Lucky Bones - Someone's Son

Het onbekende rootstalent van deze week komt uit Dublin, maar ook uit Texas. Lucky Bones is de band rond de Ierse muzikant Eamonn O'Connor, die na omzwervingen door Europa zijn heil zocht in een gehucht (Bastrop) vlakbij Austin, Texas; één van de hoofdsteden van de Amerikaanse rootsmuziek. Dat leverde een paar jaar geleden een redelijk succesvolle plaat op, maar met het onlangs verschenen Someone’s Son is Lucky Bones als je het mij vraagt klaar voor het grote werk. De combinatie van een Ierse afkomst en de rootsrock die in Austin al jaren zo rijkelijk vloeit, is niet helemaal nieuw, maar toch klink Lucky Bones anders dan andere bands. Someone’s Son is een tijdloos klinkende plaat met songs die je stuk voor stuk al heel lang lijkt te kennen. Het zijn songs die tot dusver worden vergeleken met die van grootheden als Bruce Springsteen, Bob Dylan, Townes van Zandt en Tom Waits. Als ik heel eerlijk ben hoor ik geen van vieren terug in de muziek van Lucky Bones, maar persoonlijk vind ik dat geen ramp. Muzikanten die teruggrijpen op de muziek van Springsteen, Dylan, van Zandt en Waits heb ik al in ruime mate in de kast staan, terwijl bands als Lucky Bones nog redelijk zeldzaam zijn. Ik heb dan ook niet direct zinvol vergelijkingsmateriaal voor handen, al is het maar omdat Lucky Bones stevig kan rocken, maar ook bijna verstilde ballads of juist majestueuze piano-ballads niet uit de weg gaat. Someone’s Son is zoals gezegd een feest van herkenning, zonder dat je direct kunt benoemen wat je nu precies hoort. Eamonn O'Connor is een groot zanger met een prachtige emotievolle stem, maar ook de rest van de band laat zich nadrukkelijk gelden. Someone’s Son is voorzien van een heerlijk warmbloedig geluid, waarin gitaren de strijd aan gaan met de meer traditionele instrumenten in het genre, waaronder een prachtige pedal steel. Het is een vol en gloedvol geluid waaraan het lastig ontkomen is; mij lukt het in ieder geval niet. Met name in de wat meer ingetogen tracks laat Lucy Bones heel veel klasse horen, maar ook de wat aanstekelijkere uptempo songs overtuigen heel erg makkelijk. Someone’s Son van Lucky Bones klinkt uiteindelijk vooral Amerikaans en nogal 70s, maar zo af en toe komen de Ierse roots van Eamonn O'Connor toch aan de oppervlakte, wat prachtig klinkt in combinatie met het Amerikaanse rootsrock geluid. Lucky Bones heeft een rootsplaat gemaakt die in vrijwel niets lijkt op de andere platen in het genre. Het geeft Someone’s Son een eigen geluid, dat ook nog eens heel makkelijk overtuigt. Met een beetje geluk wacht Lucky Bones daarom een grote toekomst. Laten we met zijn allen duimen voor dit beetje geluk, want platen als Someone’s Son zijn er veel te weinig. Erwin Zijleman

Someone's Son van Lucky Bones ligt helaas niet in Nederland in de winkel, maar is wel verkrijgbaar via onder andere cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/luckybones12).