De Amerikaanse singer-songwriter Robert Ellis trok misschien niet veel aandacht met zijn in 2009 in eigen beheer uitgebrachte debuut The Great Rearranger, maar met het in 2011 verschenen Photographs en het uit 2014 stammende The Lights From The Chemical Plant stond de op dat moment vanuit Nashville opererende Texaan terecht in de spotlights. Door deze twee jaarlijstjes platen waren mijn verwachtingen met betrekking tot de nieuwe plaat van de Amerikaan hooggespannen en gelukkig stelt Robert Ellis wederom niet teleur.
De titelloze nieuwe plaat van de Amerikaan volgt op een donkere periode waarin zijn huwelijk op de klippen liep en is hierdoor een echte breakup plaat geworden. Voor zijn nieuwe plaat keerde Robert Ellis terug naar zijn thuisbasis Houston, Texas, waar met een aantal prima (gast)muzikanten een buitengewoon knappe plaat werd opgenomen.
Robert Ellis maakte op Photographs nog muziek met vooral invloeden uit de folk en country, maar schoof op The Lights From The Chemical Plant op richting de singer-songwriter muziek zoals die in de jaren 70 werd gemaakt. Op zijn nieuwe plaat wordt deze lijn doorgetrokken en worden nog wat extra invloeden toegevoegd aan het al zo veelzijdige geluid van Robert Ellis, maar ook rootsinvloeden hebben weer wat aan terrein gewonnen.
Bij beluistering van The Lights From The Chemical Plant had ik vooral associaties met de muziek van Paul Simon en dat is een naam die ook bij beluistering van de nieuwe plaat met enige regelmaat opduikt. De titelloze plaat van Robert Ellis doet hiernaast meer dan eens denken aan de platen van Randy Newman, raakt aan de platen van de grote singer-songwriters die Houston heeft voortgebracht (Townes van Zandt, Mickey Newbury, Guy Clark en Rodney Crowell), maar flirt ook nadrukkelijk met invloeden uit de jazz.
Het levert een mooie en veelzijdige plaat op, die zijn kracht niet alleen ontleent aan een prachtige instrumentatie (van uiterst sober tot vol en groots met flink wat strijkers), mooie vocalen en uitstekende songs, maar vooral indruk maakt door alle emotie die doorklinkt in de van liefdesleed doordrenkte songs van Robert Ellis.
Iedereen die de vorige twee platen van Robert Ellis koestert, weet dat de muziek van de Amerikaan nog heel lang aan kracht blijft winnen. Zijn nieuwe plaat is me in korte tijd heel dierbaar geworden en heeft al imposante groei laten horen, maar nog steeds weet de plaat me bij iedere luisterbeurt te verrassen. Een imposant werkstuk van een man die absoluut moet worden gerekend tot de beste singer-songwriters van het moment. Erwin Zijleman
