The Olms is een Amerikaans duo dat bestaat uit singer-songwriter Pete Yorn en fotograaf, kunstenaar en muzikant J.D. King. Pete Yorn ken ik al sinds zijn veelbelovende debuut Musicforthemorningafter uit 2001, dat in de VS breed werd opgepikt, maar in Nederland helaas werd genegeerd. Hij maakte sindsdien een aantal aardige platen (waaronder natuurlijk het samen met Scarlett Johansson gemaakte Break Up, dat wel de aandacht wist te trekken), maar wist de belofte van zijn debuut eigenlijk nooit in te lossen. J.D. King maakte tot dusver slechts één plaat en daar kan ik kort over zijn; hij is mij volledig ontgaan. The Olms konden daarom niet bij voorbaat rekenen op mijn sympathie vanwege resultaten uit het verleden, maar als zo vaak blijkt dat deze resultaten uit het verleden geen garanties bieden voor de toekomst. Op het titelloze debuut van The Olms overtreft Pete Yorn het niveau van zijn bestaande werk immers met gemak en ik kan me niet voorstellen dat dit anders is voor J.D. King. Het debuut van The Olms is een heerlijk ontspannen plaat van twee muzikanten die al lang niet meer dromen van het grote succes en daarom op onbevangen wijze de muziek kunnen maken die ze ook willen maken. De voorkeur van Pete Yorn ligt nog altijd bij lekker in het gehoor liggende psychedelische gitaarrock en West Coast pop, terwijl J.D. King een zwak heeft voor traditioneel aandoende country met een pop twist. Als The Olms smeden Yorn en King hun voorkeuren op opvallende wijze aaneen, wat een even aangename als knappe plaat oplevert. Het debuut van The Olms lijkt zo weggelopen uit de jaren 60 en 70 met een mix van countryrock, psychedelica en West Coast pop. Yorn en King hebben als The Olms een plaat gemaakt die vervolgens diepe indruk maakt met louter tijdloze popsongs. Bij beluistering van het titelloze debuut van The Olms komt een hele waslijst aan namen voorbij. Deze lijst begint bij The Beach Boys in de jaren 60 en eindigt in het heden bij het al weer bijna vergeten Fleet Foxes, maar ondanks hun Amerikaanse voorkeuren is de muziek van The Olms ook zeker geïnspireerd door The Beatles. Het debuut van The Olms is door het tijdloze en aangename karakter van de songs een echte feel good plaat die uitstekend past bij de zomer, maar het is ook een plaat die veel knapper in elkaar steekt dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Dat hoor je het eerst in de verzorgde instrumentatie, waarin flink wat instrumenten voorbij komen zonder dat het geluid van het duo gekunsteld klinkt, maar je hoort het ook in de smaakvolle wijze waarop Yorn en King hun stemmen combineren en vooral in de songs die stevig geïnspireerd zijn door het verleden, maar hier zeker niet in zijn blijven hangen. Het debuut van The Olms is zo’n plaat die makkelijk overtuigt, maar het is ook een plaat die je weet te verrassen en uit te dagen. Ik voorspelde Pete Yorn heel veel jaren geleden eens een mooie toekomst. Daar leek het heel lang niet meer van te komen, maar met het debuut van The Olms maakt Pete Yorn het alsnog waar. En nog op behoorlijk indrukwekkende wijze ook. Erwin Zijleman