Het uit Londen afkomstige Wolf Alice kan momenteel, met name in het Verenigd Koninkrijk, rekenen op recensies vol superlatieven, zodat de hype machines weer op volle toeren draaien.Wanneer tijdschriften als NME gaan roepen dat HET debuut van het afgelopen decennium is afgeleverd, ben ik meestal op mijn hoede, maar op de superlatieven voor het debuut van Wolf Alice valt echt maar heel weinig af te dingen.
Wolf Alice laat zich op haar debuut My Love Is Cool inspireren door zeer uiteenlopende invloeden, die allemaal wel vaker een grote rol spelen, maar de mix van invloeden waarmee de band uiteindelijk op de proppen komt is behoorlijk uniek.
Wolf Alice heeft in de persoon van zangeres Ellie Rowsell een heel bijzonder en uitermate doeltreffend wapen in handen. Ellie Rowsell begon ooit als folkie en dat hoor je heel duidelijk in een aantal tracks op het debuut van Wolf Alice, waarin de zang bij pastoraal is en herinnert aan de grote folkies uit het verre verleden.
De band uit Londen heeft de folk echter voor een belangrijk deel vaarwel gezegd en gaat op My Love Is Cool ook aan de haal met invloeden uit onder andere de shoegaze en de dreampop. Dat zijn invloeden die inmiddels aardig zijn uitgekauwd, maar Wolf Alice verwerkt ze op geheel eigen en bijzonder creatieve wijze.
Hier blijft het niet bij, want My Love Is Cool is een nog veel gevarieerdere smeltkroes van invloeden. Het ene moment neemt de band je mee terug naar de hoogtijdagen van de Britse folk uit de jaren 70, het volgende moment hoor je shoegaze en dreampop uit de jaren 90, maar ook invloeden uit de new wave, de noiserock, de indierock en de psychedelica hebben hun weg gevonden op het debuut van Wolf Alice.
Het knappe van het debuut van Wolf Alice is dat al deze invloeden elkaar steeds maar weer afwisselen en deels door elkaar lopen, wat het debuut van Wolf Alice een heel bijzonder geluid geeft. Het is een geluid vol dynamiek, want Wolf Alice heeft op My Love Is Cool over het algemeen maar een paar noten nodig om haar geluid van uiterst ingetogen te transformeren in zwaar aangezet en stevig en vice versa. Wolf Alice schuwt hierbij het maken van grootse en meeslepende popsongs niet, maar de band houdt haar muziek net zo makkelijk uiterst klein.
Beluistering van My Love Is Cool van Wolf Alice is aan de ene kant een feest van herkenning, maar als je na gaat denken over wat je hoort, moet je concluderen dat de mix van invloeden die de band uit Londen ons voorschotelt echt nieuw is. Zeker wanneer je de plaat aandachtig beluistert hoor je hoe knap Wolf Alice buiten de lijntjes kleurt, maar My Love Is Cool is ook een plaat vol meedogenloze pop- en rocksongs die even meedogenloos vermaken.
Het ene moment schuurt Wolf Alice aan tegen bands die de jaren 90 in artistiek opzicht kleur hebben gegeven, maar de band rond Ellie Rowsell is ook niet band voor schaamteloos toegankelijke popliedjes waarvoor de Miley Cyrussen van deze wereld een moord zouden doen of voor muziek waarvoor Mazzy Star of het juist weer zeer eigentijdse The Xx zich niet zouden schamen.
De stem van Ellie Rowsell speelt in dit alles een hoofdrol, want hoeveel zangeressen zijn er die net zo makkelijk pastoraal kunnen fluisteren als het uit kunnen schreeuwen op een manier om bang van te worden. De rest van de band past zich aan en zorgt steeds voor de perfecte omlijsting van deze geweldige vocalen.
Het debuut van het decennium is misschien wat veel eer, maar dat Wolf Alice een verdomd goed debuut heeft afgeleverd is zeker. Goed genoeg voor de jaarlijstjes? Het zou zomaar kunnen. Ik ben vanaf nu fan, dat is zeker. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's