Savages - Silence Yourself

Nu de zon weer plaats dreigt te maken voor donkere wolken ga ik op zoek naar een bijpassende soundtrack. Silence Yourself van Savages bevalt tot dusver uitstekend, want de muziek van het vrouwelijke viertal uit Londen kan het zonlicht nauwelijks verdragen. Bij eerste beluistering van Silence Yourself dacht ik even dat ik een cd met obscuur werk van Siouxsie & The Banshees in de cd speler had gestopt, maar bij wat meer aandacht voor de muziek van Savages hoor je snel dat de band uit Londen meer doet dan het reproduceren van invloeden uit een ver verleden. Silence Yourself laat zich nadrukkelijk inspireren door de hoogtijdagen van de New Wave en vooral de postpunk, maar het slaagt er ook op knappe wijze in om iets toe te voegen aan de stapel platen uit een ver verleden die ik al in de kast heb staan. Uit de postpunk pikt Savages vooral de diepe bassen, de springerige gitaarloopjes en de vocalen die ergens tussen Siouxsie Sioux en Patti Smith inzitten, maar de vier dames uit Londen zijn ook niet vies van scheurende gitaren die eerder uit de noiserock van de jaren 90 afkomstig lijken en zo af en toe van tribale ritmes die de afgelopen decennia door uiteenlopende bands zijn verwerkt. Wanneer Savages kiest voor scheurende gitaren en beukende drums is de vergelijking met de postpunk klassiekers uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 opeens ver weg en klinkt Silence Yourself opeens als Sleater Kinney on speed. En als je al het gitaargeweld even wegdenkt lijkt het opeens of Jefferson Airplane uit haar as is herrezen, maar het debuut van Savages heeft ook iets van PIL, van Joy Division, van Curve, van The Au Pairs en wanneer de gitaarwolken even de ruimte krijgen zelfs iets van de Simple Minds. Silence Yourself van Savages is een gitzwarte en bij vlagen loodzware plaat, maar het is ook een plaat waar je langzaam maar zeer zeker verslaafd aan raakt. Er zijn tientallen bands als Savages, maar geen van deze bands slaagt er in om invloeden uit meerdere genres zo knap aan elkaar te breien als de band uit Londen. Silence Yourself kun je als een stoomwals over je heen laten komen, maar je kunt de muziek van Savages ook ontleden in de onderdelen. De ene keer hoor je dan vooral het fantastische gitaarwerk, de volgende keer de bassiste die speelt alsof haar leven er van af hangt en hierna de loodzware maar zeker inventieve drumpartijen of de geweldige zang van Jenny Beth, die begint als occulte priesteres maar uiteindelijk zorgt voor heel veel kippenvel. Iedereen die toe is aan zonnige klanken uit de speakers moet met een hele grote boog om deze plaat heen lopen, maar als het best even wat donkerder mag is Silence Yourself van Savages een plaat die een diepe indruk zal maken. Erwin Zijleman