Ik hou absoluut van de soloplaten van Matthew E. White en ook de platen die hij tot dusver produceerde voor onder andere Natalie Prass en Cocoon vielen mij in zeer positieve zin op. De samenwerking tussen de veelgevraagde en succesvolle muzikant/producer uit Richmond, Virginia, en de Britse singer-songwriter Flo Morrissey bekijk ik echter al sinds de eerste aankondiging met de nodige scepsis.
Flo Morrissey maakte in de zomer van 2015 een bescheiden meesterwerk in de vorm van het prachtige Tomorrow Will Be Beautiful. Op deze plaat vermengde de Britse folkie op geheel eigen wijze invloeden uit de Laurel Canyon scene uit de jaren 60 met invloeden uit de meer freaky folk uit dezelfde periode.
Dat is flink ver verwijderd van de muziek die Matthew E. White normaal gesproken maakt of produceert, waardoor ik geen hoge verwachtingen had van het deze week verschenen Gentlewoman, Ruby Man.
Het gekke is dat mijn bedenkingen tegen de samenwerking van de twee grotendeels terecht zijn gebleken, maar vreemd genoeg heeft de samenwerking tussen Matthew E. White en Flo Morrissey ook een goede of in ieder geval zeer aangename plaat opgeleverd.
Gentlewoman, Ruby Man moeten we maar niet vergelijken met het debuut van Flo Morrissey en als je die vergelijking eenmaal hebt losgelaten valt er op de eerste gezamenlijke plaat van Matthew E. White en Flo Morrissey best veel te genieten.
Op Gentlewoman, Ruby Man vertolken de twee uitsluitend covers en het is een opvallende serie songs die wordt vertolkt. Aan de ene kant heeft het gelegenheidsduo gekozen voor betrekkelijk onbekende songs uit het heden, maar hiernaast gaan Flo Morrissey en Matthew E. White ook aan de haal met klassiekers als Leonard Cohen’s Suzanne, de titeltrack van de Grease soundtrack, George Harrison’s Govindam en I Can’t Stand The Rain van Ann Peebles.
Alle songs worden gegoten in het geluid waarmee Matthew E. White en zijn Spacebomb label de afgelopen jaren zo opvallend en succesvol zijn geweest en het is een geluid dat stevig is beïnvloed door blue-eyed soul uit de jaren 70. Het is bovendien een geluid dat wordt ingekleurd met bijna overdadige en over het algemeen honingzoete arrangementen.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en bij vlagen zelfs onweerstaanbaar, maar ook in vocaal opzicht pakt de combinatie van Flo Morrissey en Matthew E. White verrassend goed uit. De stemmen van de twee vloeien mooi in elkaar over en kiezen niet altijd voor de gebaande paden, waardoor Gentlewoman, Ruby Man, ondanks de soms stokoude covers, een frisse en eigentijdse plaat is.
Nu gaan coverplaten over het algemeen snel vervelen, maar deze wint alleen maar aan kracht, zodat de tevreden glimlach van de eerste beluistering langzaam maar zeker plaats maakt voor bewondering voor de eigenzinnige en gewaagde samenwerking tussen twee bijzondere muzikanten.
Ik kijk vol verwachting uit naar de echte tweede plaat van Flo Morrissey, maar dit tussendoortje mag er absoluut zijn en smaakt ook stiekem naar meer. Erwin Zijleman