De uit Oklahoma City, Oklahoma, afkomstige band The Flaming Lips leek lange tijd veroordeeld tot een bestaan als cultband, tot de band aan het eind van de jaren 90 uit het niets werd omarmd door de grote Britse muziektijdschriften (Mojo, Uncut, Q) en opeens jaarlijstjes platen of zelfs platen van het jaar afleverde. Dat laatste lukte met The Soft Bulletin uit 1999 en met Yoshimi Battles The Pink Robots uit 2002 (allebei inderdaad prachtplaten), maar sindsdien is The Flaming Lips weer langzaam maar zeker een cultband geworden.
De afgelopen tien jaar heeft de band een aantal lastig te doorgronden conceptplaten gemaakt, maar het reguliere 7 Skies H3 uit 2014 was zo mogelijk nog zwaardere kost en voor menigeen zelfs compleet onverteerbaar.
Vergeleken met zijn voorganger, die overigens werd gevolgd door de krankzinnige plaat van Miley Cyrus waaraan de band zeer nadrukkelijk bijdroeg, is het vorige week verschenen Oczy Mlody weer een stuk toegankelijker.
Het is een plaat waarop dromerige en trippy psychedelische klanken overheersen. Liefhebbers van de frisse popliedjes die de band ook een tijd wist te maken, zullen Oczy Mlody waarschijnlijk wat te zweverig vinden, maar vergeleken met het bij vlagen loodzware 7 Skies H3 klinkt de nieuwe plaat van de band uit Oklahoma behoorlijk lichtvoetig.
Omdat de songs vooral dromerig, zweverig en trippy zijn, is Oczy Mlody geen plaat die direct bij eerste beluistering indruk maakt. In eerste instantie kabbelt het vooral bijzonder aangenaam voort, maar heb je niet het idee dat je naar een heel inspirerende plaat aan het luisteren bent.
Dat verandert wanneer je eenmaal gewend bent aan de klanken op de plaat en Oczy Mlody als één geheel gaat beluisteren. Hierna vallen steeds meer puzzelstukjes in elkaar, komt de grote schoonheid van flink wat passages aan de oppervlakte en hoor je ook steeds meer songs die veel meer doen dan aangenaam voortkabbelen.
De nieuwe plaat van The Flaming Lips wordt naarmate je hem vaker hoort steeds beeldender en laat bij aandachtige beluistering ook steeds meer bijzondere invloeden horen. Ook Oczy Mlody grijpt weer nadrukkelijk terug op de psychedelica uit de jaren 60, maar The Flaming Lips slaagt er in om aan deze invloeden uit het verleden een draai te geven die alleen maar uit het heden kan komen.
Ik heb Oczy Mlody bewust een paar keer weggelegd en iedere keer dat ik de plaat er weer bij pak vind ik hem beter en boeiender. Oczy Mlody heeft niet het magistrale van de jaarlijstjesplaten van een jaar of 15 geleden, maar sindsdien heeft de band nooit meer een plaat gemaakt die me zo weet te betoveren als Oczy Mlody en de toverkracht van de plaat groeit nog steeds. Ik had de band na de vorige plaat wel een beetje afgeschreven, maar door deze plaat laait de liefde voor deze unieke band toch weer op. Erwin Zijleman