Het was in de tijd dat een (dubbele) live-plaat een essentieel onderdeel vormde van het oeuvre van een band (of soms zelfs de kroon op het werk) en het was natuurlijk ook de tijd waarin de live-plaat, naast lastig te verkrijgen en peperdure bootlegs, het enige tastbare live-materiaal van een band was dat je in huis kon halen.
Het zorgde ervoor dat live-platen uit konden groeien tot de klassiekers binnen het oeuvre van een band.
Tegenwoordig vind ik het uitbrengen van een live-album een vrij zinloze exercitie. Een concert staat over het algemeen meestal al op YouTube voor je thuis bent, dus wat is de meerwaarde van een fysieke plaat met audio opnamen van een concert waar je niet eens bij bent geweest?
Ik was dan ook niet van plan om aandacht te gaan besteden aan het deze week verschenen Live in Paris van Sleater-Kinney. En dat terwijl ik het trio uit Olympia, Washington, schaar onder mijn persoonlijke favorieten en de in 2015 verschenen comeback plaat No Cities To Love mijn jaarlijstje over het betreffende jaar haalde.
Sleater-Kinney werd in 1994 opgericht en werd in het hokje van de Riot Grrrl beweging geduwd. De band debuteerde in 1995 nog aarzelend en niet volledig overtuigend, maar sinds het in 1996 verschenen Call The Doctor is de band die bestaat uit Carrie Brownstein, Corin Tucker, Janet Weiss goed voor uitsluitend geweldige platen, met Dig Me Out uit 1997, The Woods uit 2005 en het al eerder genoemde No Cities To Love als mijn persoonlijke favorieten.
Het zijn platen vol rauwe energie, stekelige rocksongs, gepassioneerde vocalen, aanstekelijke songs en zo af en toe gitaarloopjes om je vingers bij af te likken. Live In Paris doet verslag van de tour die volgde op het na een stilte van 10 jaar verschenen No Cities To Love en songs van deze plaat staan dan ook centraal.
Omdat ook songs van de andere platen van het Amerikaanse power trio voorbij komen, is Live In Paris een aardige kennismaking met het werk van Sleater-Kinney, maar is het verstandig om kennis te maken met deze geweldige band via een live-plaat?
Na mijn eerste aarzeling kan ik inmiddels met een volmondig ja antwoord geven op deze vraag. Live In Paris klinkt immers nog net wat rauwer, energieker en stekeliger dan de studioplaten van het trio uit Olympia, Washington. Dat was in het begin wel even wennen, maar na een paar nummers heeft Sleater-Kinney je te pakken en walst het meedogenloos over je heen.
No Cities To Love zag ik niet in heel veel jaarlijstjes eind 2015 maar het is echt een van de betere platen van dat jaar. Dat Sleater-Kinney ook op het podium behoort tot de smaakmakers is prachtig te horen op het energieke Live In Paris. Voor de afwisseling eens geen overbodige live-plaat, maar een die het bijzondere gevoel van de live-platen van weleer even terug haalt, al komt de tijd van de echt klassieke live platen natuurlijk nooit meer terug. Erwin Zijleman