Thalia Zedek Band - Via

Toen Thalia Zedek in 2001 debuteerde met het op het roemruchte Matador label verschenen Been Here And Gone, had ze er al een lang muzikaal leven op zitten. Zedek speelde in een hele rits cultbands, waaronder rockbands als Come, Live Skull en Uzi, maar koos uiteindelijk toch voor een solocarrière. Been Here And Gone had de start van een glansrijke carrière moeten zijn, maar tot dusver hebben de platen van Thalia Zedek schandalig weinig aandacht gekregen. Hierdoor staan de meesterwerken Been Here And Gone (2001), Trust Not Those In Whom Without Some Touch Of Madness (2004) en Liars And Prayers (2008) vrijwel nergens in de kast en blijft ook het eerder dit jaar verschenen Via tot dusver zwaar onderbelicht. Ik had eerlijk gezegd al een tijd niet meer naar de muziek van Thalia Zedek geluisterd, maar direct bij de eerste noten van Via was het kippenvel terug. Thalia Zedek, of eigenlijk Thalia Zedek Band, maakt donkere muziek waarin stemmige vioolklanken de toon zetten, maar de emotievolle stem van Thalia Zedek voor het kippenvel moet zorgen. Het is een stem die meer dan eens aan die van Patti Smith doet denken en omdat ook de muziek op Via wel wat heeft van die van Patti Smith in haar jongere jaren, is de vergelijking met de New Yorkse cultheld er een die niet snel zal verdwijnen. Erg is dat niet. De muziek die Patti Smith in de late jaren 70 en vroege jaren 80 maakte behoort tot de mooiste muziek die ik in huis heb en Via doet hier niet voor onder. De stem van Thalia Zedek heeft overigens ook wel wat van Courtney Love of zelfs Nico, maar misschien moet ik het bij Patti Smith houden om iedereen niet meteen weg te jagen. Via is een buitengewoon intense plaat waarop alles dat Thalia Zedek de laatste decennia heeft gedaan samen komt. De plaat bevat een aantal stevigere songs die je mee terugnemen naar de bands waarin Thalia Zedek ooit speelde, maar bevat ook een aantal meer roots en vooral blues georiënteerde songs. De instrumentatie doet vanwege de belangrijke rol voor de viool wel wat denken aan Dirty Three, maar Via valt ook op door het geweldige gitaarspel dat af en toe teruggrijpt op de hoogtijdagen van de slowcore en door fraai ondersteunend pianospel. Via heeft een hecht bandgeluid en het is dan ook niet meer dan terecht dat Thalia Zedek het woord Band aan haar naam heeft toegevoegd, al is het uiteindelijk toch de indringende zang van Thalia Zedek die Via haar onderscheidend vermogen geeft. Op Via stijgt de Thalia Zedek Band boven zichzelf uit en levert het een plaat af die veel meer aandacht verdient dan de plaat tot dusver krijgt. Humo noemde Thalia Zedek onlangs "een grote dame met een klein publiek". Na beluistering van Via weet ik zeker dat Thalia Zedek en haar muzikanten klaar zijn voor een groot publiek. Via is immers een bloedstollend mooie plaat die je met gemak ondersteboven blaast en vervolgens heel lang in een wurggreep weet te houden. Luister als je je hebt los geworsteld ook naar haar andere platen, want ook deze zijn van een bijna onwerkelijke schoonheid. Erwin Zijleman