Review: Youth Lagoon - Rarely Do I Dream

Na het prachtige vorige album van Youth Lagoon vond ik Rarely Do I Dream, zeker bij eerste beluistering, een wat taai album, maar na enige gewenning valt er gelukkig steeds meer op zijn plek
Youth Lagoon, het project van de Amerikaanse muzikant Trevor Powers, is met Rarely Do I Dream alweer toe aan het vijfde album. Ik was erg te spreken over Heaven Is A Junkyard uit 2023 en hoor de muziek op dit album voor een deel terug op het nieuwe album van Youth Lagoon. Rarely Do I Dream is echter ook veelkleuriger en bij vlagen een stuk ruwer dan zijn voorganger. Het is wederom een persoonlijk album, waarop Trevor Powers begint bij herinneringen aan zijn vroege jeugd om uiteindelijk toch weer in minder zorgeloze tijden terecht te komen. Het klinkt, mede door de zang, anders dan de meeste andere muziek van het moment, maar ook Rarely Do I Dream overtuigt weer.

Heaven Is A Junkyard was in de zomer van 2023 mijn eerste kennismaking met de muziek van Youth Lagoon. Het was al het vierde album van het alter ego van de Amerikaanse muzikant Trevor Powers en als ik de Amerikaanse muziekwebsite AllMusic.com mag geloven zijn de albums die Youth Lagoon tussen 2011 en 2015 uitbracht (The Year Of Hibernation, Wondrous Bughouse en Savage Hills Ballroom) nog een stuk beter. 

Bij eerste beluistering van Heaven Is A Junkyard was ik er overigens van overtuigd dat er een vrouwelijke singer-songwriter achter Youth Lagoon zat, maar dat bleek niet het geval. Heaven Is A Junkyard vind ik nog altijd een mooi en interessant album dat hier en daar dicht tegen de chamber pop aan kruipt, waardoor ik direct nieuwsgierig was toen ik de afgelopen week een nieuw album van Youth Lagoon op de releaselijsten zag staan. 

Het vorige album van Youth Lagoon was niet alleen een mooi album, maar ook een zeer persoonlijk album, waarop Trevor Powers inzoomde op de gezondheidsproblemen die hij ondervond en op zijn leven in Idaho. Ook het deze week verschenen Rarely Do I Dream begint bij de persoon Trevor Powers. De Amerikaanse muzikant liet zich dit keer inspireren door een doos met videobanden die hij vond in de kelder van het huis van zijn ouders. Het zijn videobanden waarop de prille jeugd van de Amerikaanse muzikant is vastgelegd. 

In de songs op Rarely Do I Dream combineert Trevor Powers fragmenten van deze videobanden met vaak wat donkere songs waarin de onschuld van zijn jeugd wordt geconfronteerd met de boze buitenwereld. In muzikaal opzicht klinkt Rarely Do I Dream toch weer net wat anders dan Heaven Is A Junkyard, waarop de piano centraal stond, maar in de meeste recensies worden de verschillen tussen beide albums wel wat overdreven. 

Op het nieuwe album van Youth Lagoon is er een grotere rol voor synths en gitaren en verwerkt de muzikante uit Boise, Idaho, meer invloeden in zijn songs. De door gitaar gedomineerde songs klinken wat gruiziger, terwijl in de door synths gedomineerde songs het tempo wat omhoog gaat. Rarely Do I Dream bevat echter ook nog een aantal door piano gedomineerde songs die niet zo heel ver verwijderd zijn van de songs op het vorige album van de Amerikaanse muzikant. 

Trevor Powers deed ook dit keer veel zelf, maar de productie van Rodaidh McDonald en het gitaarwerk van Erik Eastmans voegen zeker wat toe aan het geluid op het nieuwe album van Youth Lagoon. Het is een album dat ik misschien wel niet zo hebben opgepikt als ik bijna twee jaar geleden niet had geluisterd naar het vorige album van Youth Lagoon, maar gewend aan het soort muziek dat hij maakt en aan de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikant, had ik gelukkig genoeg geduld om het op het eerste gehoor wat minder overtuigende Rarely Do I Dream op me in te laten werken. 

Ik vind Heaven Is A Junkyard nog altijd mooier dan het nieuwe album van de muzikant uit Idaho, maar ik ben inmiddels wel overtuigd van de kwaliteit van het nieuwe album en het aantal songs dat iets met me doet stijgt gestaag. Met name de Amerikaanse muziekpers is behoorlijk enthousiast over de muziek van Trevor Powers en ik begrijp dat inmiddels wel, ondanks het moeten wennen aan dit nieuwe album. Erwin Zijleman

De muziek van Youth Lagoon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://youthlagoon.bandcamp.com/album/rarely-do-i-dream.

Rarely Do I Dream van Youth Lagoon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Motorpsycho - Motorpsycho

De Noorse band Motorpsycho weet van geen ophouden en gooit er nog maar eens een album tegenaan met een bijna anderhalf uur durende luistertrip met een bonte mix aan invloeden en een hang naar de jaren 70
Motorpsycho overtrof zichzelf wat mij betreft met de Gullvåg Trilogy, die drie geweldige albums opleverde. De laatste twee albums van de band uit Trondheim, die al enkele decennia mee gaat, vond ik wat minder, maar op het deze week verschenen titelloze album steekt Motorpsycho weer in een uitstekende vorm. Net als op de albums uit de trilogie verwerkt de Noorse band op haar nieuwe album invloeden uit onder andere de progrock, de hardrock, de psychedelica, de folk en de Krautrock in songs die soms zo weggelopen lijken uit de jaren 70 en die niet hadden misstaan op een aantal vroege albums van Yes. Het is stevige kost, maar wat valt er weer veel te genieten op het nieuwe album van Motorpsycho.

De Noorse band Motorpsycho heeft inmiddels meer dan dertig studioalbums op haar naam staan en het zijn albums die bijna zonder uitzondering van zeer hoge kwaliteit zijn. Het valt dan ook niet mee om de pieken in het oeuvre van de band uit Trondheim aan te wijzen, maar als het echt moet kom ik vooral uit bij de briljante Gullvåg Trilogy, die bestaat uit de albums The Tower (2017), The Crucible (2019) en The All Is One (2020). Het was goed voor drieënhalf uur fascinerende muziek, die mij deels deed denken aan de muziek die de band Yes in haar hoogtijdagen maakte, maar die ook onmiskenbaar klonk als Motorpsycho. 

De geweldige trilogie werd gevolgd door twee uitstekende albums, Kingdom Of Oblivion (2021) en Ancient Astronauts (2022), die misschien niet zo indrukwekkend waren als de drie voorgangers, maar nog altijd veel te bieden hadden. Yay! (2023) en Neigh!! (2024) vielen mij vervolgens wat tegen, waardoor ik de albums niet eens besproken heb, maar bij Motorpsycho laat het volgende meesterwerk gelukkig nooit lang op zich wachten. Deze week keert de Noorse band, die in de basis is gereduceerd tot het duo Bent Sæther en Hans Magnus Ryan, terug met een titelloos album dat je bijna anderhalf uur lang aan de speakers gekluisterd houdt. 

