De demograaf zal beweren dat het volstrekt logisch is dat we in 2016 afscheid hebben moeten nemen van nogal wat grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek, maar ik vind het persoonlijk wat veel van het goede dit jaar. Een paar dagen na de dood van Leonard Cohen heeft ook Leon Russell zich gemeld aan de hemelpoort.
Het is een naam die voor velen veel minder bekend zal zijn dan die van Leonard Cohen of een aantal van de andere grootheden die ons dit jaar zijn ontvallen, maar ook Leon Russell is een grootheid. Die status heeft hij voor een belangrijk deel te danken aan het werk dat hij deed voor anderen.
Leon Russell heeft een enorme staat van dienst als sessiemuzikant en speelde piano (en soms gitaar en trompet) voor iedereen tussen Jerry Lee Lewis en de Rolling Stones, speelde in de fameuze studioband van Phil Spector en was de bandleider van de legendarische Mad Dogs & Englishmen tour van Joe Cocker.
Leon Russell heeft hiernaast een flink oeuvre als solomuzikant. Het is een oeuvre waarvan ik eerlijk gezegd ook niet meer dan een handvol platen in de kast heb staan, maar er zitten wel twee platen tussen die me enorm dierbaar zijn.
De eerste is zijn titelloze solodebuut uit 1970, dat zich laat beluisteren als de beste Elton John plaat die Elton John nooit heeft gemaakt. Ik heb hem vanavond nog maar eens opgezet en het klinkt nog altijd fantastisch, volstrekt tijdloos en veel en veel beter dan in mijn herinnering (want het was even geleden dat ik een plaat van Leon Russell uit de kast had getrokken).
Het uit 1973 stammende Carney was de tweede Leon Russell plaat die ik een ver verleden koesterde en ook deze plaat heeft niets van zijn oorspronkelijke kracht en urgentie verloren en moet, net als het debuut van Leon Russell, worden geschaard onder de allerbeste singer-songwriter platen uit de jaren 70.
Van de rest van het oeuvre van Leon Russell heb ik heel weinig in huis en ik moet tot mijn schaamte bekennen dat de comeback plaat Life Journey uit 2014 nog in het celofaan zit. Nu de liefde voor de twee vroege platen van Leon Russell weer is aangewakkerd, zal ook de rest van zijn imposante oeuvre er aan moeten geloven.
Veel meer zal er helaas niet bij komen, want de popmuziek moet het sinds de afgelopen nacht doen zonder Leon Russell. Hij overleed in zijn slaap, 74 jaar oud. Als Leonard Cohen zijn Grand Tour daarboven een vervolg wil geven, hoeft hij niet langer te zoeken naar een bandleider. Erwin Zijleman