De naam Tracy Bonham was bij mij direct goed voor mooie herinneringen. In 1996 maakte de destijds 27 jaar oude Tracy Bonham met The Burdens Of Being Upright één van de betere debuten van het betreffende jaar.
Gewapend met haar viool maakte ze de belofte van het debuut ook nog eens meer dan waar op het podium, waardoor een mooie toekomst in de muziek verzekerd leek.
Tracy Bonham maakte in 2000 en 2005 nog twee prima platen, maar het momentum van haar prachtdebuut was toen al lang verdwenen. Ik verloor de Amerikaanse muzikante vervolgens volledig uit het oog, tot ik haar naam weer tegen kwam in het lijstje van Rolling Stone.
Zonder enige voorkennis begon ik aan de beluistering van Modern Burdens, dat me al snel verraste met een remake van The Burdens Of Being Upright uit 1996.
Nu zijn remakes van albums uit het verleden maar zelden geslaagd. Tijdgenoot en duidelijke inspiratiebron Alanis Morissette vertilde zich ooit volledig aan de remake van haar debuut Jagged Little Pill uit 1995 en ook The Burdens Of Being Upright had me op voorhand waarschijnlijk een plaat geleken waar je vooral van af moet blijven. Voor ik het wist zat ik er echter middenin en kwamen de songs voorbij die ik twintig jaar geleden koesterde, maar al tijden niet meer had gehoord.
Tracy Bonham heeft de remake van haar waarschijnlijk niet meer te overtreffen debuut niet alleen gemaakt, maar riep de hulp in van een groot aantal collega muzikanten. Tanya Donelly, Rachel Yamagata, Kathryn Calder (New Pornographers) en Nicole Atkins zijn slechts een aantal van de gasten op Modern Burdens, maar ondanks de goed gevulde gastenlijst is de remake van het debuut van Tracy Bonham een intieme plaat.
Op Modern Burdens vindt Tracy Bonham de songs van haar zo indrukwekkende debuut opnieuw uit en ze doet dit door de songs een stuk soberder uit te voeren dan iets meer dan 20 jaar geleden. Het is precies wat Alanis Morissette deed op de remake van haar debuut, maar waar de Canadese muzikante alle emotie uit haar songs sloeg en een volstrekt zouteloze hap serveerde, kiest Tracy Bonham weliswaar voor ingetogen versies van de bekende songs, maar heeft ze de hoeveelheid emotie en intensiteit alleen maar verder opgevoerd.
Modern Burdens moet het voor een belangrijk deel doen zonder de scheurende gitaren van The Burdens Of Being Upright, maar toch is het bij vlagen een rauwe plaat. De stem van Tracy Bonham heeft de afgelopen twintig jaar aan kracht en diepte gewonnen en blijft ook zonder de gitaarmuren makkelijk overeind.
De remake van het debuut van Tracy Bonham is een verrassend veelzijdige plaat. In de openingstrack klinkt de Amerikaanse als een doorleefde blueszangeres, maar Modern Burdens grijpt ook stevig terug op de rockmuziek zoals die in de jaren 90 door met name vrouwelijke muzikanten werd gemaakt.
Modern Burdens lijkt me een lastige plaat voor het winnen van nieuwe zieltjes, maar iedereen die, net als ik, The Burdens Of Being Upright heeft grijsgedraaid in de jaren 90, speelt Tracy Bonham direct vanaf de eerste noten een gewonnen wedstrijd. Welkom terug Tracy Bonham. Erwin Zijleman