Het is een album met een behoorlijk aantal redelijk compacte tracks, maar er zijn ook dit keer langere tracks, met het ruim 21 minuten durende Neotzar (The Second Coming) als uitschieter. In muzikaal opzicht doet het me meer dan eens denken aan de geniale trilogie van een paar jaar geleden, al vind ik het niveau op het nieuwe album net wat minder consistent. Het nieuwe album van Motorpsycho laat echter ook met grote regelmaat de muziek horen die ik het liefst van de band hoor. 

Het is de bonte mix van met name progrock, jazzrock, folk, bluesrock, psychedelica, hardrock en Krautrock en een stevige jaren 70 vibe die ook op een aantal recente albums uit het verleden was te horen en het is een mix die vol zit met muzikaal vuurwerk. Door de complexiteit, maar ook zeker door het gitaarwerk en de zang doet ook het nieuwe album van Motorpsycho me weer denken aan de muziek die de Britse band Yes in haar beste dagen maakte, maar de Noorse band verwerkt deels andere invloeden en voegt ook eigen ingrediënten toe aan haar muziek. 

Voor de liefhebber van compacte en toegankelijke rocksongs is ook het nieuwe album van Motorpsycho weer zware kost, al bevat het album er wel een paar, maar ik had zelf geen enkele moeite met de bijna anderhalf uur durende luistertrip, waarin de band ook heerlijk kan jammen. Het is een luistertrip waarin geweldig en bij vlagen lekker stevig gitaarwerk domineert, maar ook de ritmesectie speelt fantastisch, terwijl de keyboards en met name de Mellotron de muziek van Motorpsycho voorzien van een extra randje prog. 

Op het eerste gehoor schat ik het nieuwe album net wat minder hoog in dan The Tower, The Crucible en The All Is One, waarop de band uit Trondheim net wat meer experimenteerde dan op het nieuwe album en natuurlijk ook een idioot hoog niveau bereikte, maar vergeleken met de laatste twee albums vind ik het titelloze nieuwe album van de band weer een enorme stap vooruit. 

Motorpsycho werd geformeerd in 1989, maar is ook ruim 35 jaar later nog een band die muziek maakt die er toe doet. Het is een razend knappe prestatie, die nog wat meer glans krijgt door het zoveelste uitstekende album. Erwin Zijleman

De muziek van Motorpsycho is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse band: https://motorpsycho.bandcamp.com/album/motorpsycho.

Motorpsycho van Motorpsycho is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 59,99 euro

2CD, 19,99 euro

Review: Saya Gray - SAYA

Saya Gray trok drie jaar geleden de aandacht met het zeer eigenzinnige 19 MASTERS, maar de hooggespannen verwachtingen die dat album opleverde worden met het deze week verschenen SAYA ruimschoots overtroffen
Het is dringen in de indiepop van het moment, maar met de Canadese muzikante Saya Gray heeft het genre er weer een talent bij waar we niet omheen kunnen. De muzikante uit Toronto maakte al indruk met de tot dusver uitgebrachte muziek, maar op SAYA heeft ze haar eigenzinnige popsongs geperfectioneerd. Het zijn popsongs die zich door van alles en nog wat hebben laten beïnvloeden en al deze invloeden worden gecombineerd in een eigenzinnig geluid. Het is een mooi geluid dat meer dan eens folky klinkt, maar een verrassende wending is bij Saya Gray nooit ver weg. Een voor een worden de bijzondere popsongs van Saya Gray je dierbaar en wordt SAYA een popklassieker in de dop.

Saya Gray wordt op de Amerikaanse muziekwebsite AllMusic.com met één zin omschreven als “Canadian singer/bassist/multi-instrumentalist known for her cross-pollinated blend of psychedelic pop and alternative R&B”. Het is op zich een aardige omschrijving, maar het is er een die maar een klein deel van het verhaal van Saya Gray vertelt. 

De Canadese muzikante, die naast Canadese ook Japanse wortels heeft, groeide op in een muzikaal gezin en schreef al op jonge leeftijd haar eerste songs. Het leverde in 2022 het album 19 MASTERS op. Het was een nogal ruw en fragmentarisch klinkend album met een collage van songs en flarden van songs, maar als je goed luisterde naar de eerste muzikale verrichtingen van Saya Gray hoorde je een album dat bol stond van de belofte. 

Die belofte maakte ze vervolgens waar op twee uitstekende EP’s, maar de voorlopige kroon op haar werk is het deze week verschenen SAYA dat moet worden gezien als het echte debuutalbum van de Canadese muzikante. Op 19 MASTERS viel al op dat Saya Gray zich met haar songs geen moment in een hokje laat duwen en ook het deze week verschenen album bevat wat mij betreft behoorlijk ongrijpbare muziek. 

Saya Gray maakt indiepop, maar het is indiepop die zich door van alles en nog wat heeft laten beïnvloeden. De songs van de muzikante uit Toronto klinken folky, maar door de pedal steel hoor je ook flarden country. Het past soms in het hokje indiepop, maar Saya Gray is ook niet vies van rock, van R&B, van soul, van pure pop en van wat eigenlijk niet. 

Ik heb af en toe associaties met de geniale muziek van Naaz en af en toe ook wel met Billie Eilish, maar Saya Gray heeft ook een bijzondere eigen stijl. Op haar nieuwe album omringt ze haar stem vaak met fraai akoestisch gitaarspel, dat het folky karakter van haar muziek versterkt, maar het is folk die je nog niet eerder hebt gehoord. 

De arrangementen en instrumentatie blijven je maar verrassen en klinken zowel aangenaam als razend spannend. Het zijn op zich kleine popliedjes die Saya Gray maakt, maar ze klinken allemaal even groots. Het is ook de verdienste van haar stem, die op zich past binnen de popmuziek van dit moment, maar die ook het unieke karakter van de muziek van Saya Gray versterkt. 

Het is muziek die continu van kleur verschiet, want net als je denkt een eigenzinnig folkpop album te beluisteren, geeft de Canadese muzikante haar muziek een elektronische en wat broeierige R&B impuls en weer terug. Het is aan te bevelen om SAYA met de koptelefoon te beluisteren, want dan hoor je pas goed uit hoeveel lagen de muziek van Saya Gray bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar zit. 

Al die lagen zitten vol muzikale hoogstandjes, maar alles dat Saya Gray doet is functioneel en draagt bij aan haar unieke sound. Zeker de folky passages zijn oorstrelend mooi, maar eigenlijk is iedere richting die Saya Gray op gaat raak. SAYA bevat een aantal songs die je direct wilt koesteren en een aantal songs die wat meer tijd nodig hebben, maar waar ik 19 MASTERS nog wat teveel van alles en van wisselend niveau vond, is het nieuwe album van Saya Gray voor mij inmiddels een album zonder zwakke momenten. 

