Madness was voor mij heel lang de band van One Step Beyond, Night Boat To Cairo, Baggy Trousers, Embarrassment en nog wat hits die bijna iedereen mee kan zingen en die klussen in huis tot een draaglijke of zelfs aangename bezigheid maken (ik heb er recent nog met veel plezier een plafond bij gewit). Met The Liberty Of Norton Folgate maakte de Britse band in 2009 echter een werkelijk geweldige plaat en sindsdien neem ik Madness heel serieus.
Dat vertrouwen werd met het in 2012 verschenen Oui Oui, Si Si, Ja Ja, Da Da niet beschaamd en ook het onlangs verschenen Can’t Touch Us Now vind ik weer een prima plaat.
Ook de nieuwe plaat van Madness is weer niet zo goed als het briljante The Liberty Of Norton Folgate, maar ook op Can’t Touch Us Now laat Madness weer horen dat het haar feestmuziek uit de jonge jaren heeft getransformeerd tot een geluid dat moet worden geschaard onder de smaakmakers uit de Britse popmuziek van de afgelopen decennia.
Madness klinkt inmiddels flink anders dan haar debuut uit 1979 en heeft de invloeden uit de ska voor een deel afgezworen. Toch hoor je na een paar noten van Can’t Touch Us Now dat je met Madness te maken hebt en dat is knap. Ook op haar nieuwe plaat maakt Madness muziek waarvan je vrolijk wordt en die stil zitten lastig maakt, maar het is ook muziek met inhoud.
Zeker wanneer Madness invloeden uit de ska toelaat in haar muziek is Can’t Touch Us Now goed voor een feestje, maar de andere tracks op de plaat zijn misschien nog wel interessanter. Het zijn tracks waarin Madness aansluit bij meerdere muzikanten die de Britse muziekgeschiedenis kleur hebben gegeven, maar waarin de band uit Londen ook vasthoudt aan haar vertrouwde geluid, dat vooral door de vocalen van Graham "Suggs" McPherson, maar ook door de pianoklanken en saxofoon uithalen uit duizenden herkenbaar is.
Ik geef eerlijk toe dat ik na de eerste beluistering van de nieuwe plaat het al weer zeven jaar oude The Liberty Of Norton Folgate weer eens uit de kast heb getrokken, maar na een zwakke start verdwijnt Can’t Touch Us Now inmiddels steeds vaker in de cd speler en geniet ik van de aangename songs, die het soms moeten hebben van zoete verleiding maar ook wel eens dieper graven, en van de mooie verhalen die Madness vertelt.
De rol van Madness leek na een aantal vette jaren halverwege de jaren 80 uitgespeeld, maar de band houdt zich sindsdien op knappe wijze staande en maakt platen van een niveau waarvan het in haar beginjaren waarschijnlijk alleen maar kon dromen. Erwin Zijleman
