Mark Lanegan & Duke Garwood - Black Pudding

Mark Lanegan dook halverwege de jaren 80 op als zanger van de niet direct succesvolle, maar achteraf bezien zeer invloedrijke band Screaming Trees. Screaming Trees zette er uiteindelijk in 2000 een punt achter, maar op dat moment maakte Mark Lanegan al geruime tijd soloplaten. Hiervan heeft hij er inmiddels een flink stapeltje op zijn naam staan, maar Lanegan maakte ook een aantal zeer geslaagde duoplaten met de van het Schotse Belle And Sebastian bekende Isobel Campbell, was enige tijd zanger van Queens Of The Stone Age, maakte samen met Greg Dulli onderdeel uit van het gelegenheidsduo The Gutter Twins en was te horen op talloze platen van bevriende muzikanten. De muzikale carrière van Mark Lanegan is een opvallend veelkleurige lappendeken, maar desondanks weet hij me ook met zijn nieuwe plaat weer enorm te verrassen. Op de cover van Black Pudding prijkt niet alleen de naam van Mark Lanegan, maar ook die van multi-instrumentalist Duke Garwood. Die laatste naam zal niet direct een belletje doen rinkelen, maar Garwood droeg als multi-instrumentalist bij aan talloze platen (met het noemen van namen zou ik deze recensie volledig kunnen vullen). Met Black Pudding leveren Mark Lanegan en Duke Garwood een opvallend sobere, stemmige en donkere plaat af. Op Black Pudding wordt het geluid voor een belangrijk deel bepaald door prachtige gitaarlijnen van Duke Garwood. Het zijn bijna minimalistische gitaarlijnen die opduiken in een omgeving waarin zonlicht geen enkele kans krijgt. De sobere maar wonderschone gitaarlijnen worden gecombineerd met sobere accenten van andere instrumenten, atmosferische keyboards en uiteraard met de donkere en doorleefde stem van Mark Lanegan. Black Pudding is een plaat die zich niet makkelijk laat doorgronden. Bij eerste beluistering vond ik eerlijk gezegd dat er niet al teveel gebeurde op de plaat van Lanegan en Garwood, maar Black Pudding is een plaat die je moet laten inwerken en waar je met veel aandacht naar moet luisteren. Wat blijft is de aardedonkere sfeer en het lage tempo waarin de songs zich voortslepen, maar de details winnen steeds meer aan kracht en de songs aan schoonheid Black Pudding is op zijn mooist wanneer je de plaat lekker hard uit de speakers laat komen. Vrolijk ga je er zeker niet van woorden, maar er valt wel steeds meer op zijn plaats in het bijna beangstigend donkere landschap dat Mark Lanegan en Duke Garwood schetsen. Black Pudding is een uiterst sobere en hierdoor gewaagde plaat die mij inmiddels volledig heeft overtuigd. Zeker geen plaat voor alle gelegenheden, maar bij de juiste gelegenheid wordt het niet mooier en vooral indringender dan dit. Erwin Zijleman