Vanessa Paradis - Love Songs

Sinds de uitstekende tweede cd van Zaz verlang ik naar meer Franstalige muziek. Het beste dat ik heb kunnen vinden bij de Franse vestiging van Amazon komt toch wel wat verrassend van Vanessa Paradis. Vanessa Paradis dook in de tweede helft van de jaren 80 op als Frans kindsterretje met Lolita pretenties. Ze werd uiteraard opgemerkt door geilneef Serge Gainsbourg met wie ze vervolgens een heel behoorlijke plaat maakte. Vervolgens dook de nog altijd jonge Vanessa Paradis op aan de zijde van Lenny Kravitz, met wie ze een aangenaam klinkende plaat met Engelstalige muziek maakte (vooral bekend via de single Be My Baby). Het afgelopen decennium was Vanessa Paradis vooral bekend als de vrouw van Johnny Depp en als uithangbord van Chanel, maar een jaar of zes geleden maakte ze ook het uitstekende Divinidylle. Nadat haar huwelijk met Johnny Depp op de klippen was gelopen dook Vanessa Paradis de studio in, met het nu verschenen Love Songs als resultaat. Love Songs bestaat uit twee cd’s en telt maar liefst 20 songs. Het zijn songs die een volwassen zangeres laten horen (Vanessa Paradis is inmiddels 40) die op meerdere terreinen uit de voeten kan. Love Songs is een uiterst veelzijdige plaat die ondanks de speelduur van bijna vijf kwartier geen seconde verveelt. Op Love Songs overtuigt Vanessa Paradis als chansonnière, laat ze horen dat er nog altijd een angstig verleidelijk zuchtmeisje in haar schuilt en bewijst Vanessa Paradis bovendien dat ze razend knappe popliedjes vol invloeden kan schrijven en vertolken. De ene keer worden deze voorzien van moderne elektronica, de volgende keer verrijkt met een wolkje psychedelica, een flinke dosis zonnestralen of opvallende ritmes. Love Songs is door de enorme variatie een plaat die maar blijft verrassen. Het is een plaat die je humeur een enorme boost geeft, maar het is ook een plaat die je lekker weg laat dromen of juist tot bezinning laat komen. In muzikaal opzicht schiet de plaat alle kanten op. Ingetogen luisterliedjes worden afgewisseld met avontuurlijke popliedjes, maar Love Songs heeft ook zijn constanten. Aan de ene kant valt de plaat op door een steeds weer anders klinkende maar altijd ijzersterke instrumentatie (waarin gitaren vaak de strijd aan gaan met strijkers), maar de grote kracht van de plaat schuilt toch in de bijzonder overtuigende stem van Vanessa Paradis. Vanessa Paradis klonk op haar vorige platen nog altijd als het meisje dat op 14- jarige leeftijd Joe Le Taxi zong, maar de eelt op haar ziel is inmiddels overgeslagen naar haar stembanden. Love Songs kent gastbijdragen van Carl Barat (The Libertines), met wie Paradis een aardig duet zingt (dat helaas wel erg doet denken aan Where The Wild Roses Grow van Nick Cave en Kylie Minogue) en Benjomin Biolay, met wie Paradis de tijden van Serge Gainsbourg en Jane Birkin doet herleven, maar de Française is toch op haar sterkst wanneer ze in haar uppie het ene na het andere prachtliedje vertolkt op even zwoele als doorleefde wijze. Ik had het op voorhand niet verwacht, maar Vanessa Paradis is terug van weg geweest en heeft direct een prachtplaat afgeleverd die nog heel wat uurtjes in de cd speler gaat doorbrengen. Erwin Zijleman