Bettie Serveert werd 25 jaar geleden opgericht, maar klinkt op al haar tot dusver verschenen platen zo fris en urgent als een debutant. Dat lukt de band ook weer op het onlangs verschenen Damaged Good; als ik goed geteld heb de elfde plaat van de Nederlandse band.
Het knappe van Bettie Serveert is dat de band er ook nog eens in slaagt om fris en urgent te klinken met een geluid dat in al die jaren niet eens zo gek veel is veranderd.
Bettie Serveert kleurde op haar platen met enige regelmaat buiten de lijntjes en doet dit ook meerdere malen op deze nieuwe plaat, maar had in al die jaren toch vooral het patent op stekelige en licht tegendraadse popliedjes.
Ook Damaged Good staat er vol mee. Direct in de openingstrack overtuigt Bettie Serveert met een song die alle ingrediënten van het zo herkenbare geluid van de band bevat. B-Cuz is een lekkere up-tempo song met een punky attitude, heeft een refrein dat je na één keer horen mee kunt zingen, valt op door de licht schurende vocalen van Carol van Dyk, verleidt met veelzijdig gitaarwerk dat zowel rauw als subtiel kan klinken en bevat ook nog eens de nodige dynamiek.
Het zijn ingrediënten die terugkeren in vrijwel alle songs op de plaat. Het zijn songs die niet alleen fris en urgent, maar ook opvallend energiek en gedreven klinken. Bettie Serveert had direct in haar eerste jaren al een eigen geluid, maar maakt nu muziek die nauwelijks raakt aan die van andere bands van het moment. Dat is knap, maar wat klinkt het allemaal lekker en aanstekelijk.
Damaged Good kan niet zomaar worden vergeleken met inmiddels tot klassiekers uitgegroeide platen als Palomine, Lamprey en mijn persoonlijke favoriet Private Suite, maar ik kan niet 1-2-3 bedenken waarom de nieuwe plaat van Bettie Serveert minder is dan de zo bejubelde platen uit het verleden.
Direct bij eerste beluistering van Damaged Good werd ik heel erg vrolijk van de nieuwe songs van Bettie Serveert en dat word ik nog steeds. Ik word vrolijk van de prachtige gitaarlijnen, van de geweldige melodieën en van de rauwe energie die de muziek van Bettie Serveert nog steeds uitstraalt. Verder slaagt Bettie Serveert er ook nog altijd in om haar muziek subtiel te vernieuwen door allerlei andere richtingen in te slaan.
Waar bij de meeste bands bij het 25-jarig jubileum sporen van slijtage en verval duidelijk zichtbaar zijn, is ook Damaged Good weer een geweldige plaat van een band die nog altijd functioneert op de toppen van haar kunnen. We hebben ruim drieënhalf jaar moeten wachten op Damaged Good, maar nog meer dan de uitstekende voorganger Oh, Mayhem!, was deze nieuwe plaat van Bettie Serveert het wachten meer dan waard. Het is een inkoppertje, maar ook dit keer slaat Bettie een ace. Erwin Zijleman