Het is een album dat wanneer je het ontleedt vol staat met flarden uit muziekgeschiedenis, wat van SAYA een mooi zoekplaatje maakt, maar door de unieke songs die Saya Gray er van heeft gesmeed is SAYA wat mij betreft een van de leukste en meest originele popalbums van het moment. Erwin Zijleman

De muziek van Saya Gray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://sayagray.bandcamp.com/album/saya.

SAYA van Saya Gray is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Sunny War - Armageddon In A Summer Dress

De Amerikaanse muzikante Sunny War heeft inmiddels een imposant stapeltje albums op haar naam staan en op Armageddon In A Summer Dress lijkt haar muziek alleen maar veelzijdiger en aansprekender te worden
Sunny War maakt inmiddels al elf jaar albums en het zijn albums die een indrukwekkend groeipad laten horen. Het begon ooit met akoestische folk, waar steeds meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek aan werden toegevoegd. Op het deze week verschenen Armageddon In A Summer Dress voegt Sunny War nog wat invloeden toe aan haar al zo brede muzikale palet. Gebleven zijn de persoonlijke songs en de emotievolle zang, waardoor ook het nieuwe album van de muzikante uit Los Angeles weer een hoogstaand album is, dat hopelijk een nog breder publiek gaat aanspreken. Sunny War kreeg het in het leven niet voor niets, maar verdient met haar nieuwe album heel veel lof.

In eerste instantie was ik niet bekend met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Sunny War, maar het in 2021 verschenen Simple Syrup wist me makkelijk te overtuigen, waarna opvolger Anarchist Gospel uit 2023 me definitief over de streep trok. Inmiddels ben ik ook gecharmeerd van de eerdere albums van de muzikante uit Los Angeles, die ondanks een zwaar leven vol armoede en andere ellende een muzikale carrière van de grond kreeg. 

Net als de twee genoemde albums zijn ook Worthless (2015), Red, White & Blue (2016), With The Sun (2018) en Shell Of A Girl (2019) albums waarop de Amerikaanse muzikante haar songs met hart en ziel vertolkt en in deze songs een breed palet aan invloeden binnen de Amerikaanse rootsmuziek bestrijkt. Deze week keert het alter ego van Sydney Lyndella Ward terug met een nieuw album en ook Armageddon In A Summer Dress is een uitstekend album. 

Sunny War werkte op haar vorige album samen met de van Alabama Shakes, Hurray For The Riff Raff, Benjamin Booker, The Deslondes en Margo Price bekende Andrija Tokic en deze samenwerking wordt gecontinueerd op het nieuwe album. Op Anarchist Gospel waren bovendien gastmuzikanten van naam en faam als Allison Russell en David Rawlings te horen en ook deze keer schuiven in de persoon van Valerie June, Tré Burt, Steve Ignorant, Kyshona Armstrong en John Doe bekende gastmuzikanten aan. 

Ook op Armageddon In A Summer Dress is Sunny War weer van vele markten thuis en slaat ze ook nog wat nieuwe wegen in. De Amerikaanse muzikante citeert rijkelijk uit verschillende hoeken van de Amerikaanse rootsmuziek, maar het nieuwe album laat ook een aantal wat stevigere en elektrisch ingekleurde tracks met invloeden uit de pop en rock horen, wat een stijlbreuk is met haar akoestische verleden. Ook akoestisch ingekleurde songs hebben overigens een plek gekregen op Armageddon In A Summer Dress. 

Het maakt het geluid van Sunny War nog wat veelzijdiger dan het al was en het is een geluid dat mij zeer aanspreekt. Ondanks flirts met wat toegankelijker klinkende songs is ook Armageddon In A Summer Dress weer een puur en oorspronkelijk klinkend album, waarop Sunny War nog altijd een eigenzinnig geluid laat horen. 

Die eigenzinnigheid zit deels in de uiteenlopende invloeden die worden verwerkt op het album, maar het zit vooral in de persoonlijke songs en teksten en het bijzondere stemgeluid van de Amerikaanse muzikante. Het is een stemgeluid dat wordt omgeven door de prachtige productie van Andrija Tokic, die het album heeft voorzien van een vol en warm geluid, waarin de zang van de muzikante uit Los Angeles alleen maar aansprekender is geworden. 

Zeker met haar eerste albums bereikte Sunny War vooral een cultpubliek, maar het veelzijdige en prachtig klinkende Armageddon In A Summer Dress is wat mij betreft een album dat een breed publiek aan moet kunnen spreken. Het is een album dat nog altijd in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek en zeker folk, blues en soul, maar het is ook een album dat liefhebbers van pop en rock zal weten te overtuigen. Het duurde bij mij even voor ik fan was van Sunny War, maar Armageddon In A Summer Dress maakt mijn liefde voor haar muziek nog wat groter. Erwin Zijleman

De muziek van Sunny War is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sunnywar.bandcamp.com/album/armageddon-in-a-summer-dress.

Armageddon In A Summer Dress van Sunny War is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (pink), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Basia Bulat - Basia's Palace

Basia’s Palace is het zevende album van de Canadese muzikante Basia Bulat en het is een album waarop de muzikante uit Montreal kiest voor een wat ander geluid, wat niet altijd geslaagd is, maar haar wel siert
Ik had me enorm verheugd op een nieuw album van Basia Bulat en had Basia's Palace zonder te beluisteren toegevoegd aan mijn selectie voor deze week. Zeker de openingstracks van Basia’s Palace waren voor mij echter wel schrikken. Het wat meer elektronische en pop georiënteerde geluid klinkt flink anders dan we van Basia Bulat gewend zijn. Naarmate het album vordert hoor je ook wel weer wat meer van de muziek die kennen van de Canadese muzikante, maar Basia’s Palace is absoluut een buitenbeentje in haar oeuvre. Het is een buitenbeentje dat uiteindelijk zeker wat te bieden heeft. Even wennen dus aan het nieuwe geluid van deze talentvolle muzikante uit Montreal.

Ik heb absoluut een zwak voor de albums van de Canadese muzikante Basia Bulat. De muzikante uit Montreal maakte tussen 2007 en 2020 vijf uitstekende en verrassend veelzijdige albums. Op het in 2022 uitgebrachte The Garden nam Basia Bulat een aantal songs van haar eerste vijf albums opnieuw op, waarbij ze flink profiteerde van de bijzonder mooie strijkersarrangementen van onder andere Owen Pallett. 

Deze week verscheen het zevende album van Basia Bulat en bij beluistering van Basia’s Palace valt direct op dat de Canadese muzikante op haar nieuwe album heeft gekozen voor een wat lichtvoetiger en meer pop georiënteerd geluid. Basia Bulat maakte in 2022 een pas op de plaats en begon vervolgens in haar nieuwe huis muziek te maken. Ze omringde zich voor het eerst met elektronica en begon te experimenteren met voor haar nieuwe klanken en texturen. 

