Jim Lauderdale is een rootsmuzikant met een enorme productiviteit, maar ondanks de stapels eerdere platen is London Southern een enorme verrassing. Samen met de band van Nick Lowe levert de ouwe rot een crooner plaat af waarvan de meeste zangers alleen maar kunnen dromen. Een London Southern is sinds de release alleen maar beter geworden.
Het zijn nogal wat platen, want de vanuit Nashville opererende singer-songwriter is enorm productief.
Alleen in het huidige millennium tel ik al bijna twintig platen en het vorige week verschenen London Southern is de meest recente van het stel.
Voor zijn nieuwe plaat verruilde Jim Lauderdale zijn vertrouwde thuisbasis Nashville voor Londen, waar hij de studio in dook met Nick Lowe producers Neil Brockbank en Robert Trehern en de band van Nick Lowe. Dat laatste las ik pas toen ik de plaat al een aantal keren had gehoord en verklaart waarom ik bij beluistering van London Southern meer dan eens aan Nick Lowe moest denken.
De nieuwe plaat van Jim Lauderdale werd weliswaar opgenomen in Londen, maar klinkt vooral heel Amerikaans. Jim Lauderdale liet in het verleden al horen dat hij het volledige spectrum van de Amerikaanse rootsmuziek in de vingers heeft en dat doet hij ook weer op zijn nieuwe plaat.
Waar op de meeste platen van de Amerikaan invloeden uit de country en bluegrass domineren, is London Southern vooral een soul en rhythm & blues plaat. Het is de soul en rhythm & blues uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten en ook dit genre ligt Jim Lauderdale uitstekend.
De band van Nick Lowe stond misschien in de studio in het kille Londen, maar waande zich in de befaamde Muscle Shoals studio’s in Alabama. London Southern klinkt heerlijk broeierig en doet qua productie en instrumentatie denken aan klassieke soulplaten uit het hart van Alabama.
Jim Lauderdale voelt zich in deze setting als een vis in het water en imponeert als crooner. In vocaal opzicht hoor ik zeker wat van Nick Lowe, maar er zijn ook raakvlakken met het werk van Van Morrison en verder drukt de ouwe rot Jim Lauderdale natuurlijk ook zelf zijn stempel op de plaat.
Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar de songs op de plaat zijn stuk voor stuk van hoog niveau. Dat is deels de verdienste van Lauderdale zelf, maar ook de songwriting skills van onder andere Dan Penn en John Oates (Hall & Oates) tillen London Southern naar een hoger plan.
De afgelopen jaren kon ik de bijna grenzeloze productie van Jim Lauderdale niet bijbenen waardoor ik zijn meeste platen heb gemist, maar deze nieuwe plaat had ik voor geen goud willen missen.
Er zijn veel jonkies die denken dat ze een echte soulplaat kunnen maken, maar voor het echte werk moet je toch bij een door de wol geverfde muzikant als Jim Lauderdale zijn. Bijzonder indrukwekkende plaat. En de zeer authentieke cover is natuurlijk ook schitterend. Erwin Zijleman