Still Corners - Strange Pleasures

Dat ik een enorm zwak heb voor dreampop mag inmiddels als bekend worden verondersteld. Het afgelopen jaar herleven de glorietijden van de dreampop uit de jaren 90 en mij hoor je daar niet over klagen. Integendeel zelfs. Ik heb de afgelopen maanden al meerdere nieuwe releases in het genre besproken en hier gaat het zeker niet bij blijven. Mijn laatste aanwinst is Strange Pleasures van de Brits-Amerikaanse band Still Corners. Nu is Still Corners voor mij geen nieuwe band. In december 2011 bejubelde ik de band’s debuut Creatures Of An Hour, waarna de band een week of wat later terecht mocht aanschuiven in mijn jaarlijstje. Creatures Of An Hour was veel meer dan dreampop alleen en hetzelfde geldt eigenlijk voor Strange Pleasures, al is Still Corners in het afgelopen anderhalf jaar wel wat opgeschoven van de 60s naar de 80s en 90s. Strange Pleasures laat een geluid horen dat aan de ene kant raakt aan dat van de gloriedagen van de dreampop, maar dat aan de andere kant ook raakvlakken heeft met de uiterst zweverige muziek van The Cocteau Twins uit de jaren 80, wat AllMusic brengt tot de omschrijving "Cocteau Twins doing the soundtrack for Drive II". Zo zweverig als de muziek van The Cocteau Twins is Strange Pleasures zeker niet, maar heerlijk wegdromen is nauwelijks te voorkomen. Op Strange Pleasures pakt Still Corners uit met een atmosferisch klinkend elektronisch klankentapijt. Het zijn lome klanken die het tempo bepalen, wat het dromerige karakter van de muziek van Still Corners versterkt. De breed uitwaaierende elektronische klanken worden gecombineerd met trage ritmes en hier en daar wonderschone gitaarlijnen die wel zo lijken weggelopen uit de eregalerij van de dreampop. Waar dreampop het moet hebben van de hypnotiserende werking van het eenvormige karakter van de muziek, kies Still Corners nadrukkelijk voor de variatie. De band staat daarom de ene keer dicht bij muziek uit de 80s en 90s, maar schuift door de nodige experimenten en flink wat onderhuidse spanning ook moeiteloos op in de richting van smaakmakers van dit moment als Beach House en The Xx. Strange Pleasures van Still Corners houdt je met gemak op het puntje van je stoel tijdens de 45 minuten die de plaat duurt en hierna wil je eigenlijk alleen maar meer. Strange Pleasures is een dromerige en avontuurlijke plaat die invloeden uit een aantal decennia aan elkaar smeedt tot even tijdloze als eigentijdse muziek. Over het sterkste wapen van Still Corners heb ik het, helemaal aan het eind van deze recensie, nog niet eens gehad. Dat sterkste wapen is de fantastische stem van frontvrouw Tessa Murray, die het al zo mooie Strange Pleasures naar een nog wat hoger plan tilt. Briljante plaat als je het mij vraagt. Erwin Zijleman