Blue Roses - Blue Roses
Achter Blue Roses gaat ene Laura Groves schuil; een Britse muzikante die zich naar eigen zeggen heeft laten inspireren door alles "from Bartók to Bush, Tiersen to Tears For Fears and Debussy to Du Maurier". Een uitspraak die de Britse muziekpers vervolgens inspireerde tot uitspraken als "Björk does Simon and Garfunkel" en "a lighter shade of Joni Mitchell’s Blue". Dat klinkt allemaal zo verschrikkelijk pretentieus dat ik met enige tegenzin aan de beluistering van het debuut van Blue Roses begon. Tegenzin die snel plaats maakte voor bewondering, want het debuut van Blue Roses is een mooie en bijzondere plaat. Een plaat waarop ik heel weinig terug hoor van Björk, Simon and Garfunkel, Bartók, Tiersen, Tears For Fears, Debussy en Du Maurier, maar des te meer van Joni Mitchell en vooral Bush; Kate Bush om precies te zijn. Net als Kate Bush maakt Laura Groves dromerige popliedjes die uit vele lagen bestaan en vaak niet zo makkelijk te doorgronden zijn. Verder beschikt Laura Groves net als Kate Bush over een stem die je niet snel meer zult vergeten. Vergeleken met het werk van Kate Bush verwerkt Laura Groves wel wat meer invloeden uit de folk in haar muziek, waardoor het debuut van Blue Roses ook wel wat doet denken aan de muziek van onder andere Rachel Unthank & The Winterset, Joanna Newsom en Laura Marling. Het debuut van Blue Roses verrast met het ene na het andere sprookjesachtige popliedjes. Het zijn sprookjes met een donkere ondertoon, want net als soort en tijdgenoot Anja Plaschg (Soap & Skin) bekijkt Laura Groves het leven bij voorkeur door een donkere bril. Door de complexe structuur van de songs en de vaak wat sombere ondertoon, is het op een mooie lentedag even flink doorbijten, maar op een gegeven moment heeft deze plaat je toch te paken. Om je vervolgens niet meer los te laten. Met het debuut van Blue Roses heeft Laura Groves een plaat afgeleverd die zich kan meten met de debuten van veel eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters uit het verleden. Geen plaat om via het open raam te delen met de buren; wel een plaat om je stiekem mee op te sluiten wanneer de zon plaats heeft gemaakt voor de maan. Een bijzonder indrukwekkend debuut van een muzikante van wie we hopelijk nog heel veel gaan horen. Erwin Zijleman 
Achter Blue Roses gaat ene Laura Groves schuil; een Britse muzikante die zich naar eigen zeggen heeft laten inspireren door alles "from Bartók to Bush, Tiersen to Tears For Fears and Debussy to Du Maurier". Een uitspraak die de Britse muziekpers vervolgens inspireerde tot uitspraken als "Björk does Simon and Garfunkel" en "a lighter shade of Joni Mitchell’s Blue". Dat klinkt allemaal zo verschrikkelijk pretentieus dat ik met enige tegenzin aan de beluistering van het debuut van Blue Roses begon. Tegenzin die snel plaats maakte voor bewondering, want het debuut van Blue Roses is een mooie en bijzondere plaat. Een plaat waarop ik heel weinig terug hoor van Björk, Simon and Garfunkel, Bartók, Tiersen, Tears For Fears, Debussy en Du Maurier, maar des te meer van Joni Mitchell en vooral Bush; Kate Bush om precies te zijn. Net als Kate Bush maakt Laura Groves dromerige popliedjes die uit vele lagen bestaan en vaak niet zo makkelijk te doorgronden zijn. Verder beschikt Laura Groves net als Kate Bush over een stem die je niet snel meer zult vergeten. Vergeleken met het werk van Kate Bush verwerkt Laura Groves wel wat meer invloeden uit de folk in haar muziek, waardoor het debuut van Blue Roses ook wel wat doet denken aan de muziek van onder andere Rachel Unthank & The Winterset, Joanna Newsom en Laura Marling. Het debuut van Blue Roses verrast met het ene na het andere sprookjesachtige popliedjes. Het zijn sprookjes met een donkere ondertoon, want net als soort en tijdgenoot Anja Plaschg (Soap & Skin) bekijkt Laura Groves het leven bij voorkeur door een donkere bril. Door de complexe structuur van de songs en de vaak wat sombere ondertoon, is het op een mooie lentedag even flink doorbijten, maar op een gegeven moment heeft deze plaat je toch te paken. Om je vervolgens niet meer los te laten. Met het debuut van Blue Roses heeft Laura Groves een plaat afgeleverd die zich kan meten met de debuten van veel eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters uit het verleden. Geen plaat om via het open raam te delen met de buren; wel een plaat om je stiekem mee op te sluiten wanneer de zon plaats heeft gemaakt voor de maan. Een bijzonder indrukwekkend debuut van een muzikante van wie we hopelijk nog heel veel gaan horen. Erwin Zijleman 