De muziek van de Canadese muzikante bevatte in het verleden altijd flink wat invloeden uit de folk, maar op Basia’s Palace domineert de pop en zijn organische klanken voor een deel verruild voor elektronica. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Basia’s Palace bij eerste beluistering echt enorm vond tegenvallen. Ik ben zeker niet vies van pop, maar de soulvolle pop op het nieuwe album van Basia Bulat kwam bij mij in eerste instantie totaal niet binnen. 

Het klonk me allemaal wat te gewoontjes en te lichtvoetig, maar vanwege de mooie stem van Basia Bulat ben ik toch blijven luisteren. Gelukkig maar, want de songs op Basia’s Palace schuiven uiteindelijk wel wat op van pop naar soulpop en ook in muzikaal opzicht wordt het album snel interessanter, zeker wanneer de flirts met disco naarmate het album vordert plaats maken voor interessantere klanken. 

Basia Bulat maakte haar nieuwe album samen met de van The Arcade Fire bekende producer Mark Lawson, met wie ze ook al eerder werkte, waarna topproducer Tucker Martine de mix voor zijn rekening nam. Basia’s Palace klinkt prachtig en dat hoor je vooral wanneer de Canadese muzikante op het tweede deel van het album wat gas terug neemt. Zeker in de wat minder lichtvoetige songs kruipt Basia Bulat weer tegen haar vertrouwde geluid aan en overtuigt ze weer makkelijk als zangeres. 

Ik moest absoluut even wennen aan het nieuwe geluid van Basia Bulat, maar eenmaal gewend is Basia’s Palace een warm klinkend album vol songs die je een goed gevoel geven, een echt feelgood album dus. Dat is wel wat anders dan de vaak wat melancholische folkpop uit het verleden, maar aan het einde van het album sluipt de melancholie er stiekem toch weer wat in en blijkt dat ook Basia Bulat nieuwe stijl veel te bieden heeft. 

Basia’s Palace is wel een wat tricky album, want zeker de eerste paar tracks kunnen de fans van het eerste uur makkelijk verjagen, maar zullen de Canadese muzikante ook niet direct scharen onder de grote popzangeressen van het moment. Fans van het eerste uur kunnen wat mij betreft het beste beginnen met de tweede helft van Basia’s Palace, die ik persoonlijk interessanter vind dan de eerste helft en die er bovendien voor zorgt dat deze eerste helft wat minder heftig overkomt dan wanneer je begint met de uptempo songs aan het begin van het album. Een wat wisselend oordeel al met al, maar uiteindelijk overtuigt Basia Bulat me net. Erwin Zijleman

De muziek van Basia Bulat is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://basiabulat.bandcamp.com/album/basias-palace.

Basia's Palace van Basia Bulat is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: The Limiñanas - Faded

De hoogtijdagen van Serge Gainsbourg herleven op het nieuwe album van The Limiñanas, maar het Franse duo sleept er, samen met gastmuzikanten, ook de nodige andere invloeden bij, wat een bijzondere luistertrip oplevert
Het is voor mijn gevoel lang stil geweest rond Marie Limiñana en Lionel Limiñana, maar het duo uit Perpignan levert deze week met Faded eindelijk weer een regulier album van The Limiñanas af. Het is net als de vorige keer een album dat bol staat van de invloeden, al staat de (Franse) psychedelica uit de jaren 60 en 70 wat mij betreft ook dit keer centraal. Samen met flink was gastmuzikanten nemen Marie Limiñana en Lionel Limiñana je mee op een bedwelmende luistertrip die vooral nostalgisch klinkt, al zijn invloeden van recentere datum nooit ver weg. Het schiet meerdere kanten op, maar de songs van de twee zijn ook dit keer nauwelijks te weerstaan.

Het was voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik had geluisterd naar nieuwe muziek van The Limiñanas en dat bleek ook wel te kloppen. Het Franse duo haalde in 2018 nog mijn jaarlijstje met het geweldige Shadow People, dat zwaar schatplichtig was aan het werk van Serge Gainsbourg, maar hierna hoorde ik niet veel meer van het duo uit het Franse Perpignan, al doken ze in 2019 nog wel op als onderdeel van de gelegenheidsband L'Épée. 

Het deze week, na een stilte van zeven jaar, verschenen Faded wordt op meerdere plekken onthaald als de opvolger van Shadow People, maar op Spotify kwam ik tot mijn verbazing een flinke stapel in de tussentijd verschenen albums van The Limiñanas tegen. Het gaat deels om albums die het duo samen met anderen maakte en vooral om flink wat filmsoundtracks. Ik moet er nog naar gaan luisteren, maar voorlopig gaat mijn aandacht uit naar Faded, dat absoluut herinneringen oproept aan het zeven jaar oude Shadow People. 

Ook op Faded maken Marie Limiñana en Lionel Limiñana geen geheim van hun bewondering voor het werk van Serge Gainsbourg. Het Franse duo laat zich stevig beïnvloeden door de Franse psychedelica uit de jaren 60 en 70, maar sleept er ook dit keer uiteenlopende andere invloeden bij. 

Net als op Shadow People vertrouwen Marie Limiñana en Lionel Limiñana op hun nieuwe album stevig op een aantal gastmuzikanten en gastvocalisten. Het zijn voor mij wat minder bekende namen dan op het vorige album, maar dit keer duiken naast een aantal voor mij minder bekende Franse (?) muzikanten onder andere Jon Spencer, Bobby Gillespie en Pascal Comelade op. 

Het Franse duo kan dit keer echter ook prima uit de voeten zonder een beroep te doen op anderen en tekent zelf ook voor bezwerende klanken, die zwaar nostalgisch maar op een of andere manier ook eigentijds klinken. De nostalgie komt van de Franse psychedelica, de Franse filmmuziek, de garagerock, een vleugje The Velvet Underground en invloeden uit de Krautrock, maar invloeden uit de new wave en de shoegaze voegen ook invloeden uit recentere datum toe aan het nieuwe album van The Limiñanas. 

Door de goed gevulde gastenlijst heeft Faded een wat bont karakter, maar het album heeft ook wel degelijk een consistent geluid en het is een geluid dat zich stevig opdringt wanneer je vatbaar bent voor de nostalgische en psychedelische luistertrip van het duo uit Perpignan. Het klinkt vaak lekker ruw en gruizig, maar als in de slottrack een licht schurende maar ook honingzoete versie van Où Va La Chance van Françoise Hardy voorbij komt, hoor je dat ook dit een kunstje is dat het Franse duo uitstekend beheerst. 

