Als ik aan Wire denk, denk ik vooral aan Pink Flag uit 1977 en 154 uit 1979. Het debuut van de band uit London verscheen in het jaar waarin de punk definitief doorbrak en staat ook bol van de invloeden uit de punk. Toch was Pink Flag van Wire zeker geen dertien in een dozijn punkplaat. Daarvoor stak de muziek van Wire te knap in elkaar en daarvoor was de muziek van Wire vooral te veelzijdig. Wire stond met haar debuut midden in de punk, maar maakte ook muziek die de basis zou vormen voor de postpunk.
Pink Flag is met zijn ruim 20 songs in maar net een half uur nog altijd een plaat die aanspreekt en dat geldt in nog veel sterkere mate voor 154; de derde plaat van Wire.
Op 154 was de punk grotendeels verdwenen uit de muziek van Wire en had de band de postpunk definitief uitgevonden en bovendien een niveau bereikt dat sindsdien nog maar zelden is evenaart.
Na 154 werd het helaas lang stil rond Wire en hoewel de band in de tweede helft van de jaren 80 weer opdook, duurde het tot het begin van huidige millennium tot Wire weer platen begon te maken die enigszins in de buurt kwamen van de prachtplaten uit de late jaren 70.
Met het onlangs verschenen Wire zet de band een volgende stap en het is een stap die mij voor het eerst eens niet doet grijpen naar de klassiekers van weleer, die de lat nu eenmaal ontiegelijk hoog hebben gelegd.
Wire maakte de afgelopen jaren prima platen, maar het waren ook platen die nadrukkelijk teruggrepen op de oude glorie. Ook Wire bevat elementen die ook op 154 al aanwezig waren, maar de plaat klinkt absoluut niet als een herhalingsoefening.
De titelloze nieuwe plaat van Wire valt op door behoorlijk toegankelijke en vaak ook verrassend ingetogen en gepolijste songs. Het zijn songs waarin ingrediënten uit het verleden absoluut een rol spelen, maar ze zijn niet leidend.
Natuurlijk zijn er de donkere bassen, de ijle synths, de eenvoudige drumpartijen en de mooie gitaarlijnen, maar de muziek van Wire is dit keer minder makkelijk in een hokje te duwen dan in het verleden, al is het maar omdat korte en puntige songs dit keer ook gezelschap krijgen van een songs die meer dan 7 minuten duurt.
De nieuwe plaat van de band klinkt verrassend toegankelijk, maar duik wat dieper in de songs en je hoort dat er toch weer veel in zit en je hoort bovendien dat Wire nog steeds durft te experimenteren en in veel gevallen genoeg heeft aan minimale middelen.
Veel songs op deze plaat hebben een psychedelisch tintje, dat fraai kleurt bij de nog altijd aanwezige invloeden uit de postpunk en dat ook prima past bij het gevoel voor aangename popliedjes, dat altijd hoog in het vaandel van Wire heeft gestaan.
De nieuwe plaat van Wire is er een die vrij makkelijk overtuigt, maar het duurt even voor je door hebt hoe goed en hoe bijzonder deze plaat is. Wire draagt al meer dan 35 jaar een erfenis uit het verleden met zich mee, maar durft hier nu afstand van te nemen met een plaat die niet onder doet of zelfs veel beter is dan die van menige grote belofte van het moment. Erwin Zijleman
cd 
LP