Stevie Nicks staat tegenwoordig vooral op het podium met de zoveelste wederopstanding van Fleetwood Mac en lijkt niet meer toe te komen aan het maken van nieuwe muziek. Sinds het uitstekende In Your Dreams uit 2011 moeten we het dus doen met gerecycled materiaal, maar daar is in het geval van Stevie Nicks vooralsnog gelukkig niets mis mee.
Na het echt prachtige 24 Karat Gold: Songs From The Vault uit 2014 en de onlangs verschenen reissue van Fleetwood Mac’s Mirage, waarop Stevie Nicks een flinke vinger in de pap had, zijn nu fraaie heruitgaven verschenen van de eerste twee soloplaten van Stevie Nicks, die voor haar toetreding tot Fleetwood Mac natuurlijk ook al een klassieker maakte met Lindsey Buckingham (Buckingham Nicks).
Een jaar voordat Fleetwood Mac terugkeerde met Mirage (de opvolger van Tusk), kwam Stevie Nicks in 1981 op de proppen met haar eerste soloplaat, Bella Donna. Het is volgens velen ook nog steeds haar beste soloplaat en daar is zeker iets voor te zeggen.
Het door Jimmy Iovine geproduceerde solodebuut van Stevie Nicks bevat songs die voor een belangrijk deel in het verlengde liggen van de songs die ze in de jaren ervoor bij Fleetwood Mac maakte, al legt ze ook net wat andere accenten en kiest ze over het algemeen voor een net wat gepolijster geluid.
Ik hou persoonlijk wel van de songs van Stevie Nicks en hierdoor voelt ook Bella Donna nog altijd aan als een warm bad. Het is een warm bad dat flink is beïnvloed door de wijze waarop in de jaren 80 muziek werd gemaakt en vooral geproduceerd, waardoor de eerste soloplaat van Stevie Nicks net wat minder tijdloos klinkt dan de platen van Fleetwood Mac van een paar jaar ervoor, maar er valt op Bella Donna genoeg te genieten. Bijvoorbeeld van de prima songs die Stevie Nicks voor dit album geschreven heeft en natuurlijk van haar mooie en zo herkenbare stem.
Ik had Bella Donna al zeker 30 jaar niet meer gehoord, maar het is opvallend hoe de songs van Stevie Nicks van decennia geleden zich hebben genesteld in het geheugen. Het geldt voor de songs die Stevie Nicks alleen maakt, maar zeker ook voor de gloedvolle duetten met Tom Petty en Don Henley. Het met veel bonusmateriaal opgepoetste Bella Donna is voor mij een plaat vol goede herinneringen, maar ook in muzikaal opzicht staat deze soloplaat van Stevie Nicks wat mij betreft nog overeind.
Nu gelukkig wel, want The Wild Heart laat zich beluisteren als Bella Donna 2.0.
Stevie Nicks kiest op haar tweede soloplaat voor een vergelijkbaar geluid, dezelfde producer en hetzelfde type songs, maar het zijn net als op het debuut songs om te koesteren.
Ook The Wild Heart zou ik graag eens horen zonder de net wat te zwaar aangezette 80s productie, die overigens flink meer synths bevat dan Prima Donna (bijvoorbeeld in de single Stand Back die ik natuurlijk wel kende), maar gelukkig was Jimmy Iovine een stuk kundiger dan veel van zijn tijdgenoten.
Ook The Wild Heart is aangevuld met het nodige bonusmateriaal, maar de tien songs die destijds op het album stonden zijn het meest essentieel en klinken als je het mij vraagt nog steeds fris en essentieel.
Het is wederom een opgewarmde prak van Stevie Nicks, maar ook dit keer is het geserveerde buitengewoon smakelijk en gaat het bovendien in beide gevallen om platen die meer dan 30 jaar na de release maar weinig van hun oorspronkelijke glans hebben verloren. Ik ben er blij mee dus. Erwin Zijleman