Shadow People vond ik ruim zeven jaar geleden een sensationeel goed en vernieuwend album, dat een hoge notering haalde in mijn jaarlijstje. Met Shadow People in het achterhoofd is Faded misschien wat minder vernieuwend en sensationeel, maar Marie Limiñana en Lionel Limiñana hebben wat mij betreft toch weer een prima album afgeleverd, dat echt bol staat van de invloeden, nog eens eer bewijst aan het enorme talent van Serge Gainsbourg en dat bovendien flink wat memorabele songs bevat, met voor mij de songs waarin zangeressen PENNY en Anna Jean opduiken als meest onweerstaanbare. Goed dat The Limiñanas terug zijn met een regulier album dus. Erwin Zijleman

De muziek van The Limiñanas is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Franse duo: https://theliminanas.bandcamp.com/album/faded.

Faded van The Limiñanas is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (red), 39,99 euro

2LP, 39,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Cristina Vane - Hear My Call

De Italiaanse muzikante Cristina Vane verrast ook op haar derde album Hear My Call weer met fraai bluesy gitaarspel, maar kruipt ondanks haar Europese roots ook nog wat dichter tegen de traditionele Amerikaanse rootsmuziek aan
Ik was vier jaar geleden heel positief over het debuutalbum van de Italiaanse muzikante Cristina Vane en daar stond ik zeker niet alleen in. Haar tweede album heb ik een jaar later helaas gemist, maar met het deze week verschenen Hear My Call ben ik gelukkig weer helemaal bij de les. Ook op haar derde album verrast Cristina Vane met authentiek klinkende Amerikaanse rootsmuziek en maakt ze indruk met fraai bluesy slide gitaarspel en bluegrass snarenwerk. Hear My Call is een authentiek klinkend album, maar het is ook een album dat net wat anders klinkt dan de meeste andere albums in het genre. Alle reden dus om deze Italiaanse muzikante vanaf nu nauwlettend in de gaten te houden.

De van oorsprong Italiaanse muzikante Cristina Vane had al een aantal EP’s op haar naam staan toen in 2021 haar debuutalbum Nowhere Sounds Lovely verscheen. Het is een debuutalbum dat uitvoerig werd geprezen en werd vergeleken met het werk van Bonnie Raitt. Die vergelijking was niet helemaal onzinnig, want door het bluesy slide gitaarspel van Cristina Vane deed haar debuutalbum inderdaad wel wat denken aan de muziek van de grootheid uit de geschiedenis van de Amerikaanse rootsmuziek. 

Cristina Vane was na omzwervingen door de Verenigde Staten in Nashville, Tennessee, terecht gekomen en leek het daar met Nowhere Sounds Lovely helemaal te gaan maken. Of dat gebeurd is weet ik niet, maar feit is dat ik de net iets meer dan een jaar na het debuutalbum verschenen opvolger Make Myself Me Again helemaal heb gemist. Het derde album van de Italiaanse muzikante staat gelukkig al weken in een nieuwsbrief van een van de betere promotors van Amerikaanse rootsmuziek, zodat ik Hear My Call echt met geen mogelijkheid kon missen. 

Dat is maar goed ook, want ook het derde album van Cristina Vane is van hoog niveau. Het is een album dat deels in het verlengde ligt van Nowhere Sounds Lovely en Make Myself Me Again dat ik inmiddels ook heb beluisterd. Ook op Hear My Call trekt het bluesy gitaarspel van de muzikante uit Nashville, Tennessee, direct de aandacht. Het is gitaarspel waarmee Cristina Vane zich makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere Amerikaanse rootsmuziek die momenteel in de Amerikaanse muziekhoofdstad wordt gemaakt. 

Na haar snel uitgebrachte tweede album heeft Cristina Vane de tijd genomen voor haar derde album en dat is een verstandig besluit geweest. Hear My Call klinkt zowel in muzikaal als in vocaal opzicht beter dan de eerste twee albums en ook de songs en de teksten van de Italiaanse muzikante hebben aan kracht gewonnen. Cristina Vane is een afgestudeerd literatuurwetenschapper en heeft in haar jonge leven veel gereisd, waardoor ze in haar teksten veel te vertellen heeft en alles mooi weet te verwoorden. 

De meeste indruk maakt de Italiaanse muzikante echter in muzikaal opzicht en met haar stem. Cristina Vane deed veel zelf op haar nieuwe album en tekent voor een groot deel van het geweldige gitaarspel op het album. Bluesy slide gitaarspel hoor je tegenwoordig niet zo vaak meer, maar Hear My Call van Cristina Vane klinkt heerlijk. Het album bevat zowel ingetogen songs met invloeden uit de bluegrass als meer uptempo songs met een bluesy vibe en in alle gevallen is het gitaarspel prachtig. 

De stem van Cristina Vane is voldoende ruw en krachtig om goed te passen bij het gitaarspel op het album en het is een stem die nog meer indruk maakt dan op het debuutalbum van vier jaar geleden, al is het maar omdat haar stem ook zacht en gevoelig kan klinken. 

In muzikaal opzicht lijkt het af en toe wel wat op de laatste albums van Larkin Poe, al blijft Cristina Vane een stuk dichter bij de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en de bluesmuziek in het bijzonder, al is ze dit keer ook zeker niet vies van bluegrass, een genre dat bij haar ook in goede handen is. 

Molly Tuttle, Bronwyn Keith-Hines en Brenna MacMillan, drie andere grote talenten uit Nashville, zorgen hier en daar voor de achtergrondvocalen en maken het muzikale feestje dat Hear My Call van Cristina Vane is nog wat mooier. Mooi album! Erwin Zijleman

De muziek van Cristina Vane is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Italiaanse muzikante: https://cristinavane.bandcamp.com/album/hear-my-call.

Review: Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory (1990)

Neil Young bracht niet heel veel bijzonders uit in de jaren 80, maar revancheerde zich in 1989 nog net op tijd met Freedom, dat een jaar later werd gevolgd door wat mij betreft een van zijn allerbeste albums
Min of meer bij toeval kwam ik onlangs Ragged Glory van Neil Young en Crazy Horse weer eens tegen. Het is een album waar ik in 1990 zeer van gecharmeerd was, want ik hou erg van het stevigere gitaarwerk van de Canadese muzikant. Voor dit gitaarwerk ben je op Ragged Glory aan het juiste adres, want Neil Young en Crazy Horse spelen op dit album de pannen van het dak. Je hoort tegenwoordig niet veel lange gitaarsolo’s meer, maar op Ragged Glory volgen ze elkaar in rap tempo op, waardoor het album als een stoomwals over je heen dendert. Ik vond het in 1990 fantastisch, maar 35 jaar later heeft het album nog niets van zijn glans verloren. Voor mij een van de beste Neil Young albums.

In heel veel jaarlijstje uit 1989 kom ik Freedom van Neil Young in de hogere regionen tegen en het album voert zelfs een aantal lijstjes aan. Het is met afstand het beste album van Neil Young uit de jaren 80 en op een notering in de jaarlijstjes valt wat mij betreft niets af te dingen. Het is echter niet mijn favoriete Neil Young album uit deze periode, want dat is het album dat bijna precies een jaar na Freedom verscheen. 

