Het zijn er ongetwijfeld een heleboel, want de Canadese band doet op haar tweede plaat zo ongeveer alles wat ik leuk vind.
Voor ik hierover ga uitweiden eerst maar eens wat geschiedenis. The Courtneys werd in 2012 in het Canadese Vancouver opgericht door Jen Twynne Payne, Sydney Koke en Courtney Loove (ook bekend als respectievelijk Cute Courtney, Crazy Courtney en Classic Courtney) en debuteerde in 2013 met een titelloze plaat, die in Europa niet zo gek veel deed.
In Nieuw Zeeland werd het Canadese meidentrio echter zeer enthousiast onthaald, wat The Courtneys een contract bij het geweldige Nieuw Zeelandse indie-label Flying Nun Records (waarop onlangs nog de geweldige plaat van The Batch verscheen) opleverde. Op dat label verscheen onlangs The Courtneys II en wat is dat een onweerstaanbaar lekkere plaat geworden.
Het is een plaat waarop de drie dames van The Courtneys zich stevig laten beïnvloeden door de shoegaze, dreampop en noise-rock uit de jaren 90. Dat zijn inmiddels platgetreden paden, maar toch voegt The Courtneys II iets toe aan alles dat er al is. Dat doet de Canadese band door nog flink wat extra invloeden toe te voegen aan haar geluid en alles vervolgens te combineren in zwaar verslavende popliedjes.
De invloeden die worden toegevoegd variëren van garagerock, punk en Phil Spector pop tot Riot grrrl, grunge en zelfs de pop van Bananarama (voor het ten prooi viel aan Stock, Aitken & Waterman).
De basis van de muziek van The Courtneys wordt gevormd door een super strakke ritmesectie die The Courtneys II voorziet van een flinke dosis power energie. Op deze basis hoor je de inmiddels van dit soort platen bekende onderkoelde vrouwenvocalen en afwisselend gruizige en dromerige gitaarloopjes.
Met name met die gitaarloopjes onderscheidt de tweede plaat van The Courtneys zich van vrijwel alle andere platen in dit genre. Classic Courtney speelt gitaar of haar leven er van af hangt en strooit niet alleen driftig met verleidelijke gitaarloopjes of gruizige gitaarmuren, maar haalt er ook nog eens invloeden uit een aantal omliggende genres bij, waardoor The Courtneys ook opeens als The Cult kan klinken, om maar eens één naam te noemen.
Waar de meeste bands in dit genre kiezen voor songs van maximaal drie minuten, bevat The Courtneys II vooral songs die langer duren, met een song van bijna 7 minuten als uitschieter. Het zijn songs die stuk voor stuk ongelooflijk lekker klinken en die je na één keer horen hebt omarmd.
The Courtneys II van The Courtneys is door de geweldige songs een plaat om heel vrolijk van te worden, maar ondertussen doet het Canadese trio ook nog eens een aantal dingen die ik nog niet eerder heb gehoord op dit soort platen, waardoor ik de openingszin van deze recensie moet herzien.
De tweede plaat van The Courtneys sluit misschien naadloos aan op heel wat platen die ik koester, maar zo goed en bijzonder als deze hoor ik ze toch niet heel vaak. En zo lekker ook niet trouwens. Erwin Zijleman