Zijn debuutalbum Every Kingdom liet ik vanwege de zeurderige single lang liggen, tot ik er achter kwam dat het debuut van Ben Howard veel meer was dan het debuut van de zoveelste Britse folkie.
Every Kingdom deed me afwisselend denken aan de platen van legendarische folkmuzikanten als Nick Drake, Tim Buckley en John Marty en dat zijn platen die ik reken tot de parels in mijn platenkast. Every Kingdom, dat me hiernaast deed denken aan David Gray maar dan zonder de elektronische injectie, smaakte absoluut naar meer, maar toen dat meer een aantal weken geleden verscheen dacht ik bij Ben Howard toch weer onmiddellijk aan die single van een paar jaar geleden en liet ik I Forget Where We Were op de stapel liggen.
Daar heb ik inmiddels spijt van, want de tweede plaat van Ben Howard is een hele sterke plaat. Het is een plaat met vooral ingetogen songs, die opvallen door de bijzondere instrumentatie, de mooie en bijzondere vocalen en de bijna desolate sfeer.
De instrumentatie is donker en dreigend met breed uitwaaiende gitaren en dat is een instrumentatie die prima past bij de stem van Ben Howard die in vocaal opzicht duidelijk is gegroeid. Ben Howard sluit nog altijd aan bij de muziek van de hierboven genoemde voorbeelden, maar heeft, veel meer dan op Every Kingdom, zijn eigen geluid.
Het is een geluid waarin de toch behoorlijk toegankelijke luisterliedjes van zijn debuut plaats hebben gemaakt voor groots klinkende songs. Dat klinkt misschien wat tegenstrijdig met de eerdere bewering dat de nieuwe plaat van Ben Howard vooral ingetogen klinkt, maar dat is het niet. In de songs op I Forget Where We Were domineren ingetogen klanken, maar ze zijn zo donker en wijds dat de impact maximaal is. Heel af en toe mogen de gitaren voorzichtig exploderen, maar hier tegenover staan uiterst ingetogen passages waarin Ben Howard de grootse vlaktes weer verruild voor navelstaren.
Ben Howard wist met Every Kingdom een breed publiek achter zich te scharen en had dit moeiteloos kunnen consolideren door met Every Kingdom 2 op de proppen te komen. Ben Howard heeft dit niet gedaan en heeft als altijd moeilijke tweede plaat een behoorlijk moeilijke plaat opgeleverd. Het is een plaat met lange tracks die het de luisteraar eigenlijk nergens makkelijk maken.
Het is een plaat waarvoor je moet gaan zitten, maar vervolgens is het een plaat om intens van te houden. Het is een plaat waar je tegen moet kunnen, want wat is het donker, maar als je er tegen kan is het muziek van een enorme schoonheid en intensiteit.
Ik begon met net zoveel weerstand aan beluistering van I Forget Where We Were als een kind dat voor het eerst spruitjes moet gaan eten, maar de tweede plaat van Ben Howard blijkt een prachtplaat die ook nog eens steeds beter wordt. Ik beloof hierbij plechtig dat ik Ben Howard nooit meer zal associëren met zijn eerste single, maar herinner me vanaf nu een fraai debuut en een nog veel mooiere opvolger. Het is een opvolger die veel meer respect verdient dan de plaat tot dusver krijgt, want ik ben zeker niet de enige met een verkeerd beeld van Ben Howard. Erwin Zijleman
cd 
LP
Te vinden in de
