The Lumineers is in de Verenigde Staten echt een hele grote band, maar ook in Nederland beginnen we de muziek va de Amerikaanse band langzaam maar zeker op de juiste waarde te schatten. Dat doe ik zelf al sinds het tweede album van de band en vooral sinds het geweldige III, dat wat mij betreft een van de allerbeste albums van 2019 was. Ook met Automatic hebben Wesley Schultz en Jeremiah Fraites weer een uitstekend album afgeleverd. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, de songs zijn stuk voor stuk aansprekend en dan is er ook nog de geweldige stem van Wesley Schultz, die de songs van The Lumineers omtovert in pareltjes. III blijft onaantastbaar, maar Automatic komt dicht in de buurt.
Toen de Amerikaanse band The Lumineers in 2012 opdook met de single Hey Ho vond ik het eerlijk gezegd maar een flauw bandje, maar het titelloze debuutalbum van de band uit Denver, Colorado, bleek een stuk beter. Toch had ik op dat moment niet verwacht dat de band tot grootse dingen in staat zou zijn.
Dat bleek de band echter wel, want Cleopatra uit 2016 en met name III uit 2019, overigens allebei geproduceerd door Simone Felice, vond ik echt fantastische albums. III eindigde aan het eind van 2019 zelfs op de tweede plek van mijn jaarlijstje en het is een album dat ik nog altijd met enige regelmaat beluister.
Het in 2022 verschenen BRIGHTSIDE was niet zo goed als III, maar ik vond het nog altijd goed genoeg voor mijn jaarlijstje. Alle reden dus om erg nieuwsgierig te zijn naar het nieuwe album van de Amerikaanse band, die in de basis bestaat uit Wesley Schultz en Jeremiah Fraites. De twee worden ook dit keer bijgestaan door producers David Baron en Simone Felice, maar Automatic is zeker geen fantasieloos vervolg op de vorige albums van de Amerikaanse band.
Het album, dat overigens volgt op het prima live-album Live From Wrigley Field van vorig jaar, liet zich voor het opnameproces inspireren door de Beatles documentaire Get Back. Wesley Schultz, Jeremiah Fraites en de twee producers van de band propten de studio in Woodstock, New York, vol met instrumenten en gingen vol enthousiasme aan de slag. Dat hoor je, want Automatic is een album waar veel vaart en energie in zit.
Het klinkt vanaf de eerste noten onmiskenbaar als The Lumineers, maar ook Automatic voegt iets toe aan het fraaie oeuvre van de band. Centraal staat nog altijd de zo herkenbare stem van Wesley Schultz, die ook dit keer het geluid van de band voor een belangrijk deel bepaalt. De door piano gedragen songs klinken dit keer zowel ingetogen als behoorlijk uitbundig, wat bijdraagt aan de vaart die in het album zit.
Als ik Automatic vergelijk met het titelloze debuutalbum van dertien jaar geleden valt op hoezeer Wesley Schultz en Jeremiah Fraites gegroeid zijn. Automatic klinkt in vocaal opzicht nog aansprekender dan het debuutalbum, maar vooral in muzikaal opzicht is sprake van een muzikale aardverschuiving. De songs op Automatic zijn gevarieerd, bestaan uit vele lagen en verraden niet alleen een enorme muzikaliteit, maar ook het vermogen om zeer aansprekende songs te schrijven.
Heel af en toe hoor ik een vleugje Beatles in de songs op Automatic, maar de Amerikaanse band heeft toch vooral haar eigen geluid geperfectioneerd. Ik hou altijd wel van de wat meer ingetogen en wat intiemere songs van The Lumineers en die liefde wordt op Automatic uitvoerig bevredigd. Het album bevat flink wat door piano gedomineerde songs en het zijn songs waarin Wesley Schultz de sterren van de hemel zingt.
De band verkoopt inmiddels ook in Nederland de AFAS Live uit, maar met albums als III, Cleopatra en Automatic moet er nog veel meer mogelijk zijn. Sinds III is mijn liefde voor de muziek van The Lumineers onvoorwaardelijk en ook met Automatic, dat ik aansprekender vind dan BRIGHTSIDE, stelt de band uit Denver, Colorado, me geen moment teleur. Dat had ik dertien jaar geleden echt niet verwacht van het bandje van Hey Ho. Erwin Zijleman
De muziek van The Lumineers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://the-lumineers.bandcamp.com/album/automatic.
