Jeff Lynne - Armchair Theatre, 2013 Edition

Van Jeff Lynne verscheen vorig jaar een solo-cd die ik net niet goed genoeg vond voor een plekje op deze BLOG. De voorganger van het vorig jaar verschenen Long Wave is inmiddels al weer 23 jaar oud en deze maand toe aan een reissue. Armchair Theatre verscheen in 1990 en was de eerste soloplaat van Electric Light Orchestra voorman Jeff Lynne. Electric Light Orchestra werd door de critici nooit echt serieus genomen, maar in 1990 had Jeff Lynne ook al deel uitgemaakt van de supergroep The Traveling Wilburys, had hij zijn sporen als producer verdiend voor onder andere George Harrison, Randy Newman, Tom Petty en Roy Orbison en had hij een belangrijke rol bij het oppoetsen van oud materiaal van The Beatles voor The Anthology serie (de opgepoetste versie van Free As A Bird kan voor een belangrijk deel op het conto van Jeff Lynne worden geschreven). Op Armchair Theatre horen we echter pas goed hoe veelzijdig Jeff Lynne is. Armchair Theatre bevat een aantal songs die voortborduren op het werk van Electric Light Orchestra, bevat een aantal Beatlesque tracks (invloeden van The Beatles waren natuurlijk ook in het werk van E.L.O. al zeer dominant aanwezig), biedt ruimte aan een aantal tracks waarin invloeden uit de 50s rock ’n roll domineren en bevat een aantal tracks met inmiddels wel wat gedateerde 80s pop. Hiermee zijn we er echter nog lang niet. Op Armchair Theatre kan Jeff Lynne ook uit de voeten met soulvolle pop, met stokoude klassiekers (September Song en Stormy Weather) en zelfs met Bollywood muziek (Now You’re Gone). Armchair Theatre, dat bijdragen kent van onder andere George Harrison en Tom Petty, vond ik 23 jaar geleden persoonlijk een erg goede plaat die heel veel speeltijd heeft gekregen, waardoor de reissue van noot tot noot bekend bleek. Ik vind het na al die jaren nog steeds een heel erg goede plaat. Natuurlijk klinkt het niet allemaal even fris en eigentijds meer. Met name de 80s pop heeft de tand des tijd maar met moeite doorstaan, maar zeker de tracks met flink wat E.L.O. en Beatles invloeden klinken wat mij betreft nog steeds urgent. Jeff Lynne heeft een prachtige staat van dienst als muzikant en producer, maar desondanks zijn er denk ik niet veel mensen die hem scharen onder de echt grote muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek. Ik reken Jeff Lynne hier wel toe. Allereerst vanwege de geweldige muziek die hij heeft gemaakt met Electric Light Orchestra (de mindere momenten vergeef ik hem graag), hiernaast vanwege een aantal essentiële producties (waaronder in ieder geval die van Roy Orbison’s prachtige Mystery Girl en George Harrison’s Cloud Nine) en zeker ook vanwege het prachtige Armchair Theatre, dat wat mij betreft moet worden gerekend tot de meest onderschatte platen of zelfs vergeten meesterwerken. Tijd voor eerherstel? Ja, al is het maar omdat de remaster werkelijk fantastisch klinkt. Erwin Zijleman