Wanneer je op Internet zoekt naar The Silhouettes kom je momenteel nog vooral terecht bij een nooit echt doorgebroken en bovendien weinig opzienbarend R&B kwartet uit Philadelphia. Dat is een kwestie van tijd, want binnen de kortste keren zal de zoektocht op Internet uit gaan komen bij een Amsterdams duo. The Silhouettes bestaat uit Marthe Jellema en Ben Rider en heeft vorige week haar titelloze debuut uitgebracht. Het is een bijzonder overtuigend debuut geworden dat de zon laat schijnen en dit zou wel eens ver buiten de landsgrenzen het geval kunnen zijn kunnen zijn. The Silhouettes maken muziek met vooral invloeden uit de 60s Westcoast pop, 60s surfpop, 60s garage en 60s girlpop. Het is muziek die onze hoofdstad vrijwel onmiddellijk verruilt voor Californische stranden en Detroitse garages uit vervlogen tijden. The Silhouettes komen hiermee terecht in een inmiddels overvolle vijver, maar omdat het duo alle invloeden uit de 60s fraai weet te combineren met een laagje 90s gruis en een eigentijds tintje, blijft het de concurrentie een aantal stappen voor. Het debuut van The Silhouettes doet wel wat denken aan de muziek van bands als Best Coast, The Raveonettes, The Dum Dum Girls en Veronica Falls, allemaal bands die op het hoogste niveau opereren. Mooie gitaarloopjes, flink gruizig gitaarwerk en dromerige vrouwenvocalen vormen, zoals gebruikelijk in dit genre, de belangrijkste bestanddelen van de muziek van The Silhouettes, maar de Amsterdammers slagen er desondanks in om zich te onderscheiden van alles dat er gedurende de afgelopen decennia al in dit genre is verschenen. Dat doen de Amsterdammers bijvoorbeeld met de inzet van de wat minder gebruikelijke synths of met net wat complexere ritmes, maar boven alles slaagt het debuut van The Silhouettes er echter in om met een serie volstrekt onweerstaanbare popliedjes op de proppen te komen. Laat het debuut van The Silhouettes uit de speakers of oordopjes komen en je bent verzekerd van een goed humeur gedurende de volledige speelduur. Het positieve effect van het debuut van The Silhouettes blijkt ook nog eens blijvend en wordt eerder sterker dan zwakker. Iedere keer als ik de plaat hoor ben ik er weer wat enthousiaster over en het einde is volgens mij nog lang niet in zicht. 2013 heeft al een flinke stapel geweldige platen van eigen bodem opgeleverd en ook dit is er weer een. Het is er een die binnenkort wordt omarmd door de Pitchforks en PopMatters van deze wereld. Let maar op. Erwin Zijleman