Het geldt ook zeker voor Lilly Hiatt, maar met haar derde plaat Trinity Lane ontworstelt ze zich op imponerende wijze aan de vergelijking met en muzikale erfenis van vader John.
De dochter van John maakte de afgelopen jaren met Let Down (2012) en Royal Blue (2015) al twee aardige platen, maar met Trinity Lane laat de jonge Hiatt telg pas echt horen wat ze in huis heeft.
Trinity Lane volgt op een zware periode waarin Lilly haar relatie op de klippen zag lopen en de drank niet kon laten staan (een familiekwaal). Het is een periode die ze achter zich laat met een zeer krachtige en wat mij betreft imponerende plaat.
Lilly Hiatt groeide op in Nashville en kreeg de Amerikaanse rootsmuziek thuis met de paplepel ingegoten. Op haar vorige platen liet ze echter al horen dat ze ook een zwak heeft voor alt-rock en dat zwak komt op Trinity Lane nog veel duidelijker aan de oppervlakte.
Trinity Lane is deels geïnspireerd door de Amerikaanse rootsmuziek die in de genen van Lilly Hiatt zit, maar laat minstens net zoveel invloeden horen van een band als Dinosaur Jr. of van de bands die in de tweede helft van de jaren 70 de new wave in de Verenigde Staten op de kaart hebben gezet.
Het levert muziek op die meer dan eens de vergelijking oproept met de platen van Lucinda Williams, maar uiteindelijk creëert Lilly Hiatt op Trinity Lane een bijzonder eigen geluid, dat de kaders van de rootsmuziek overstijgt. Het is een geluid waarin de gitaren stevig en gruizig mogen uithalen, maar Lilly Hiatt kan ook meer ingetogen rootssongs maken, al zijn ook deze uiteindelijk altijd opvallend krachtig of zelfs wat explosief van aard.
Ik was zeker gecharmeerd van de vorige platen van Lilly Hiatt, maar zo imponeren als Trinity Lane deden ze niet. Lilly Hiatt is op haar derde plaat beter gaan zingen en koppelt kracht op fraaie wijze aan emotie en doorleving.
Ook haar geluid is veelzijdiger dan ik van haar gewend was. Trinity Lane haalt de mosterd bij uiteenlopende genres en combineert alle invloeden in een geluid dat je bij vlagen compleet van de sokken blaast, maar dat ook diep kan ontroeren. Trinity Lane werd overigens geproduceerd door de van Shovels & Rope bekende Michael Trent, die alle sterke punten van Lilly Hiatt op fraaie wijze aan elkaar heeft gesmeed.
In muzikaal en vocaal opzicht klinkt het als een klok, maar het zijn de songs van Lilly Hiatt die de plaat naar een zeer hoog niveau tillen. Mede door alle persoonlijke ellende heeft Lilly Hiatt zich, net als haar vader, ontwikkeld tot een groot songwriter. Haar songs vertellen indringende verhalen, maar het zijn ook songs die je al jaren lijkt te kennen en die vrijwel onmiddellijk onmisbaar zijn.
Ik heb Trinity Lane al een aantal weken in mijn bezit en ben inmiddels behoorlijk verslingerd geraakt aan de derde plaat van Lilly Hiatt. Het is een plaat waarmee Lilly Hiatt zich zoals eerder gezegd ontworstelt aan de vergelijking met vader John en dat is knap. Lilly doet dit met een fantastische stem en een opvallend veelzijdig geluid, maar maakt vooral diepe indruk met songs die stuk voor stuk iets met je doen. Bijzonder indrukwekkende plaat. Erwin Zijleman