Laura Stevenson - Wheel

Een lezer van deze BLOG (bedankt Ron) wees me een tijd geleden al op The Wheel van Laura Stevenson, maar op één of andere manier kwam het er maar niet van om goed naar de plaat te luisteren en bleef ik steken bij de eerste minuut van de eerste track die aangenaam sober en folky is. Deze week is het dan eindelijk gelukt om goed (en lang) naar The Wheel te luisteren en ik wist al heel snel heel zeker dat het niet bij één keer zou blijven. Na de mooie sobere opening gaat Laura Stevenson, die eerder twee platen maakte als Laura Stevenson & The Cans, in de openingstrack voorzichtig los en dit doet ze op de rest van de plaat steeds vaker, waarbij ook het tempo flink wordt opgevoerd. Laura Stevenson is hierdoor niet de zoveelste navelstarende folkie die ik op basis van de eerste noten had verwacht, maar een singer-songwriter die een verrassend veelzijdig geluid en bij vlagen heerlijk rauw geluid neer zet. De Amerikaanse singer-songwriter heeft naar verluid een verleden in de punk, maar daarvan is op Wheel buiten de enorme dosis energie niet zoveel terug te horen. Wheel doet me uiteindelijk aan van alles en nog wat denken, maar echt goed vergelijkingsmateriaal is lastig te vinden. De New Yorkse singer-songwriter maakt op Wheel folky tracks, tracks met een vleugje country, maar ook volop muziek die herinneringen oproept aan de aanstekelijke Amerikaanse gitaarpop van alle tijden. Soms lijkt het wel of The Crazy Horse Laura Stevenson is komen bijstaan, maar Wheel heeft ook de frisse pop van Rilo Kiley of de 70s pop van Blondie en met name The Shirts en lijkt ook wel wat op 10,000 Maniacs in hun rauwste dagen. Steeds als je denkt dat je het weet waar de muziek van Laura Stevenson op lijkt, zet ze je weer compleet op het verkeerde been met een Brits aandoende folksong, een onvervalste Amerikaanse tranentrekker of een rauwe rocksong met spetterend gitaarwerk of angstaanjagend mooi vioolspel. Wat Laura Stevenson ook doet, het klinkt altijd bijzonder, wat zeker te maken heeft met haar bijzondere stem. Het is een wat nasale en niet altijd even vaste stem, maar deze kan zomaar omslaan in die van een engeltje of die van een rockprinses. Het is knap hoe Laura Stevenson schakelt tussen uiteenlopende genres en tussen bijna sprookjesachtige en bijna rauwe muziek. Het geeft de plaat een ongelooflijke hoeveelheid dynamiek en boven alles iets volstrekt unieks. Ik heb Laura Stevenson pas een paar dagen geleden ontdekt, maar weet nu al dat Wheel een plaat is die ik nog lang zal koesteren. Iedere keer dat ik naar de plaat luister hoor ik weer nieuwe dingen en de songs van Laura Stevenson worden maar beter en beter. In de Verenigde Staten is de plaat hier en daar al binnen gehaald als een bescheiden klassieker en daar is wat voor te zeggen. Veel voor te zeggen zelfs. Geweldig dus dat ik deze plaat heb ontdekt (Ron nogmaals bedankt), want platen van dit kaliber zijn er niet veel en je ziet ze bovendien makkelijk over het hoofd. Dat zou in dit geval doodzonde zijn. Erwin Zijleman