Lonelady - Nerve Up
Nerve Up is het debuut van het uit Manchester afkomstige Lonelady. Lonelady is geen band, maar het alter ego van singer-songwriter Julie Campbell, die zich voor haar debuut geruime tijd opsloot met een eenvoudige recorder en heel veel goede ideeën. Van deze goede ideeën zijn er uiteindelijk flink wat terecht gekomen op Nerve Up. Het debuut van Lonelady is een afwisselende plaat, die met één been in de new-wave en postpunk van de late jaren 70 en vroege jaren 80 staat, maar hier gelukkig niet in is blijven hangen. Aan de ene kant hoor je nadrukkelijk invloeden uit de bloeitijd van de postpunk uit Manchester, maar aan de andere kant manifesteert Lonelady zich net zo makkelijk als een eigentijdse singer-songwriter. Wanneer je op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal duiken in eerste instantie namen als Kristin Hersh en P.J. Harvey op, maar heel lang houdbaar zijn deze vergelijkingen wat mij betreft niet. Op Internet wordt Lonelady ook wel vergeleken met hedendaagse elektropop zangeressen als La Roux en Little Boots, maar die vergelijking vind ik nog veel minder treffend. De muziek van Lonelady is gebouwd op de fundamenten van muziek uit vervlogen tijden en citeert meer dan eens uit het werk van Joy Division, Gang Of Four, New Order, Echo & The Bunnymen en PIL. Op deze oude fundamenten zet Lonelady vervolgens een experimenteel en eigentijds bouwwerk neer. Het is een bouwwerk waarin donkere baslijnen net zo makkelijk domineren als kille elektronische beats of een stekelig gitaarlijntje. De muziek van Lonelady is hierdoor niet zo makkelijk in een hokje te duwen, wat op het Internet omschrijvingen als “sounds like Joni Mitchell fronting Joy Division” oplevert. Een betere omschrijving kan ik eerlijk gezegd niet verzinnen voor de breekbare popliedjes met een vaak donkere en zware klankkleur van Lonelady. Nerve Up is door het gevarieerde karakter en de toch wat onnatuurlijk klinkende combinatie van stijlen geen plaat die direct over de hele linie zal weten te overtuigen. Bij eerste beluistering pikte ik er hooguit drie songs uit, maar dit aantal begon te groeien toen ik de plaat wat vaker had gehoord. Inmiddels vind ik het debuut van Lonelady op zijn minst veelbelovend en eigenlijk steeds leuker. Nerve Up laat horen dat de veelzijdige Julie Campbell over vele talenten beschikt en minstens een handvol songs heeft geschreven die memorabel blijken te zijn. Een meesterwerk is Nerve Up nog niet, maar het is wel een eigenzinnige en leuke plaat die laat horen dat een dergelijk meesterwerk absoluut binnen het bereik van Lonelady ligt. Erwin Zijleman
Nerve Up is het debuut van het uit Manchester afkomstige Lonelady. Lonelady is geen band, maar het alter ego van singer-songwriter Julie Campbell, die zich voor haar debuut geruime tijd opsloot met een eenvoudige recorder en heel veel goede ideeën. Van deze goede ideeën zijn er uiteindelijk flink wat terecht gekomen op Nerve Up. Het debuut van Lonelady is een afwisselende plaat, die met één been in de new-wave en postpunk van de late jaren 70 en vroege jaren 80 staat, maar hier gelukkig niet in is blijven hangen. Aan de ene kant hoor je nadrukkelijk invloeden uit de bloeitijd van de postpunk uit Manchester, maar aan de andere kant manifesteert Lonelady zich net zo makkelijk als een eigentijdse singer-songwriter. Wanneer je op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal duiken in eerste instantie namen als Kristin Hersh en P.J. Harvey op, maar heel lang houdbaar zijn deze vergelijkingen wat mij betreft niet. Op Internet wordt Lonelady ook wel vergeleken met hedendaagse elektropop zangeressen als La Roux en Little Boots, maar die vergelijking vind ik nog veel minder treffend. De muziek van Lonelady is gebouwd op de fundamenten van muziek uit vervlogen tijden en citeert meer dan eens uit het werk van Joy Division, Gang Of Four, New Order, Echo & The Bunnymen en PIL. Op deze oude fundamenten zet Lonelady vervolgens een experimenteel en eigentijds bouwwerk neer. Het is een bouwwerk waarin donkere baslijnen net zo makkelijk domineren als kille elektronische beats of een stekelig gitaarlijntje. De muziek van Lonelady is hierdoor niet zo makkelijk in een hokje te duwen, wat op het Internet omschrijvingen als “sounds like Joni Mitchell fronting Joy Division” oplevert. Een betere omschrijving kan ik eerlijk gezegd niet verzinnen voor de breekbare popliedjes met een vaak donkere en zware klankkleur van Lonelady. Nerve Up is door het gevarieerde karakter en de toch wat onnatuurlijk klinkende combinatie van stijlen geen plaat die direct over de hele linie zal weten te overtuigen. Bij eerste beluistering pikte ik er hooguit drie songs uit, maar dit aantal begon te groeien toen ik de plaat wat vaker had gehoord. Inmiddels vind ik het debuut van Lonelady op zijn minst veelbelovend en eigenlijk steeds leuker. Nerve Up laat horen dat de veelzijdige Julie Campbell over vele talenten beschikt en minstens een handvol songs heeft geschreven die memorabel blijken te zijn. Een meesterwerk is Nerve Up nog niet, maar het is wel een eigenzinnige en leuke plaat die laat horen dat een dergelijk meesterwerk absoluut binnen het bereik van Lonelady ligt. Erwin Zijleman