Als ik een nieuwe plaat van Martha Wainwright op de mat vind ben ik altijd enthousiast, maar bij eerste beluistering valt het me ook altijd wat tegen. Dat heeft vooral te maken met de stem van deze Wainwright telg, want het is een stem die, in ieder geval bij mij, zeker in eerste instantie, flink tegen de haren instrijkt. Ook het theatrale van de muziek van Martha Wainwright stuit me overigens met enige regelmaat tegen de borst.
Inmiddels weet ik daarom dat ik een plaat van Martha Wainwright wat vaker moet horen en dat blijkt ook bij Goodnight City weer het geval.
Wanneer je eenmaal gewend bent geraakt aan de wat onvaste stem van Martha Wainwright, blijkt Goodnight City een opvallend veelzijdige plaat. Dat heeft deels te maken met het feit dat Martha Wainwright dit keer vooral de samenwerking met andere muzikanten heeft gezocht. Deze muzikanten, onder wie tante Anna McGarrigle, broer Rufus, Beth Orton, Glen Hansard en Merrill Garbus (tUnE-yArDs), bestrijken in hun eigen muziek een breed palet en hebben dat overgedragen aan Martha Wainwright, die met haar stem de verbindende factor is.
De Wainwright telgen zijn niet vies van bombast en ook op Goodnight City domineert zo af en toe de overdaad, maar gelukkig heeft Martha Wainwright het dit keer redelijk onder controle en heeft ze een plaat afgeleverd die maar zelden ontspoort.
Zeker in de songs waarin de instrumentatie betrekkelijk sober en wat rauw is, maakt Martha Wainwright indruk met gedreven songs die passie en energie uitstralen. Het zijn songs die me met grote regelmaat aan het werk van Patti Smith doen denken en dat smaakt absoluut naar meer.
Ook op Goodnight City heeft Martha Wainwright haar demonen niet altijd onder controle, wat in het gunstigste geval resulteert in songs die me doen denken aan Kate Bush, maar ook weer een aantal songs opleveren die mij betreft net over the top zijn en bij mij zorgen voor rode vlekken. Dat geldt dan weer niet voor de songs met veel saxofoonwerk, want daar heb ik sinds Bowie’s Blackstar een zwak voor.
Goodnight City is net als alle andere platen van Martha Wainwright een plaat die groeit, maar doet dat in mijn geval net wat sneller dan haar vorige platen. Een aantal songs kruipt vrij snel diep onder de huid, een aantal songs intrigeert en een aantal songs straalt kracht uit die ik nog niet kende van de Canadese singer-songwriter.
Ook dit keer vind ik zeker niet alles mooi, maar er staan ook flink wat songs op de plaat die wel goed zijn voor kippenvel, waardoor Martha Wainwright me uiteindelijk toch weer heeft overtuigd. Erwin Zijleman
