Verder stond de Californische muzikant natuurlijk aan de wieg van de Buena Vista Social Club, die de Afrikaans-Cubaanse muziek aan het eind van de jaren 90 naar de rest van de wereld bracht.
In het nieuwe millennium leverde Ry Cooder al een handvol uitstekende platen af en zes jaar na het wat mij betreft net wat mindere Delta Time is hij terug met The Prodigal Son.
Ry Cooder produceerde zijn nieuwe plaat samen met zijn zoon Joachim en koos dit keer voor een bescheiden bezetting in de studio. Ry Cooder tekent op The Prodigal Son voor vrijwel alle snareninstrumenten en de keyboards en nam uiteraard de vocalen voor zijn rekening. Zoon Joachim nam plaats achter de drumkit, zodat verder alleen een bassist, een violist en wat achtergrondzangers nodig waren.
Het levert een mooi open geluid op, waarin iedere snaar die Ry Cooder aanraakt is te horen. Dat is een genot, want de Amerikaan behoort nog altijd tot de betere gitaristen en heeft bovendien een uniek en uit duizenden herkenbaar geluid.
Wat voor het gitaarwerk van Ry Cooder geldt, geldt ook voor de rest van het geluid op de plaat. Ook op zijn nieuwe plaat vermengt Ry Cooder op de van hem bekende wijze invloeden uit de folk, country en vooral blues en gospel, waardoor de plaat aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad.
Ry Cooder maakt zich er echter zeker niet makkelijk af en klinkt op The Prodigal Son geïnspireerd en gepassioneerd. De inspiratie en passie zijn goed te horen in de weer net wat doorleefder klinkende vocalen van de inmiddels 71 jaar oude muzikant, maar komen nog duidelijker uit de speakers wanneer Ry Cooder grijpt naar zijn gitaren of naar de banjo of mandoline.
Het snarenwerk van de meestergitarist is nog altijd om je vingers bij af te likken en kan heerlijk los gaan of juist uitermate subtiel klinken. Ry Cooder maakte in 1989 een onuitwisbare indruk door het desolate landschap en de beklemmende leegte van Paris, Texas, te vangen met een enkele aanraking van de snaren op zijn gitaar (op de soundtrack van de gelijknamige film) en het is een kunst die hij nog steeds tot in de perfectie beheerst.
The Prodigal Son bevat een aantal traditionals, een aantal covers en een aantal eigen songs en alles klinkt even mooi, gloedvol en ruimtelijk. Alleen vanwege het gitaarwerk is The Prodigal Son al een aanrader, maar ook in vocaal opzicht is het weer een prima plaat, terwijl de songs zonder uitzondering van hoog niveau zijn.
Laat The Prodigal Son uit de speakers komen en de temperatuur stijgt met een aantal graden, terwijl de tuin of het terras langzaam maar zeker transformeert in de moerrassen uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. In de verte staat een wat vervallen kerkje van waaruit prachtig gitaarwerk klinkt. Ry Cooder is terug. Ga dat horen. Erwin Zijleman