Willie Nile - American Ride

Willie Nile verruilde in de jaren 70 zijn geboortestad Buffalo voor het bruisende New York, waar hij al snel te vinden was in de muziek scene rond clubs als CBGB's. Hoewel Willie Nile met enig succes aan de weg timmerde, kreeg hij nooit dezelfde status als stad- en tijdgenoten als Patti Smith, Television, The Ramones en Talking Heads, die hij zag uitgroeien van beginnende bands tot wereldsterren. Willie Nile bracht uiteindelijk twee prima platen uit in de jaren 80 en één uitstekende plaat in de jaren 90. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die ze in de kast hebben staan, maar ze zijn zeker de moeite waard. Dat geldt ook zeker voor de bescheiden stapel platen die Willie Nile sinds de overgang naar het nieuwe Millennium heeft gemaakt. Een aantal live-platen niet mee geteld, tel ik vier platen, waarvan met name het in 2006 uitgebrachte Streets Of New York zeer de moeite waard is. Het stapeltje platen krijgt nu gezelschap van American Ride en ook dit is een plaat die het absoluut verdient om gehoord te worden. Luister naar American Ride en het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. American Ride klinkt als Born To Run had geklonken wanneer de jonge Springsteen New Jersey zou hebben verruild voor New York. Willie Nile maakt op zijn nieuwe plaat grootse rock ’n roll met een licht smoezelige CBGB’s injectie. Naar slechte songs zal je op American Ride tevergeefs zoeken. Willie Nile nadert inmiddels de 65, maar klinkt op zijn nieuwe plaat minstens net zo gedreven en energiek als op de plaat waarmee hij meer dan 30 jaar geleden debuteerde. Toch is American Ride niet alleen een plaat waarop van dik hout planken worden gezaagd. In een aantal tracks kiest Willie Nile voor sobere akoestische songs met een stevige roots impuls en verruild hij CBGB’s voor de New Yorkse clubs waarin Dylan ooit debuteerde. Welk genre Willie Nile ook kiest, hij overtuigt op indrukwekkende wijze. American Ride laat een ouwe rot horen die het misschien nooit echt heeft kunnen maken, maar het is wel een muzikant in hart en nieren en een muzikant die op één of andere manier iets heeft. Wat dat is weet ik nog steeds niet precies, al zou het wel eens kwaliteit kunnen zijn. Muzikanten die Springsteen en zijn E-Street band naar de kroon willen steken zakken meestal snel door het ijs, maar de Springsteen achtige tracks op American Ride zijn songs die je zomaar aan het Springsteen repertoire toe zou kunnen voegen, waarna het waarschijnlijk snel publiekslievelingen zouden worden. Wat geldt voor de grootse rocksongs, geldt ook voor de wat meer ingetogen rootssongs. Het is absoluut duidelijk waar Willie Nile de mosterd haalt, maar op één of andere manier voorziet hij deze van een aantal extra ingrediënten, waardoor de basis onaangetast blijft, maar uiteindelijk vooral de frisse details de aandacht trekken. Ik heb American Ride van Willie Nile inmiddels een aantal keer gehoord en weet zeker dat er nog vele keren zullen volgen. Van American Ride kun je immers alleen maar heel blij worden. Is dat voldoende? Voor mij wel. Erwin Zijleman