Het uit Londen afkomstige The xx maakte in 2009 een vliegende start met haar titelloze debuut dat door de critici met louter superlatieven werd onthaald. Daar viel helemaal niets op af te dingen, want het Britse trio creëerde op haar debuut een heel bijzonder of zelfs uniek geluid.
De combinatie van eenvoudige basloopjes, een monotoon tikkende drumcomputer, stemmige gitaarminiatuurtjes, wat atmosferische toetsen en de ingetogen en vaak wat monotone vocalen van Oliver Sim en Romy Madley Croft intrigeerde mateloos en leek in eerste instantie met vrijwel niets te vergelijken.
Uiteindelijk drong vergelijkingsmateriaal zich aan in de vorm van het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide debuut van het uit Wales afkomstige Young Marble Giants (dat met het uit 1980 stammende Colossal Youth helaas maar één plaat maakte), maar The xx voegde ook volop eigen elementen toe aan haar onderkoelde maar ook zwoele muziek.
Op het in 2012 verschenen Coexist borduurde The xx vooral voort op haar zo succesvolle debuut, al was de rol van Jamie Smith, die inmiddels als Jamie xx met veel succes als producer aan de weg timmerde, wel iets gegroeid.
Dat bleef op Coexist nog beperkt tot een net iets intensiever gebruik van beats, maar op het nu verschenen I See You kiest The xx voor een duidelijk voller geluid. Het is een geluid dat af en toe flink opschuift richting de moderne dansmuziek, maar ook als The xx flink uitpakt met jungle ritmes, samples, breed uitwaaierende synths en ingeblikte blazers, houdt de muziek van het Britse drietal iets onderkoelds en bezwerends.
De uitbundige klanken van de openingstrack houden zeker niet de hele plaat aan, want I See You bevat ook meerdere tracks die goed aansluiten op de vorige twee platen van The xx. Het is knap hoe de band uit Londen haar muziek heeft verrijkt met uitbundigere ritmes en veel vollere klanken, maar op hetzelfde moment het mysterieuze, onderkoelde en minimalistische van haar eerste twee platen vast heeft weten te houden.
Vergeleken met deze eerste twee platen zijn zowel Oliver Sim als Romy Madley Croft veel beter gaan zingen, terwijl Jamie xx inmiddels precies weet hoe een moderne elektronische plaat moet klinken.
Heel even verlangde ik bij beluistering van I See You terug naar de sobere klanken van het debuut van de band, maar de derde plaat van The xx blijkt al snel een enorme groeiplaat. Het lijkt er soms op dat de vollere klanken en de nadrukkelijker aanwezige beats de intimiteit en desolate sfeer van de muziek van The xx alleen maar hebben vergroot.
Verder zijn de popliedjes van het drietal sinds het debuut rijker en mooier geworden, waardoor I See You zich steeds meer opdringt en steeds dierbaarder wordt. Na twee breed bejubelde platen heeft The xx gekozen voor een andere koers. Dat is niet alleen moedig, maar pakt ook fantastisch uit. I See You is een beklemmende prachtplaat die de ruwe diamanten van The xx flink laten fonkelen. Een veelbelovende aftrap van het muziekjaar 2017. Erwin Zijleman