Net iets meer dan twee jaar geleden dook de band Hollis Brown voor het eerst op (dat de band al in 2009 debuteerde vergeten we maar even, want die plaat zag werkelijk iedereen over het hoofd). Ride On The Train was in de Verenigde Staten op dat moment al flink bejubeld en ook Nederland ging direct om. En terecht.
Ik vergeleek Ride On The Train zelf met de muziek van grootheden als Lynyrd Skynyrd, Rolling Stones, Neil Young, Tom Petty, Creedence Clearwater Revival en Buffalo Springfield. Met terugwerkende kracht voeg ik de naam van The Band toe. Het zijn namen waar je als beginnende band mee thuis kunt komen, waardoor Ride On The Train in brede kring werd opgepikt; ook in Nederland.
Hoewel de muziek van Hollis Brown diep was geworteld in met name de countryrock uit de vroege jaren 70, klonk de muziek van de band uit New York, mede dankzij een flinke rockinjectie, ook fris en eigentijds.
Ride On The Train was zo goed dat Hollis Brown zich eenvoudig stuk had kunnen bijten op de zo geprezen eerste kennismaking met de band, maar dit wist Hollis Brown slim te omzeilen. Vorig jaar verscheen ter nagedachtenis aan Lou Reed op Record Store Day een fraaie remake van Loaded van The Velvet Underground. Een prima tussendoortje en bovendien een plaat die ervoor heeft gezorgd dat niemand het meer zal hebben over de altijd lastige tweede plaat van Hollis Brown.
Hollis Brown is inmiddels een gevestigde band en maakt deze status helemaal waar op het nu verschenen 3 Shots. Het is net als zijn voorgangers een plaat die stevig is verankerd in de jaren 70. Alle hierboven genoemde namen komen ook op 3 Shots voorbij, waarbij ik dit keer persoonlijk vooral veel hoor van Neil Young en wanneer de gitaren mogen gieren ook zeker zijn band Crazy Horse.
Ik wil echter ook een naam toevoegen aan het al zo indrukwekkende lijstje hierboven en dat is de naam van Led Zeppelin. Het toevoegen van de laatste naam is vooral te danken aan het toevoegen van flink wat invloeden uit de blues, maar ook de complexere songstructuren en de geweldige vocalen doen meer dan eens denken aan de hoogtijdagen van Led Zep.
3 Shots bevat gastbijdragen van Nikki Lane en Bo Diddley (!), maar de hoofdrol wordt toch opgeëist door de mannen van Hollis Brown zelf. Ondanks het feit dat de jaren 70 centraal staan op 3 Shots, slaagt Hollis Brown er ook op haar nieuwe plaat in om eigentijds en urgent te klinken. De band maakt geen geheim van haar voorliefde voor muziek uit een inmiddels ver verleden, maar slaat ook tal van bruggen naar muziek van recentere jaren.
3 Shots blinkt uit door bijzonder lekker in het gehoor liggende songs en door vocalen die zo af en toe uit de tenen komen, maar ik vind het boven alles een fantastische gitaarplaat. Het is een gitaarplaat die het beste uit een aantal decennia geweldige rockmuziek combineert met de muzikaliteit van een band die de belofte inmiddels voorbij is.
Ride The Train riep ik twee jaar geleden uit tot één van de beste debuten van het jaar, terwijl Gets Loaded vorig jaar één van de te koesteren tussendoortjes wat. Dit jaar doet Hollis Brown mee om de hoofdprijzen en kansloos is de band zeker niet. Wat een heerlijke plaat. Erwin Zijleman
