Vreemd genoeg was de singer-songwriter uit New Haven, Connecticut, uiteindelijk geen voorbeeld voor zichzelf, want op haar in 2003 verschenen titelloze plaat koos de inmiddels vanuit Chicago opererende muzikante vol voor de pop. Hiervoor maakte ze nog twee platen die wel voortborduurden op haar glorieuze debuut, maar die de belofte helaas niet waar konden maken en/of werden gekraakt door de critici.
De afgelopen jaren is het helaas stil rond Liz Phair, maar ter ere van de 25e verjaardag van Exile In Guyville, is er eindelijk weer eens een plaat van Liz Phair verschenen. Girly-Sound To Guyville laat nog eens horen hoe goed en bijzonder het debuut van Liz Phair was, maar voegt ook nog iets toe aan de plaat uit 1993. Voor de gelegenheid werden de The Girly-Sound Tapes die Liz Phair voor haar debuut op cassette uitbracht immers geremastered en voor het eerst officieel uitgebracht.
Hierover later meer, want Exile In Guyville verdient nog steeds alle credits. De in 1993 verschenen plaat bevat maar liefst 18 tracks en bijna een uur muziek en in die 18 tracks schiet Liz Phair alle kanten op. De meeste tracks op de plaat zijn rauw en eerlijk. Liz Phair werd destijds vooral geprezen om haar teksten, die geen enkel precair onderwerp schuwden, maar ook in muzikaal opzicht pakt de Amerikaanse singer-songwriter uit met lekkere rauwe en rammelende tracks, die in die tijd nog niet vaak door vrouwelijke singer-songwriters werden gemaakt.
Het levert een plaat op die je alle kanten op slingert, maar die je ook een uur lang bij de strot grijpt, want de songs van Liz Phair hebben iets bijzonders en iets indringends. Ik had Exile In Guyville al een hele tijd niet meer beluisterd, maar was direct weer gegrepen door de rauwe energie en de intensiteit van de plaat, die voor mij in 1993 door geen enkele andere plaat werd overtroffen.
Exile In Guyville was destijds een bijzondere plaat en dat is het 25 jaar later nog steeds. Liz Phair zou met haar debuut niet misstaan tussen de platen van de eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters die momenteel domineren, wat het belang en de kracht van haar debuut nog eens onderstreept.
Dat Liz Phair in 1993 niet uit de lucht kwam vallen is te horen op de Girly-Sound Tapes, die kunnen worden beluisterd als een voorstudie van het zo briljante debuut. Ook de cassettes die Liz Phair op nog jongere leeftijd maakte (ze was 26 toen haar debuut verscheen) staan bol van de goede ideeën en vol met compromisloze songs vol passie. Zo goed als op Exile In Guyville is Liz Phair nog niet, maar de belofte is al duidelijk hoorbaar.
Ik vrees dat heel wat liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters het geweldige debuut van Liz Phair niet kennen, maar 25 jaar na de release verdient de plaat het voetstuk of standbeeld dat hoort bij een klassieker in de geschiedenis van de popmuziek. Ik was Liz Phair eerlijk gezegd zelf ook al weer wat vergeten, maar ben inmiddels weer net zo in de ban van de Amerikaanse singer-songwriter als 25 jaar geleden. Prachtplaat. Erwin Zijleman