Mark Kozelek maakte geweldige albums met zijn band Red House Painters, maakte een aantal uitstekende soloalbums en heeft inmiddels ook al flink wat prima albums met zijn band Sun Kil Moon op zijn naam staan. Na het fantastische Benji uit 2014 zakte het wat in en werd het wat mij betreft meer van hetzelfde of juist iets totaal anders, maar All The Artists bevalt me toch wel weer. Mark Kozelek laat zich dit keer vooral begeleiden door de piano en lijkt bij vluchtige beluistering bijna achteloos zijn verhalen te vertellen, maar de songs van Sun Kil Moon komen uiteindelijk toch tot leven, al is het maar door de mooie verhalen. Het is het niet zo goed als het totaal anders klinkende Benji, maar ik ben er wel blij mee.
Met het album Benji uit 2014 haalde Sun Kil Moon nog met heel veel overtuiging mijn jaarlijstje, maar hierna ben ik de Amerikaanse band redelijk snel uit het oog verloren, al besprak ik nog wel de albums die in 2015 en 2016 verschenen.
De band rond singer-songwriter Mark Kozelek, die ook een aantal geweldige soloalbums maakte en in de jaren 90 bovendien prachtalbums maakte met zijn band Red House Painters, maakte op een gegeven moment wel heel erg veel albums en het waren albums die wat mij betreft minder aansprekend waren of niet meer zoveel toevoegden aan alles dat er al was, waaronder het geweldige debuutalbum Ghosts Of The Great Highway uit 2003.
Ook als ik AllMusic.com moet geloven heb ik de afgelopen jaren een aantal wat mindere albums gemist, maar toen deze week een nieuw album van de band opdook, was ik toch wel weer nieuwsgierig. All The Artists is als ik goed geteld heb al het dertiende album van Sun Kil Moon, waardoor Mark Kozelek inmiddels een behoorlijk omvangrijk oeuvre heeft opgebouwd.
Ondanks het feit dat ik de afgelopen tien jaar nauwelijks meer naar de muziek van Sun Kil Moon heb geluisterd, klonk All The Artists direct vertrouwd. Sun Kil Moon heeft altijd wat zwaarmoedige of op zijn minste weemoedige muziek gemaakt en dat is op het nieuwe album niet anders.
All The Artists opent met een door piano gedomineerde track, waarin Mark Kozelek terug kijkt op zijn jeugd en zijn leven tot dusver. Het is een track die ook Nick Cave niet zou misstaan, maar door de herkenbare stem van Mark Kozelek is het onmiskenbaar Sun Kil Moon. De openingstrack met alleen piano en zang en incidenteel wat achtergrondzang klinkt als een tijdloze singer-songwriter song, maar dan wel met de donkere ondertoon en de bijzondere twist die al het werk van Mark Kozelek kenmerken.
De muziek van de band klinkt op het eerste gehoor altijd wat saai, maar de songs dringen zich uiteindelijk toch op, iets dat herkenbaar is van een aantal van de vorige albums. Het recept van de openingstrack blijft ook op de rest van het album een beproefd recept.
Ook op de rest van All The Artists horen we vooral vrij stevig aangezet pianospel en de mooie stem van Mark Kozelek, die mijmert over persoonlijke beslommeringen. Hier en daar worden wat keyboards en gitaren toegevoegd en verder is er af en toe de bijzondere achtergrondzang, maar over het algemeen genomen is de muziek op All The Artists vooral sober.
Mark Kozelek kan prachtige songs schrijven over de pieken en dalen in het leven of de problemen in de wereld, maar ook de serveerster bij Starbucks kan zomaar het onderwerp van een song zijn, al wordt een en ander dan wel weer mooi geplaatst in de coronapandemie.
Sun Kil Moon is nog altijd een band, maar All The Artists klinkt meer als een soloalbum van Mark Kozelek. Het is wat mij betreft geen probleem, want ik vind All The Artists een aansprekend album. Het is een album dat in de openingstrack misschien nog klinkt als Nick Cave, maar uiteindelijk hoor ik meer van Ben Folds, enerzijds vanwege de instrumentatie, maar ook zeker vanwege de prima songs en de donkere humor in de teksten.
Ik liet zoals gezegd de meeste albums van Sun Kil Moon liggen de afgelopen jaren, maar All The Artists gaat hier de komende tijd nog veel vaker voorbij komen. Bijzondere muzikant toch deze Mark Kozelek. Erwin Zijleman