Charles Bradley - No Time For Dreaming
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar mijn liefde voor soulmuziek is sterk gecorreleerd met de seizoenen. In de herfst en winter heb ik op een of andere manier veel minder behoefte aan een broeierige soulplaat dan in de lente en de zomer. De afgelopen weken grijp ik dan ook weer wat vaker naar een soulplaat dan gedurende de afgelopen herfst- en wintermaanden. Dat leverde me onlangs de prachtige nieuwe plaat van Raphael Saadiq op, maar het debuut van ene Charles Bradley vind ik nog veel mooier. Het levensverhaal van deze Charles Bradley bevat meer dalen dan de meest neerslachtige schrijver kan verzinnen. Bradley bracht een groot deel van zijn jeugd door op straat, tot zijn zus hem in 1962 meenam naar een concert van James Brown in de roemruchte Apollo. Sindsdien weet Charles Bradley wat zijn roeping is, maar desondanks bracht hij de afgelopen 49 jaar vooral door in de keukens van de restaurants waarin hij werkte en kreeg Bradley aanzienlijk meer leed te verwerken dan een gemiddeld mens. Onlangs verscheen dan echter toch eindelijk Charles Bradley’s debuut No Time For Dreaming en wat is het een goed debuut geworden. Wanneer deze plaat uit de speakers knalt waan je je onmiddellijk in de jaren 60 en lijkt het er op dat Charles Bradley direct na het zien van James Brown zijn songs aan de band heeft toevertrouwd en hier niet bijna 50 jaar mee heeft gewacht. No Time For Dreaming is voorzien van het authentiek klinkende soulgeluid waarop zijn label, Daptone, inmiddels een aantal jaren patent heeft. No Time For Dreaming baart ondanks dat klassieke geluid ook in muzikaal opzicht opzien, want zo mooi als op deze plaat klonk het voornamelijk akoestische klassieke soulgeluid nog maar zelden. Bij een dergelijk authentiek soulgeluid hoort een stem die het kippenvel op je armen zet en vervolgens dwars door je ziel snijdt. Charles Bradley beschikt over zo’n stem. Niet iedereen zal van zijn James Brown achtige uithalen houden, maar Charles Bradley legt zoveel passie en emotie in zijn stem dat de kritiek op de details heel snel verstomt. No Time For Dreaming is zo’n soulplaat die je bij de strot grijpt en vervolgens nooit meer los laat. Het geeft de plaat een zwaar verslavende werking, waarbij de emoties die Charles Bradley met zijn muziek oproept in kracht eerder toenemen dan afnemen. Ik kan er nog wel wat superlatieven bij slepen, maar de constatering dat Charles Bradley een klassieke soulplaat heeft gemaakt die net zo klinkt als de klassieke soulplaten uit het verre verleden en ook net zo goed is zou meer dan voldoende moeten zijn. Een droomdebuut op 64-jarige leeftijd. Mooi verhaal, geweldige plaat. Erwin Zijleman
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar mijn liefde voor soulmuziek is sterk gecorreleerd met de seizoenen. In de herfst en winter heb ik op een of andere manier veel minder behoefte aan een broeierige soulplaat dan in de lente en de zomer. De afgelopen weken grijp ik dan ook weer wat vaker naar een soulplaat dan gedurende de afgelopen herfst- en wintermaanden. Dat leverde me onlangs de prachtige nieuwe plaat van Raphael Saadiq op, maar het debuut van ene Charles Bradley vind ik nog veel mooier. Het levensverhaal van deze Charles Bradley bevat meer dalen dan de meest neerslachtige schrijver kan verzinnen. Bradley bracht een groot deel van zijn jeugd door op straat, tot zijn zus hem in 1962 meenam naar een concert van James Brown in de roemruchte Apollo. Sindsdien weet Charles Bradley wat zijn roeping is, maar desondanks bracht hij de afgelopen 49 jaar vooral door in de keukens van de restaurants waarin hij werkte en kreeg Bradley aanzienlijk meer leed te verwerken dan een gemiddeld mens. Onlangs verscheen dan echter toch eindelijk Charles Bradley’s debuut No Time For Dreaming en wat is het een goed debuut geworden. Wanneer deze plaat uit de speakers knalt waan je je onmiddellijk in de jaren 60 en lijkt het er op dat Charles Bradley direct na het zien van James Brown zijn songs aan de band heeft toevertrouwd en hier niet bijna 50 jaar mee heeft gewacht. No Time For Dreaming is voorzien van het authentiek klinkende soulgeluid waarop zijn label, Daptone, inmiddels een aantal jaren patent heeft. No Time For Dreaming baart ondanks dat klassieke geluid ook in muzikaal opzicht opzien, want zo mooi als op deze plaat klonk het voornamelijk akoestische klassieke soulgeluid nog maar zelden. Bij een dergelijk authentiek soulgeluid hoort een stem die het kippenvel op je armen zet en vervolgens dwars door je ziel snijdt. Charles Bradley beschikt over zo’n stem. Niet iedereen zal van zijn James Brown achtige uithalen houden, maar Charles Bradley legt zoveel passie en emotie in zijn stem dat de kritiek op de details heel snel verstomt. No Time For Dreaming is zo’n soulplaat die je bij de strot grijpt en vervolgens nooit meer los laat. Het geeft de plaat een zwaar verslavende werking, waarbij de emoties die Charles Bradley met zijn muziek oproept in kracht eerder toenemen dan afnemen. Ik kan er nog wel wat superlatieven bij slepen, maar de constatering dat Charles Bradley een klassieke soulplaat heeft gemaakt die net zo klinkt als de klassieke soulplaten uit het verre verleden en ook net zo goed is zou meer dan voldoende moeten zijn. Een droomdebuut op 64-jarige leeftijd. Mooi verhaal, geweldige plaat. Erwin Zijleman