Quasi - American Gong
Het vanuit Portland, Oregon, opererende duo Quasi bestaat inmiddels zo’n 17 jaar. Sam Coomes en Janet Weiss (tevens actief in Sleater-Kinney) maakten in die 17 jaar zeven platen, deels als echtpaar, maar inmiddels zijn ze al weer geruime tijd gescheiden. Het zijn platen die stuk voor stuk zijn bejubeld door de critici, maar desondanks ontbreekt het werk van Quasi in menige, goed gevulde, platenkast. Ook het onlangs verschenen American Gong krijgt tot dusver nog niet al teveel aandacht en dat is jammer. Ook American Gong is immers weer een uitstekende plaat, die prima past in het inmiddels indrukwekkend te noemen oeuvre van het Amerikaanse tweetal. American Gong is qua niveau een typische Quasi plaat, maar klinkt hier en daar toch ook anders dan zijn voorgangers. Waar Quasi op haar vorige platen vooral nogal elementair klinkende muziek maakte, heeft American Gong een voller en dynamischer geluid. Dat heeft deels te maken met de toetreding van Joanna Bolme (die eerder in de band van Stephen Malkmus speelde) als extra bandlid, maar ook Sam Coomes en Janet Weiss doen er op American Gong hier en daar een schepje bovenop. American Gong klinkt energiek, intens en opvallend fris voor muzikanten die al zo lang samen spelen. De kracht van de muziek van Quasi is meteen ook haar commerciële zwakte. Ook American Gong is af en toe behoorlijk ongrijpbaar en schotelt je net zo makkelijk een toegankelijk popliedje als een loodzware jam voor. Het is muziek die net zo aangenaam rammelt als de lo-fi in haar hoogtijdagen, maar wat mij betreft een stuk minder vrijblijvend is. Quasi maakt platen die zich in eerste instantie slechts sporadisch opdringen, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de muziek van de band en je openstelt voor een intense en gevarieerde luistertrip, blijkt ook American Gong weer een hoogstaande plaat vol frisse en gedreven popmuziek. Het is muziek die niet alleen opvalt door de variatie, maar ook door het prima gitaarwerk en het originele en avontuurlijk klinkende geluid. Het is een geluid dat haar inspiratie net zo makkelijk bij Fleetwood Mac, Pavement, Neil Young’s Crazy Horse als Built To Spill haalt en al deze invloeden op geheel eigen wijze verwerkt. Het levert een plaat op waar liefhebbers van frisse en avontuurlijke popmuziek eigenlijk niet omheen kunnen. Helemaal zonder risico is het beluisteren van American Gong vervolgens niet. Wanneer de muziek van Quasi immers naar meer smaakt zijn er nog zes prima platen beschikbaar waarvoor in de buidel kan worden getast. Erwin Zijleman
Het vanuit Portland, Oregon, opererende duo Quasi bestaat inmiddels zo’n 17 jaar. Sam Coomes en Janet Weiss (tevens actief in Sleater-Kinney) maakten in die 17 jaar zeven platen, deels als echtpaar, maar inmiddels zijn ze al weer geruime tijd gescheiden. Het zijn platen die stuk voor stuk zijn bejubeld door de critici, maar desondanks ontbreekt het werk van Quasi in menige, goed gevulde, platenkast. Ook het onlangs verschenen American Gong krijgt tot dusver nog niet al teveel aandacht en dat is jammer. Ook American Gong is immers weer een uitstekende plaat, die prima past in het inmiddels indrukwekkend te noemen oeuvre van het Amerikaanse tweetal. American Gong is qua niveau een typische Quasi plaat, maar klinkt hier en daar toch ook anders dan zijn voorgangers. Waar Quasi op haar vorige platen vooral nogal elementair klinkende muziek maakte, heeft American Gong een voller en dynamischer geluid. Dat heeft deels te maken met de toetreding van Joanna Bolme (die eerder in de band van Stephen Malkmus speelde) als extra bandlid, maar ook Sam Coomes en Janet Weiss doen er op American Gong hier en daar een schepje bovenop. American Gong klinkt energiek, intens en opvallend fris voor muzikanten die al zo lang samen spelen. De kracht van de muziek van Quasi is meteen ook haar commerciële zwakte. Ook American Gong is af en toe behoorlijk ongrijpbaar en schotelt je net zo makkelijk een toegankelijk popliedje als een loodzware jam voor. Het is muziek die net zo aangenaam rammelt als de lo-fi in haar hoogtijdagen, maar wat mij betreft een stuk minder vrijblijvend is. Quasi maakt platen die zich in eerste instantie slechts sporadisch opdringen, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de muziek van de band en je openstelt voor een intense en gevarieerde luistertrip, blijkt ook American Gong weer een hoogstaande plaat vol frisse en gedreven popmuziek. Het is muziek die niet alleen opvalt door de variatie, maar ook door het prima gitaarwerk en het originele en avontuurlijk klinkende geluid. Het is een geluid dat haar inspiratie net zo makkelijk bij Fleetwood Mac, Pavement, Neil Young’s Crazy Horse als Built To Spill haalt en al deze invloeden op geheel eigen wijze verwerkt. Het levert een plaat op waar liefhebbers van frisse en avontuurlijke popmuziek eigenlijk niet omheen kunnen. Helemaal zonder risico is het beluisteren van American Gong vervolgens niet. Wanneer de muziek van Quasi immers naar meer smaakt zijn er nog zes prima platen beschikbaar waarvoor in de buidel kan worden getast. Erwin Zijleman