Sue (Or In A Season Of Crime) is zeker niet mijn favoriete Bowie track aller tijden, maar het is altijd goed om nieuw Bowie werk te horen. Bij beluistering van de luxe editie van Nothing Has Changed duurt het sowieso lang voor het het feest der herkenning wordt dat verzamelaars normaal gesproken zijn. Bowie kiest op deze luxe versie immers voor een omgekeerd chronologische volgorde, zodat na de echt nieuwe track de tracks van de platen die Bowie de afgelopen twee decennia uitbracht volgen.
De drie tracks van The Next Day bewijzen dat dit zeker geen slechte plaat was, al moet ik direct toegeven dat ik hem het afgelopen jaar niet meer heb gedraaid. Dat geldt in nog veel sterkere mate voor platen als Reality (2003), Heathen (2002) en Hours... (1999), die ik destijds vrijwel volledig heb genegeerd, platen als Earthling (1997) en Outside (1995) die ik compleet naast me neer heb gelegd en een plaat als Black Tie White Noise (1993) die ik destijds heb ervaren als een grote teleurstelling.
Het zijn deze platen die goed zijn voor de hele eerste cd en voor de eerste paar tracks van de tweede schijf van Nothing Has Changed. Ik had bij beluistering van deze tracks absoluut niet het gevoel dat ik naar een verzamelaar aan het luisteren was en zeker niet naar een verzamelaar van één van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek, maar ik heb me ook zeker niet verveeld. Bowie maakte de afgelopen 20 jaar weliswaar platen van wisselend niveau, maar wanneer je de beste tracks achter elkaar zet hoor je wel degelijk de klasse en de vernieuwingsdrang van de muzikant David Bowie, al blijven de experimenten met jungle voor mij doorbijten.
Na toch wel de verrassing van de nieuwere tracks, die ik echt veel lager had ingeschat, begint het feest der herkenning met Absolute Beginners, wat mij betreft één van de laatste echte meesterzetten van Bowie. Vanaf dat moment is het genieten en dat houdt pas op wanneer de laatste noten van Liza Jane (nog uitgebracht onder de naam Davie Jones) wegebben. Via de beste tracks van op zich matige platen als Never Let Me Down (1987) en Tonight (1983), komen we uit bij de grootse pop van Let’s Dance (1982) en hierna volgen alle klassiekers die Bowie gedurende de jaren 70 afleverde. Klassiekers die verder voor zich spreken. Bowie’s relatief onbekende hele vroege werk maakt de verzamelaar compleet.
De luxe editie van Nothing Has Changed bevat 59 tracks en staat garant voor heel veel luisterplezier. De gekozen volgorde draagt hier nadrukkelijk aan bij, want de plaat zou als een nachtkaars uit gaan wanneer zou zijn gekozen voor een chronologische volgorde. Dat zou jammer zijn geweest, want ook het nieuwe werk is de moeite waard, al kan het niet tippen aan de muziek uit de gloriejaren van Bowie.
Nothing has Changed klinkt fantastisch en bevat deels nieuwe mixen, waarover de meningen ongetwijfeld verdeeld zullen zijn. Op de songkeuze valt uiteindelijk niet zoveel af te dingen, al zullen er mensen zijn die een net wat obscuurdere Bowie track zullen missen.
Het brengt me terug bij mijn vraag aan het begin van deze recensie. Een Bowie verzamelaar? Moet dat? Ja, dat moet wanneer wordt gekozen voor de fraaie vorm van de luxe editie van Nothing Has Changed. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
Te vinden in de