Ik was in 1989 gecharmeerd van Freedom vanwege het geweldige gitaarwerk van Neil Young, maar dat is nog veel prominenter aanwezig op het in 1990 verschenen Ragged Glory. Waar Neil Young op Freedom meerdere kanten op gaat, is het met zijn band Crazy Horse gemaakte Ragged Glory een stuk eenvormiger, maar het is wel het Neil Young geluid dat ik persoonlijk het allerliefst hoor. 

Openingstrack Country Home zet direct de toon. Het is een track die stamt uit de jaren 70, maar destijds de albums van Neil Young & Crazy Horse niet wist te halen. Crazy Horse gitarist Frank "Poncho" Sampedro, bassist Billy Talbot, drummer Ralph Molina en natuurlijk Neil Young zelf draaien het gas zeven minuten volledig open met spetterend gitaarwerk en eindeloze solo’s vol vervorming. Het wordt gecombineerd met de uit duizenden herkenbare stem van Neil Young en de fraaie harmonieën van Crazy Horse. 

Ik werd er in 1990 door verpletterd en Ragged Glory verplettert mij nog steeds. Het album borduurt voort op de muziek van Neil Young en Crazy Horse uit de jaren 70, maar klinkt nog net wat rauwer en gruiziger. De muziek op Ragged Glory heeft de energie van een live optreden en dat heeft alles te maken met de wijze waarop het album werd opgenomen. Neil Young en Crazy Horse speelden gedurende een aantal weken tweemaal per dag live een set met songs, die steeds van samenstelling veranderde. Uiteindelijk kwamen de beste versies van de songs terecht op het album dat dan ook uit de speakers knalt. 

De meeste aandacht gaat uit naar het fantastische gitaarwerk, maar ook de solide basis van de ritmesectie draagt bij aan de muzikale stoomwals die Ragged Glory is. Ragged Glory verscheen in 1990 en dus ruim voor de hoogtijdagen van de gruizige indierock en de grunge, maar hetgeen dat Neil Young en Crazy Horse op het album laten horen klinkt meer dan eens als een blauwdruk voor de rockmuziek die later in de jaren 90 zou worden gemaakt. 

Ragged Glory werd in 1990 niet zo geprezen als Freedom een jaar eerder, maar het album werd terecht goed ontvangen. Ik heb Ragged Glory destijds zelf grijs gedraaid en hoewel ik al decennia niet meer naar het album had geluisterd, bleek ik de geweldige gitaarsolo’s op het album nog noot voor noot te kennen. 

De archieven van Neil Young zijn inmiddels berucht en ik moet eerlijk toegeven dat ik de releases uit deze archieven de laatste jaren niet echt meer volg. Hierdoor heb ik ook gemist dat er in 2018 nog een extra half uur van de Ragged Glory sessies werd ontdekt. Deze zijn uiteindelijk uitgebracht onder de naam Ragged Glory – Smell The Horse, dat anderhalf uur geweldige muziek bevat. 

Neil Young hoopt later dit jaar zijn 80e verjaardag te vieren en heeft maar weer eens een tour aangekondigd. Zelf vind ik de oude baas inmiddels wat te fragiel en hou ik daarom voorlopig op het fantastische album dat hij alweer 35 jaar geleden maakte. Erwin Zijleman

Ragged Glory van Neil Young & Crazy Horse is verkrijgbaar via de Mania webshop:

3LP (Smell The Horse), 69,99 euro

2CD (Smell The Horse), 19,99 euro

CD, 9,99 euro

Review: Naima Joris - Enjoy The Silence

De Belgische muzikante Naima Joris brengt na haar bijzondere debuutalbum uit 2022 nu een album uit met uitsluitend songs van anderen, waar ze op even unieke als imponerende wijze haar eigen songs van maakt
Het album Enjoy The Silence van Naima Joris krijgt hier en daar het label avant garde opgeplakt. De muziek van de Belgische muzikante is inderdaad niet alledaags, maar ontoegankelijk zou ik het album zeker niet willen noemen. Naima Joris vertolkt op haar nieuwe album songs van anderen en dat doet ze op prachtige wijze. Het zijn songs die in muzikaal opzicht uiterst sober maar ook bijzonder mooi worden vertolkt. De meeste magie komt echter van de fascinerende stem van de Belgische muzikante, die met haar unieke zang haar eigen songs maakt van de songs van anderen. Het levert een intiem en breekbaar album op dat mooier en mooier en indrukwekkender en indrukwekkender wordt.

De Belgische muzikante Naima Joris, dochter van de jazzmuzikant Chris Joris, maakte in 2021 diepe indruk met een titelloze EP waarop ze stil stond bij de dood van haar jongere zus, die de strijd tegen kanker verloor. Dat deed ze met bijna verstilde songs, die werden gedragen door haar fascinerende en opvallend emotievolle en doorleefde stem, maar die ook opvielen door bijzonder mooie en wat jazzy aandoende klanken. 

Op het minialbum Tribute To Daniel Johnston uit 2022 eerde Naima Joris op minstens net zo indrukwekkende wijze het werk van Daniel Johnston, een van haar muzikale helden, en maakte ze haar eigen songs van de songs van de Amerikaanse cultheld die in 2019 overleed. In 2022 verscheen ook het debuutalbum van Naima Joris en While The Moon was nog wat indrukwekkender dan de twee EP’s. 

While The Moon herinnerde aan het werk van een aantal grote blues- en jazzzangeressen uit een ver verleden, onder wie Nina Simone, maar was ook niet ver verwijderd van de debuutalbums van Lady Blackbird en landgenote Melanie de Biasio. Door het verstilde karakter en de zeer karakteristieke zang van Naima Joris was While The Moon geen makkelijk album, maar wanneer je eenmaal werd gegrepen door de songs van de Belgische zangeres hield haar debuutalbum je in een wurggreep. 

In de zomer van 2023 bracht Naima Joris een verstilde en zeer fraaie versie van When Doves Cry van Prince uit en in 2024 volgden meer covers, waaronder een prachtige vertolking van Enjoy The Silence van Depeche Mode. Die laatste cover is de titeltrack van het tweede album van Naima Joris, dat deze week is verschenen. 

Enjoy The Silence bevat uitsluitend songs van anderen, maar het zijn ook allemaal Naima Joris songs geworden. De Belgische muzikante maakte haar nieuwe album samen met muzikant Vitja Pauwels en samen tekenen ze voor prachtige klanken van met name piano en gitaren. De songs van anderen zijn door Naima Joris en Vitja Pauwels tot op het bot uitgekleed en vervolgens voorzien van sobere maar bijzonder sfeervolle en vaak bijna onwaarschijnlijk mooie klanken. 

