Howling Bells maakte tussen 2006 en 2014 vier platen van hoog niveau en het zijn platen waartussen ik maar heel moeilijk kan kiezen.
De Australische band wisselde op deze platen dromerige en licht gruizige songs met elkaar af en raakte op haar platen aan nogal uiteenlopende bands als My Bloody Valentine, Cocteau Twins en Mazzy Star.
De prachtige stem van Juanita Stein speelde een hoofdrol op de platen van Howling Bells, waardoor ik heel benieuwd was naar de eerste soloplaat van de Australische, maar al enige tijd in Engeland woonachtige, zangeres.
Op America maakt Juanita Stein muziek die in het verlengde ligt van de platen van Howling Bells, maar ze legt ook een aantal net wat andere accenten. America klinkt wat minder gruizig dan de muziek van Howling Bells en op een aantal momenten net wat lichtvoetiger. Hiernaast heeft Juanita Bells meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek toegevoegd aan haar muziek, maar laat ze ook een voorliefde voor tijdloze popmuziek horen.
Die laatste voorliefde strekt zich uit van de 60s girlpop en de perfecte pop van Fleetwood Mac uit de jaren 70 tot de zwoele en onderkoelde pop van Lana Del Rey. Het levert een geluid op dat me zeer bevalt en dat bovendien overloopt van groeipotentie.
Juanita Stein maakt indruk met broeierige songs met een randje roots, verleidt met zwoele en zonnige pop en maakt ook nog altijd muziek die doet denken aan die van Mazzy Star, een van mijn favoriete bands aller tijden.
Stein kan op America net zo verleidelijk zingen als Hope Sandoval, maar klinkt een stuk helderder, wat de eerste soloplaat van Juanita Stein voorziet van meer zonnestralen dan de vooral donkere platen van Mazzy Star.
America is een plaat die heerlijk bedwelmt met tijdloos klinkende popliedjes, maar hoe vaker je ze hoort, hoe knapper ze worden. Juanita Stein imponeert op haar eerste soloplaat met heerlijke vocalen, maar heeft haar aangename popsongs ook vol moois verstopt. Naast de al genoemde invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en de tijdloze popmuziek verwerkt Juanita Stein op America ook meer dan eens invloeden uit de psychedelica, wat de dromerige sfeer op de plaat nog wat verder versterkt. De werkelijk prachtige gitaarlijnen op de plaat doen de rest.
America deed het in eerste instantie vooral uitstekend op de vroege ochtend of late avond, maar is inmiddels een plaat voor alle momenten. Zeker wanneer je de plaat vaker hebt gehoord neemt het beeldend vermogen van de plaat toe en tovert America van Juanita Stein beelden op het netvlies die niet zouden misstaan in een volgende film van David Lynch.
America van Juanita Stein krijgt vooralsnog nog wat minder aandacht dan de al zo ondergewaardeerde platen van Howling Bells, maar is voor mij de soundtrack van de zomer van 2017. Het is een zomer die van mij nog vele maanden mag duren. Erwin Zijleman