naast Haagse overigens ook Franse roots heeft, klinkt meer dan eens als Chris Rea en dat is een groot compliment. Door de mooie en warme vocalen kan Point Quiet met enige regelmaat ontsnappen aan de Americana Noir die het maakt en begeeft het zich zo nu en dan op het terrein van een band als Tindersticks. Hiernaast vindt de band zoals gezegd aansluiting bij bands als Calexico en Giant Sand en doet het wat mij betreft niet onder voor deze bands.
De zich over het algemeen langzaam voortslepende songs op Ways And Needs Of A Night Horse klinken steeds net weer iets anders en zijn zonder uitzondering wonderschoon. Het zijn songs die zich in de meeste gevallen langzaam opdringen, maar als de muziek van Point Quiet onder je huid kruipt is de impact ook maximaal.
Een beetje bijzonder is het natuurlijk wel. Twee van de beste zwaar Amerikaans klinkende rootsplaten van het moment komen gewoon uit Den Haag. Het zal er voor zorgen dat beide platen in rootskringen niet zo breed omarmd worden als ze verdienen, maar ze zijn er niet minder mooi om. Trouble van Smutfish beschouw ik inmiddels al meerdere weken als één van de beste rootsplaten van het moment, maar Ways And Needs Of A Night Horse van Point Quiet mag er absoluut naast staan. Prachtplaat. Erwin Zijleman
