The Carolina Chocolate Drops staat sinds 2012 op een laag pitje, maar gelukkig hebben we de soloplaten van Rhiannon Giddens.
Twee jaar na het buitengewoon indrukwekkende, door T-Bone Burnett geproduceerde, Tomorrow Is My Turn is de Amerikaanse singer-songwriter terug met Freedom Highway.
Rhiannon Giddens heeft op alle platen die ze tot dusver heeft gemaakt de Amerikaanse rootsmuziek uit een ver verleden geëerd en dat doet ze ook weer op haar nieuwe plaat, al staat Freedom Highway zeker niet met beide benen in het verleden.
Waar ze op haar solodebuut kon leunen op de naam en faam van de in brede kring gerespecteerde T-Bone Burnett, produceerde ze haar nieuwe plaat samen met Dirk Powell, die binnen de Appalachen folk geldt als virtuoos op de fiddle en de banjo. Dat heeft goed uitgepakt, want Freedom Highway klinkt fantastisch en minder traditioneel dan je op basis van de keuze voor Dirk Powell zou verwachten.
Waar Rhiannon Giddens op haar solodebuut vertrouwde op de songs van anderen, schreef ze dit keer bijna alle songs voor haar nieuwe plaat zelf (Het indringende The Angels Laid Him Away van Mississippi John Hurt is de enige cover), wat Freedom Highway interessanter maakt dan het overigens uitstekende debuut.
Freedom Highway opent behoorlijk traditioneel met een aantal songs die het verleden van zowel de Appalachen als de Zuidelijke Verenigde Staten eren en in muzikaal opzicht een aantal decennia teruggaan naar enkele zwarte bladzijden uit de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Het is een genre waarin Rhiannon Giddens met haar krachtige en bijzondere stem uitstekend uit de voeten kan en ook in de Appalachen folk gelouterde muzikanten weten wel raad met deze uitstapjes naar het muzikale verleden, met uiteraard een glansrol voor de banjo van Dirk Powell.
Vanaf de vierde track laat Rhiannon Giddens horen dat ze meer kan. Het gloedvolle Birmingham Sunday is een opvallend toegankelijke soulsong met geweldige vocalen, terwijl Rhiannon Giddens in Better Get It Right The First Time niet alleen flirt met soul, maar ook met R&B en zelfs een rapper opduikt. Het zal niet overal worden gewaardeerd, maar ik vind het geslaagde uitstapjes buiten de gebaande paden van de traditionele folk uit de Appalachen, die aan het eind van de jaren 90 zo mooi op de kaart werd gezet door Gillian Welch.
Die traditionele folk keert terug in de resterende tracks op de plaat (met uitzondering van de afsluiter), maar na de soulvolle injectie hoor je ook in de andere songs op de plaat dat Rhiannon Giddens voorzichtig buiten de lijntjes probeert te kleuren, wat haar muziek voor mij interessanter maakt.
In muzikaal opzicht valt er heel veel te genieten op Freedom Highway, want wat heeft Rhiannon Giddens topmuzikanten opgetrommeld voor haar tweede plaat. Het meest geraakt word ik echter door haar bijzondere stem die steeds weer wat anders klinkt en die een perfecte balans heeft gevonden tussen kracht en kwetsbaarheid. Rhiannon Giddens behoorde al tot de smaakmakers van de Amerikaanse rootsmuziek, maar zet met haar nieuwe plaat toch weer een opvallend grote stap. Erwin Zijleman