Het zijn klanken die prachtig kleuren bij de unieke stem van Naima Joris, die ook op Enjoy The Silence weer fascinerend mooi zingt. Haar versie van Enjoy The Silence is al een tijdje te beluisteren, maar ik kan er eindeloos naar blijven luisteren, want wat is de versie van Naima Joris mooi en trefzeker. Het is een versie die dwars door de ziel snijdt en dat is een typering die ook van toepassing is op de andere songs op het album. 

Enjoy The Silence bevat songs van onder andere Tom Waits, Nick Drake, Moses Sumney, Billie Holiday, Gillian Welch en Radiohead en ze zijn allemaal even mooi en bijzonder. Het zijn versies die sterk afwijken van de originelen en allemaal zijn gemaakt met een vergelijkbaar recept. Ondanks de overeenkomsten tussen de songs, het lage tempo en de zeer stemmige klanken komen alle songs even hard binnen, wat de verdienste is van de unieke stem van de Belgische muzikante. 

Enjoy The Silence van Naima Joris is zeker geen album voor alle momenten, want je moet in de stemming zijn voor het sobere en melancholische album en moet er bovendien met volledige aandacht naar kunnen luisteren, maar op het juiste moment is Enjoy The Silence van Naima Joris een album van een unieke schoonheid. Erwin Zijleman

Enjoy The Silence van Naima Joris is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Heather Nova - Breath And Air

Heather Nova maakte haar beste albums in de jaren 90, maar 31 jaar na haar meesterwerk Oyster komt ze op de proppen met het prachtige Breath And Air dat echt niet onder doet voor het album uit 1994
Een nieuw album van Heather Nova vind ik altijd interessant, maar ik had eerlijk gezegd geen hele hoge verwachtingen bij het verschijnen van Breath & Air. De Amerikaanse muzikante maakte de afgelopen jaren prima albums, maar het was lang niet zo goed als in de beste dagen van Heather Nova. Verwachtingen komen gelukkig niet altijd uit, want met Breath And Air heeft de Amerikaanse muzikante een wonderschoon album gemaakt. Breath And Air valt op door een fraaie productie en hele mooie klanken, door persoonlijke en aansprekende songs en zeker ook door de stem van Heather Nova, die echt prachtig zingt. Oyster blijft een meesterwerk, maar het nieuwe album van Heather Nova is minstens even goed.

Bij Heather Nova denk ik nog altijd direct aan haar album Oyster uit 1994. Het tweede album van de op Bermuda geboren singer-songwriter is voor mij een van de betere albums uit de jaren 90. Het is een album dat is verbonden met allerlei herinneringen, zo denk ik bij Walk This World en Throwing Fire At The Sun onmiddellijk aan een woeste taxirit door Vietnam, maar het is ook een album waarop Heather Nova ver boven zichzelf uit steeg. 

Oyster is een album met geweldige songs en prachtige muziek, maar het is vooral een album waarop de stem van Heather Nova zorgde voor de ultieme verleiding en betovering. Oyster is het enige album van Heather Nova waar ik nog met enige regelmaat naar luister, want de Amerikaanse muzikante heeft ook flink wat mindere albums gemaakt. 

De afgelopen jaren is Heather Nova echter weer in betere doen, al kwamen prima albums als Pearl en Other Shores wat mij betreft nog niet echt in de buurt van Oyster. Dat mag je misschien ook niet meer verwachten van een muzikante die inmiddels meer dan 30 jaar muziek maakt, maar het deze week verschenen Breath And Air vind ik echt een enorme verrassing. Het is een album dat ik direct bij eerste beluistering al schaarde onder de beste Heather Nova albums en nadat ik het album meerdere keren heb beluisterd ben ik nog veel positiever over Breath And Air. 

Heather Nova nam haar nieuwe album op in het Zuid-Engelse Devon, waarbij ze samen werkte met producer Chris Bond, die vooral bekend is van zijn werk voor Ben Howard. De twee namen de tijd voor Breath And Air en dat hoor je, want wat klinkt het album prachtig. Heather Nova heeft met Breath And Air een redelijk ingetogen album gemaakt, maar de instrumentatie is lang niet altijd ingetogen. 

Een deel van de songs klinkt akoestisch, terwijl een ander deel vertrouwt op synths. Het klinkt af en toe behoorlijk vol, maar de instrumentatie op het album is zeer smaakvol, zeker als ook nog eens prachtige cello klanken opduiken. Hoe mooi het allemaal in elkaar zit hoor je wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en je kunt verbazen over de vele prachtige details. 

Ik vond met name de songs van Heather Nova tegenvallen op haar wat mindere album, maar de songs op Breath And Air zijn niet alleen mooi ingekleurd maar ook zeer aansprekend. Het zijn persoonlijke songs die niet onder doen voor de beste songs die Heather Nova in het verleden schreef en dat zegt wat. 

Het mooiste heb ik nog niet eens genoemd, want dat is de stem van de Amerikaanse muzikante. Het is nog altijd de engelachtige stem die in 1994 zoveel indruk maakte, maar de zang van Heather Nova klinkt ook rijper en doorleefder, waardoor ik de zang op Breath And Air misschien nog wel mooier vind dan op Oyster en de andere vroege albums. Alle onderdelen op het album zijn mooi, maar ze weten elkaar ook nog eens op indrukwekkende wijze te versterken. De muziek op het album zorgt voor een warme en intieme sfeer en het is een sfeer waarin de zang van Heather Nova uitstekend gedijt. 

Als je mij een paar weken geleden had gevraagd of Heather Nova ooit nog eens het niveau van Oyster zou halen zou ik onmiddellijk nee hebben gezegd, maar hoe vaker ik naar Breath And Air luister hoe meer ik er van overtuigd raak dat Oyster wel eens overtroffen kan zijn door dit prachtige nieuwe album. Wat een aangename en wat mij betreft sensationele verrassing. Erwin Zijleman

Breath And Air van Heather Nova is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Gracie Abrams - The Secret Of Us Tour - Ziggo Dome, Amsterdam - 17 februari 2025

Wat kan er veel veranderen in twee jaar tijd. Op 24 februari 2023 verscheen het debuutalbum van Gracie Abrams. Good Riddance was een album dat bol stond van de belofte, maar een grote popster word je niet zomaar, ook niet als alles mee zit. En alles zat Gracie Abrams mee. Niemand minder dan The National’s Aaron Dessner produceerde haar debuutalbum en zo ongeveer alle grote popsterren van dat moment gaven aan fan te zijn van Gracie Abrams. In de herfst van 2023 stond ze in de Melkweg en maakte ze indruk en dat deed ze in 2024 ook als support act tijdens Taylor Swift’s The Eras Tour. 

Toch verbaasde me het wel een beetje dat Gracie Abrams vorig jaar met speels gemak de Ziggo Dome wist uit te verkopen. Afgelopen week stond ze dan eindelijk in Amsterdam op het podium voor een overwegend jong en vrouwelijk publiek. En een behoorlijk uitzinnig publiek, want vanaf de eerste noten werden alle teksten van de Amerikaanse muzikante hartstochtelijk meegezongen. Gracie Abrams is in mijn bubbel vooralsnog behoorlijk onbekend, maar er zijn bubbels waar dat heel anders is. 

