Azniv Korkejian, de vrouw achter de naam Bedouine, werd geboren in het Syrische Aleppo als kind van Armeense ouders en bracht haar jeugd door in Saudi Arabië.
Toen haar ouders in een loterij de zo gewilde Amerikaanse Green card wonnen, verhuisden ze naar de Verenigde Staten, waar ze zich eerst in Boston en later in Houston vestigden.
Azniv had echter haar zinnen gezet op Los Angeles en verhuisde naar de Californische stad zodra dit mogelijk was. In Los Angeles begon ze met het maken van muziek en dat heeft nu een fraai debuut als Bedouine opgeleverd.
Van de exotische achtergrond van Azniv Korkejian is op dit debuut overigens niet zoveel te merken, want het debuut van Bedouine klinkt voornamelijk Amerikaans en ademt de sfeer van de muziek die ver voor haar geboorte werd gemaakt in de heuvels rond Los Angeles.
Bedouine overtuigt op haar debuut met opvallend warmbloedige en stemmige muziek, waarin invloeden uit de folk, country, soul en pop zijn verwerkt. Het is muziek die herinnert aan die van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar Bedouine sluit ook aan bij eigentijdse Britse folkies als Laura Marling en Kathryn Williams, met wie Azniv Korkejian het vermogen om fluisterzacht te zingen deelt.
Als er al iets exotisch is te horen op het titelloze debuut van Bedouine is het zeker niet afkomstig uit de contreien waarin Azniv Korkejian opgroeide. Hier en daar raakt Bedouine aan de zwoele Braziliaanse muziek van Astrud Gilberto, maar het zijn de invloeden uit haar nieuwe thuishaven Los Angeles die centraal staan. Het maakt van het debuut van Bedouine een tijdloze plaat, maar Bedouine klinkt door subtiele accenten ook eigentijds.
Het levert een plaat op met veel mogelijkheden. Het debuut van Bedouine leent zich uitstekend voor ontspannen klanken op de achtergrond of voor heerlijk wegdromen, maar de plaat verdient het ook om noot voor noot te worden uitgeplozen.
Dan pas hoor je hoe mooi Azniv Korkejian invloeden uit de jaren 70 weet te verbinden met meer eigentijdse invloeden, waardoor de plaat uitstekend past op het eigenzinnige Spacebomb label van Matthew E. White, die bouwt aan een serie prachtige platen met een uniek eigen geluid vol heerlijke eigenwijze maar wonderschone strijkersarrangementen. Dan pas hoor je bovendien hoe subtiel en hoe veelzijdig de instrumentatie op de plaat is en hoe mooi en gevoelig Azniv Korkejian zingt.
Het debuut van Bedouine lijkt door een ongelukkige releasedatum midden in de zomer wat onder te sneeuwen, maar de weinige recensies die over de plaat zijn geschreven zijn terecht lyrisch. De Britse kwaliteitskrant The Guardian (die dagelijks prachtig over popmuziek schrijft) spreekt van “one of the most understated and charming albums of the year” en daar is echt niets van gelogen. Wat een prachtplaat. En hij wordt alleen maar mooier en mooier. Erwin Zijleman