Getuige de foto’s van de inmiddels vergeelde recensies op de facebook pagina van de band werden de platen zeer gewaardeerd door de critici, maar heel veel verder dan de cultstatus kwam de band helaas niet (hetzelfde geldt overigens voor even getalenteerde tijdgenoten als The Serenes en The Prodigal Sons). Het is zonde, want met name Shellfish uit 1992 behoort wat mij betreft tot de kroonjuwelen van de Nederlandse gitaarpop.
Het was een paar jaar later vast veel makkelijker geweest voor de band uit Deventer, want de gitaarpop van Blue Guitars had niet misstaan tussen de op het Excelsior label uitgebrachte en breed omarmde gitaarplaten van bands als Daryll-Ann en Johan (en het veel onbekendere Simmer) en die van een band als Hallo Venray. Zij verkregen de status die voor de pioniers van Blue Guitars uiteindelijk niet was weggelegd.
De muziek van Blue Guitars werd destijds vergeleken met die van roemruchte bands als Big Star en The Chills, maar ik hoor er nu ook heel veel van R.E.M. in. Het grappige is dat R.E.M. na Green uit 1988 in artistiek opzicht de weg een beetje kwijt raakte (het commerciële succes was er overigens niet minder om), maar de songs van Blue Guitars klinken als de songs die R.E.M. na Green helaas nooit meer zou maken.
Net als alle genoemde inspiratiebronnen maakte Blue Guitars gitaarmuziek met flink wat invloeden. Hier en daar duiken flarden psychedelica en Amerikaanse rootsmuziek op, maar Blue Guitars was ook een kind van de jaren 80 en 90 en citeert daarom ook uit de archieven van de American Underground en de Britse gitaarmuziek van dat moment (hier en daar hoor ik wat van The Smiths).
Het is allemaal fraai te horen op de onlangs verschenen en prachtig verpakte verzamelaar While Away The Time, 1990-1994, die het oeuvre van Blue Guitars bijzonder fraai samenvat.
Ik heb sinds de jaren 90 niet heel vaak meer geluisterd naar de muziek van Blue Guitars, maar direct toen de eerste klanken van het fraaie blauwe vinyl uit de speakers kwamen, was het een feest van herkenning. Wat direct opvalt is dat de gitaarsongs van Blue Guitars na al die jaren maar weinig van hun glans hebben verloren.
Natuurlijk hoor je hier en daar dat de muziek van de band uit Deventer zo’n 25 jaar oud is, maar vergeleken met de muziek van de meeste van de tijdgenoten van de band klinken de songs van Blue Guitars nog verrassend fris.
Het gitaarwerk op de plaat is heerlijk en veelzijdig, de zang prima en de songs van de band graven net wat dieper dan die van de meeste concurrenten in het genre. Het had destijds voor veel meer waardering voor de muziek van Blue Guitars moeten zorgen, maar voor waardering is het gelukkig nooit te laat.
Blue Guitars is op dit moment misschien niet meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek, maar verdient haar eigen hoofdstuk, bij voorkeur zoals het is opgeschreven op deze mooie en bijzonder waardevolle verzamelaar. Erwin Zijleman
While Away The Time van Blue Guitars is helaas niet te beluisteren op Spotify of Apple Music. Op de Facebook pagina van de band (https://www.facebook.com/blueguitarsband/) is wel het een en ander te horen.
De plaat is verkrijgbaar via de webwinkel van Plato/Concerto. De cd zit als bonus bij de LP en bevat extra tracks: https://www.platomania.nl/album/5325659/while-away-the-time-1990-1994-lp-cd/blue-guitars.