De Secret Of Us Tour is de eerste tour die Gracie Abrams langs grote zalen voert, maar direct vanaf de eerste noten van openingstrack Felt Good About You is duidelijk dat Gracie Abrams thuis hoort in grote zalen. The Secret Of Us Tour laat immers een geoliede popshow van hoog niveau zien en horen. Gracie Abrams beschikt over een mooie stem en is op het podium een innemende persoonlijkheid, die geen moeite heeft om een grote zaal naar haar hand te zetten.

De setlist volgt in eerste instantie vrij nauwkeurig de tracklist van Secret Of Us, dat vrijwel helemaal voorbij komt. De tracks van Good Riddance spelen (helaas) een bescheiden rol in de setlist, maar Gracie Abrams staat halverwege de show, gezeten op een klein podium waarop haar tienerkamer is nagebouwd, nog wel stil bij de eerste songs die ze schreef. De songs die worden uitgevoerd met keyboard en zang zijn een rustpunt tijdens een show die verder vol energie zit. 

Gracie Abrams wordt tijdens The Secret Of Us Tour bijgestaan door een competent spelende band, maar wat vooral opvalt is het plezier waarmee Gracie Abrams en haar band spelen. Voor een muzikante die pas twee albums op haar naam heeft staan is een show van bijna tweeënhalf uur misschien aan de lange kant, maar het uitzinnige publiek verslapt geen moment en tijdens de slottrack Close To You gaat definitief het dak van de Ziggo Dome. 

De fans van Gracie Abrams hebben ongetwijfeld een geweldige avond gehad. Die heb ik ook gehad, want ik heb een uitstekend concert gezien van een popster die zich definitief heeft geschaard onder de grote popsterren van het moment. Ik heb de albums van Gracie Abrams al een tijdje hoog zitten, maar ook live kan ze met de besten mee. Erwin Zijleman

Review: The Delines - Mr. Luck & Ms. Doom

Met de stem van Amy Boon, de songwriting skills van Willy Vlautin en de muzikaliteit van de overige leden van The Delines kun je eigenlijk geen slecht album maken en dat heeft de band dan ook niet gedaan
Willy Vlautin zag The Delines in eerste instantie als een band naast Richmond Fontaine, maar inmiddels richt hij al zijn muzikale aandacht op de band met boegbeeld Amy Boone. Schrijver Willy Vlautin heeft ook voor Mr. Luck & Ms. Doom weer een serie uitstekende songs en fraaie teksten geschreven en deze worden als altijd prachtig vertolkt door Amy Boon, die alleen maar beter gaat zingen. De rest van de band zorgt voor prachtige klanken met vooral invloeden uit de country, soul en jazz. Het geluid van The Delines klinkt inmiddels vertrouwd, maar de band uit Portland, Oregon, klinkt ook op haar vijfde album warm en geïnspireerd. Een heerlijk album voor als de zon onder is.

De Amerikaanse muzikant Willy Vlautin stopte een jaar of negen geleden met zijn band Richmond Fontaine om meer tijd te hebben voor het schrijven van boeken. De afgelopen jaren timmert Willy Vlautin dan ook vooral en met heel veel succes aan de weg als schrijver, maar hij is de muziek gelukkig niet helemaal vergeten. Deze week verscheen immers het vijfde album van de band The Delines, de band die Willy Vlautin in 2013 formeerde. 

De Amerikaanse muzikant had destijds maar één reden om een tweede band te formeren en dat was de stem van zangeres Amy Boone, die hem mateloos fascineerde en betoverde. Iedereen die de albums van The Delines kent weet dat dit een hele goede reden was om een extra band te starten en ook op het deze week verschenen Mr. Luck & Ms. Doom zingt Amy Boon weer de sterren van de hemel. 

De Amerikaanse zangeres beschikt over een warm en soulvol geluid, maar ze kan ook uitstekend doseren en vertolkt de songs van The Delines bovendien met veel gevoel en precisie. Alleen door de zang van Amy Boone is Mr. Luck & Ms. Doom al een geweldig album, maar The Delines zijn meer dan hun boegbeeld. Willy Vlautin is niet alleen een geweldige schrijver, maar ook een uitstekende songwriter. De fraaie verhalen die hij vertelt zijn bovendien verpakt in lekker in het gehoor liggende maar ook interessante songs. Ik ben lang niet altijd van de teksten, maar de teksten van Willy Vlautin verdienen het om volledig uitgeplozen te worden. 

Ook in muzikaal opzicht heeft de band uit Portland, Oregon, weer veel te bieden. De muziek van The Delines staat ook dit keer weer bol van de invloeden uit de country en de soul, maar Mr. Luck & Ms. Doom klinkt ook zeker jazzy. Dat de band bestaat uit geweldige muzikanten hoor je een album lang. De ritmesectie speelt prachtig subtiel, de gitaarlijnen zijn weergaloos, de synths en orgels zijn fraai ondersteunend en dan zijn er ook nog eens de blazers en strijkers die nog wat warmte toevoegen aan het sfeervolle geluid van The Delines. 

Het is een geluid dat sowieso al niet over warmte heeft te klagen, want de weldadige stem van Amy Boone slaat zich song na song als een warme deken om je heen. Zeker in de meest ingetogen songs zingt de Amerikaanse muzikante echt weergaloos mooi, maar in deze tracks is ook in de muziek iedere noot raak. De criticus zal beweren dat The Delines vertrouwen op een inmiddels bekend recept en hier weinig aan toevoegen, maar ik vind het geluid op Mr. Luck & Ms. Doom weer net wat mooier en ook van de songs van Willy Vlautin krijg ik geen genoeg. 

De stelling ‘meer van hetzelfde’ gaat wat mij betreft dan ook niet op en Mr. Luck & Ms. Doom kan wat mij betreft ook nog eens mee met het beste werk van de band. Het nieuwe album van The Delines is ook nog eens prachtig opgenomen, waardoor je ieder instrument afzonderlijk hoort en het af en toe bijna lijkt of Amy Boone bij je in de woonkamer staat te zingen. 

Het meest recente boek van Willy Vlautin heb ik weer met veel plezier gelezen, maar ook de muzikale verrichtingen van de Amerikaanse schrijver en muzikant zijn nog altijd van een hoog niveau. Zeker zo lang de avonden donker zijn zorgt Mr. Luck & Ms. Doom van The Delines voor een nagenoeg perfecte soundtrack. Erwin Zijleman

De muziek van The Delines is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thedelines.bandcamp.com/album/mr-luck-and-ms-doom-uk-and-eu-orders.

 

Mr. Luck & Ms. Doom van The Delines is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

CD, 16,99 euro